Όταν μπερδεύονται οι στίχοι
από τις Δέσποινα Μπάρκα και Σοφία Ντάμα
Ανακατέψαμε στίχους από ποιήματα δύο σπουδαίων ποιητριών που δυστυχώς έφυγαν εφέτος από τη ζωή , της Κικής Δημουλά και της Κατερίνας Αγγελάκη -Ρουκ και σας παρουσιάζουμε το αποτέλεσμα …
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
Η πείρα είναι τώρα το μόνο σώμα των ποιημάτων
Πεθαίνω μες το νού μου
χωρίς ίχνος αρρώστιας
κι αναρωτιέμαι τι άλλους
συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κ` η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
και ο χρόνος αμεταχείριστος εντελώς
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη .
Σοφία
Η ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντος μου
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
μπορώ να της χαρίσω
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω
όσο βέβαια εκείνη με θέλει
Η πείρα είναι τώρα
από ό,τι ζεστό αγγίζεται φλογίζει
σαν όλα τ” άλλα να “ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Δέσποινα
Κική Δημουλά:
Το πατρικό της όνομα,ήταν Βασιλική Ράδου .Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιουνίου του 1931 . Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 εως το 1973 Το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά. Εξέδωσε πολλές ποιητικές συλλογές:
- Έρεβος (1956)
- Ερήμην (1958)
- Επί τα ίχνη (1963)
- Το λίγο του κόσμου (1971)
- Το τελευταίο σώμα μου (1981)
- Χαίρε ποτέ (1988)
- Η εφηβεία της λήθης (1994)
- Ενός λεπτού μαζί (1998)
- Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση 1998)
- Ήχος απομακρύνσεων (2001)
- Χλόη θερμοκηπίου (2005)
- Συνάντηση (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη, 2007)
- Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007)
- Τα εύρετρα ( 2010)
Το 1972 τιμήθηκε με το Β” Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», το 1989 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Χαίρε Ποτέ» και απέκτησε και άλλες πολλές διακρίσεις . Υπήρξε μια πολύ δημοφιλής στο κοινό .
Κατερίνα Αγγελάκη -Ρουκ
Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ γεννήθηκε το 1939 και απεβίωσε στην ηλικία των 81 ετών. Σπούδασε στην Αθήνα και στην Γαλλία και απέκτησε δίπλωμα μετάφρασης και διερμηνείας (αγγλικών , γαλλικών και ρωσικών)Ο σύζυγος της Ρότνεϊ Ρούκ ήταν φιλόλογος και βιβλιοθηκονόμος.Μετά από μία σοβαρή λοίμωξη που πέρασε η Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ οδηγήθηκε σε αναπηρία σε όλη την αριστερή της πλευρά. Τιμήθηκε με βραβεία ποίησης . Σπουδαίο είναι επίσης το μεταφραστικό της έργο.
Κάποια από τα έργα της
- Λύκοι και σύννεφα (1963)
- Ποιήματα 63-69, (1971)
- Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό (1974)
- Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης (1977)
- Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978)
- Ενάντιος έρωτας (1982)
- Οι μνηστήρες (1984)
- Όταν το σώμα (1988)
- Επίλογος αέρας (1990)
- Άδεια φύση (1993)
- Λυπιού (1995)
- Ωραία έρημος ωραία η σάρκα (1996)
- Η Ύλη Μόνη (2001)
- Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος (2003)
- Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (2005)
- Η ανορεξία της ύπαρξης (2011)
- Ποίηση 1963-2011 (ανθολογία),
- Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι, 2016 εκδόσεις
- Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο
Τα ποιήματα που μας ενέπνευσαν :
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Ποιητικό υστερόγραφο
Τα ποιήματα δεν μπορούν πια
να ‘ναι ωραία
αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.
Η πείρα είναι τώρα
το μόνο σώμα των ποιημάτων
κι όσο η πείρα πλουταίνει
τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.
Πονάν τα γόνατά μου
και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,
μόνο τις έμπειρες πληγές μου
μπορώ να της χαρίσω.
Τα επίθετα μαράθηκαν
μόνο με τις φαντασιώσεις μου
μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.
Όμως πάντα θα την υπηρετώ
όσο βέβαια εκείνη με θέλει
γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ
τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.
Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Κική Δημουλά
Τα πάθη της βροχής
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ” αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου “μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ” αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ” άλλα να “ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
ΑΓΓΕΛΙΕΣ
Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.
——
Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.
——–
Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.
——
Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.
ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ
Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.
——
Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
