Τα STARακια

Γράφουν  οι Μάρω Κωνστάκη , Μαρίνα Λούκαρη , Μαρία Μηνά , Δέσποινα  Μπάρκα και Σοφία Ντάμα 

Εμπνευσμένες από το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη  «Ζητείται  Ελπίς»   

Αναζητώντας την ελπίδα

Νέα πραγματικότητα…Οικονομική κρίση, κόσμος χάνει τις δουλειές, του παιδιά στερούνται τα παιδικά τους χρόνια ,όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Η κατάσταση είναι τραγική! Η νέα αυτή πανδημία έχει αναστατώσει όλο τον κόσμο. Τα πράγματα χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα…Υπάρχει άραγε ελπίδα; Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Οι άνθρωποι χάνουν γονείς, αδέρφια, παιδιά…Μα γιατί ρωτάνε αφού προσέχαμε! Ο κόσμος καταρρέει…Τα παιδιά όλων των ηλικιών υποχρεώνονται να είναι μπροστά από μία οθόνη για περισσότερο από έξι ώρες…Αν είναι δυνατόν να πεθυμούν το σχολείο. Βέβαια τα πράγματα τώρα είναι πιο ήπια αλλά μας βλέπω να ξαναγυρνάμε στα διαδικτυακά. Λείπει στους ανθρώπους η ελευθερία. Να πάνε μια συνηθισμένη βόλτα να πιούνε τον καφέ τους με φίλούς, χωρίς έγνοιες.

   Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη πια. Καθημερινά τρομαχτικές ιστορίες βγαίνουν στη φόρα. Βιασμοί, απειλές και εκβιασμοί ακόμα και σε μικρά παιδιά. Μα πως να μεγαλώσουμε σε τέτοια κοινωνία; Πως να μην φοβόμαστε μέχρι και την σκιά μας; Μία κοπέλα πήρε τον χρόνο της και μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μας, με αποτέλεσμα να δώσει κουράγιο και σε άλλους. Δεν είναι μόνοι! Είμαστε εδώ να τους στηρίξουμε! 

  Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και ακόμα οι άνθρωποι πιστεύουν ότι το χρώμα του δέρματος μας μας κάνει ανώτερους ή κατώτερους. Πριν κάποιους μήνες οι αστυνομικοί σκότωσαν με βάρβαρο τρόπο έναν έγχρωμο άντρα. Ένα γεγονός που έφερε σε αναστάτωση όλο τον πλανήτη. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά αυτήν την φορά κάνεις δεν έμεινε σιωπηλός.  Διαμαρτυρίες και κινήματα σε όλο τον  κόσμο κατά του ρατσισμού. Όλοι οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους να επαναστατήσουν. Αυτά μου δίνουν ελπίδα στην ανθρωπότητα. 

   Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω! Όλο το διαδίκτυο είναι γεμάτο άρθρα με τίτλο ‘ζητείται ελπίς εν έτει 2021’.Θλιβερή κατάσταση. Μακάρι να μπορέσουμε να ζήσουμε ελεύθερα όπως παλιά! 

Μάρω Κωνστάκη 

 3   + 1   Ιστορίες της διπλανής πόρτας 

Ιστορία 1η 

Όταν ξύπνησε, κάθισε ευθέως μπροστά από την τηλεόραση του. << 1985 κρούσματα σημειώθηκαν εχθές το βράδυ>>.Αποφάσισε να βγει μία βόλτα να ξεσκάσει , αφού είχε περάσει 2 εβδομάδες κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Έστειλε την μετακίνηση 6 στο 13033, πήρε την ταυτότητα του και βεβαίως την μάσκα του, γιατί αυτά προέβλεπε ο νόμος, ώστε  να μην τον ‘’γράψουν’’ οι αστυνομικοί. Κάνοντας την ωραία του βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, βρέθηκε μπροστά από κάποιους  διαμαρτυρόμε-νους , προς το θέμα του κορονοϊού και της καραντίνας. Η αστυνομία δεν άργησε να φτάσει. Αμέσως , άρχισαν να συλλαμβάνουν ανθρώπους από αυτό το κίνημα. Δυστυχώς , έπιασαν και αυτόν , χωρίς λόγο και λογική, χωρίς να έχει κάνει τίποτα , χωρίς να έχει εμπλακεί σε αυτό. Τους πήραν στο τμήμα και κατευθείαν κάλεσε τον δικηγόρο του , τον απομηχανή Θεό εκείνης της στιγμής , αφού τον έσωσε από την φυλάκιση του. Εκείνος προσπέρασε με ηρεμία αυτό το γεγονός, διότι πίστευε ότι λάθη γίνονται και ότι οι αστυνομικοί είναι και αυτοί άνθρωποι. Μία άλλη μέρα έπειτα από την πρώτη καραντίνα , όλοι είχαν ελπίσει πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, πως θα γυρίσουν πίσω στη φυσιολογική ζωή τους, πως εκείνος  θα μπορέσει να δουλέψει πάλι στο μικρό του μαγαζάκι , να σερβίρει και να μαγειρεύει στους πελάτες με αγάπη. Ύστερα από την ανακοίνωση του δεύτερου lockdown έχασε την ελπίδα του για  ελευθερία και αποφάσισε να κάνει μία ανάρτηση στο Twitter ‘’ Ζητείται ελπίς’’. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτή η ανάρτηση είχε πολλά σχόλια, τα οποία είτε συμφωνούσαν , είτε τον θεωρούσαν υπερβολικό.  

                              Δέσποινα    Μπάρκα

Ιστορία 2η 

21ος αιώνας… Η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί, κόσμος απομακρύνεται από τις παλιές του συνήθειες. Ένα νέο πρόβλημα δημιουργήθηκε. Μια πανδημία, ένας νέος θανατηφόρος ιός…

         Πριν από περίπου ένα χρόνο, Μάρτιο 2020, εμφανίστηκε ένας επικίνδυνος ιός που απειλεί ολόκληρη την πολιτεία. Ένας ηλικιωμένος άντρας, καθισμένος στο αγαπημένο του παγκάκι και σκεπτόμενος αυτή τη σκληρή πραγματικότητα και την ανησυχία που υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη, θυμήθηκε την γυναίκα του. 《Πάντα να χαμογελάς!》 του έλεγε. Πάνε 3 χρόνια που έφυγε αλλά δεν μπορεί να συνηθίσει την απώλεια της. Κοιτάει δίπλα του την κενή θέση και ακουμπάει με το χέρι του απαλά χαϊδεύοντας την ημερομηνία στο ξεθωριασμένο παγκάκι.17/3/1967. Η ημέρα του γάμου τους. Το 1ο βράδυ που έκατσαν σε αυτο το παγκάκι, αγκαλιά, ως παντρεμένοι. Θυμάται ακόμη την ενθουσιασμένη έκφραση του προσώπου της, καθώς εκείνος έγραφε με έναν μαρκαδόρο την συγκεκριμένη ημερομηνία. Από τότε σε κάθε βόλτα τους κάθονταν σε αυτό το παγκάκι, που επισκέπτεται συνεχώς μετά τον θάνατό της. Μόλις είχε τελειώσει το γλέντι και εκείνοι με το νυφικό και το γαμπριάτικο κουστούμι έτρεχαν σαν τρελοί στους δρόμους, μη μπορώντας να σταματήσουν από το γέλιο. Ευτυχισμένοι… Κοιτάει τον συννεφιασμένο ουρανό, καθώς αρχίζει να ψιχαλίζει και να προσγειώνονται σταγόνες στο πρόσωπο του.  Ακούει γύρω του ανθρώπους να συζητούν 《1.500 κρούσματα σήμερα, φέρνει άραγε αποτελέσματα το εμβόλιο; , βιασμοί, δολοφονίες, οικονομική κρίση, ανεργία, κατάθλιψη, αυτοκτονίες, ατυχήματα…》. Αναπολεί όταν ήταν παιδί και κοιτώντας την φουρτουνιασμένη θάλασσα που ξεχύνεται μπροστά του ,ψιθυρίζει,  «Ζητείται ελπίς…» 

Μαρία Μηνά

Ιστορία 3η 

Όταν ξύπνησε άνοιξε την τηλεόραση για να δει τα νέα. «100 κρούσματα

κορονοϊού  βρέθηκαν στην Αττική, Αποκλεισμός στην Θεσσαλονίκη όλοι

οι κάτοικοι έχουν τρομοκρατηθεί» τα άκουγε αυτά και αναστέναζε.

Κάποια στιγμή καθώς χάζευε στο κινητό του είδε μια δημοσίευση για

τον κορονοϊό. Του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς η επικεφαλίδα της

έλεγε ΄Ζητείται  ελπίς΄, παρ’ όλ’ αυτά την προσπέρασε και συνέχισε να

χαζεύει στο κινητό του. Λίγο αργότερα βλέπει την ίδια δημοσίευση,

αλλά δεν της δίνει σημασία. ΄Να την πάλι΄ σκέφτηκε , εκείνη την στιγμή

μπήκε στον κόπο να την διαβάσει ολόκληρη την δημοσίευση. Όταν

τελείωσε την ανάγνωση άρχισε να σκέφτεται πιο σοβαρά το όλο θέμα

του κορονοϊού. Αποφάσισε ότι περισσότερα άτομα θα έπρεπε να

αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους. Για αυτό κοινοποίησε την ανάρτηση

και περίμενε. Μετά από λίγο ένα σωρό άτομα του έγραψαν στα σχόλια

πόσο δίκιο είχε, ότι οι άνθρωποι πρέπει να προσέχουν περισσότερο και

να ακολουθούν τα μέτρα ασφαλείας. Λίγα λεπτά αργότερα ο τόπος

γέμισε με δημοσιεύσεις των οποίων οι επικεφαλίδες τους ήταν η φράση

΄Ζητείται  ελπίς΄. Τότε κατάλαβε πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει τον

κόσμο μια τόσο μικρή φράση. Ζητείται  ελπίς΄

Λούκαρη Μαρίνα

 Ιστορία 4η 

Φεβρουάριος του  ́21, έξω επικρατεί ησυχία, ούτε αυτοκίνητα, ούτε

άνθρωποι. Απόλυτη ησυχία. Ένας γέρος καθόταν στο μπαλκόνι του και

απολάμβανε την ηλιόλουστη αυτή μέρα πίνοντας τον πρωινό του

καφέ. Εύκολα μπορούσε να δεί από τον τρίτο όροφο διάφορα

πράγματα. Δίπλα του είχε τον υπολογιστή του, που διάβαζε τα νέα και

τις ειδήσεις .Όλα με θέμα τον κορονοιό ́ ́.Χθες 1.200 κρούσματα, σήμερα

1.500 ́ ́ και διάφορα τέτοια που τον είχαν συγχύσει διότι φοβόταν πολύ

για την υγεία του, αλλά ακόμη περισσότερο για την υγεία των παιδιών

του. Η κόρη του νοσοκόμα, σε ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα

νοσοκομεία της Αθήνας. Ενώ ο γιος του ξενοδοχοϋπάλληλος, όπου εδώ

και 6 μήνες ήταν άνεργος .Είχε απομακρυνθεί εδώ και πολύ καιρό από

τα παιδιά του, για λόγους ασφάλειας φυσικά και ο μόνος τρόπος

επικοινωνίας τους ήταν μέσω messenger.Τον είχε κουράσει πολύ όλη

αυτή η ιστορία. Κάθε μέρα όλο και κάποιος βιασμός ή θάνατος θα

ακουγόταν από τις ειδήσεις. Πολύ στενάχωρο για την εποχή μας

αυτό. Δεν του άρεσαν καθόλου αυτά τα πράγματα .Ντρεπόταν για την

εποχή που ζούμε, έλεγε κάθε φορά που άκουγε κάτι τόσο ανώριμο από

την τηλεόραση. Του έλειπε πολύ η παλιά του ζωή, αγκαλιά με τα εγγόνια

του και απέναντί του να αντικρίζει τα παιδιά του και την γυναίκα του. Όλη

μέρα κ ́ όλη νύχτα καθόταν στην αγαπημένη του πολυθρόνα και κοίταζε

τις φωτογραφίες των παιδιών του και σκεφτόταν διάφορα πράγματα για

όλες αυτές τις δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες. ́ Μακάρι να

μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να δω ξανά για μια τελευταία

φορά τα αγαπημένα μου πρόσωπα και μετά ας πεθάνω. Μια τελευταία

φορά… ́ ́ είπε και ξάπλωσε κουβαλώντας μέσα του ένα τεράστιο φορτίο

αρνητικών σκέψεων.

 Σοφία Ντάμα