Αγαπητό μου ημερολόγιο,                                                 3/12/2014

  Δεν μπόρεσα να σου γράψω εδώ και αρκετό καιρό γιατί πνιγόμουν σε μια θάλασσα γεμάτη διαγωνίσματα. Δεν σου κρύβω ότι μου έχει λείψει αφάνταστα να ξεδιπλώνω τις μπερδεμένες μου σκέψεις πάνω σου, έτσι νιώθω λες και βρίσκω διέξοδο στο λαβύρινθο του μυαλού μου και μπορώ επιτέλους να ανασάνω.

  Η σημερινή μέρα ήταν άκρως απογοητευτική. Ξεκίνησε με ένα απροειδοποίητο τέστ στη φυσική στο οποίο φυσικά απέτυχα παταγωδώς. Κύλησε αργά και βασανιστικά δημιουργώντας μου πονοκέφαλο και κατέληξε σε σε έναν τρικούβερτο καυγά μεταξύ εμένα και της κολλητής μου. Όλα ξεκίνησαν οταν προσφέρθηκα να την βοηθήσω σε μία άσκηση που δεν κατάλαβε. Εκείνη, όντας ψηλομύτα και εγωίστρια, αρνήθηκε, κυριολεκτικά ουρλιάζοντας μπροστά σε όλη την τάξη. Επαναλάμβανε διαρκώς πως δεν χρειάζεται να το παίζω τόσο έξυπνη συνέχεια και πως θα έπρεπε να κοιτάω τη δική μου δουλειά αντί να βρίσκω συνεχώς τρόπους να την μειώνω. Αμέσως μετά, σηκώθηκε απ’το θρανίο μας, πήρε τα πράγματά της και έκατσε δίπλα στο επόμενο θύμα της, την Ελπίδα. Περιττό να πω ότι η κ. Αλαγκιοζίδου είχε μείνει με τα μάτια και το στόμα ορθάνοικτα κοιτώντας μια εμένα και μια εκείνη. Εγώ αντιγράφοντας την έκφραση της καθηγήτριάς μου, έμεινα να στέκομαι εκεί, έκπληκτη, μην μπορώντας να αρθρώσω λέξη.

  Ως συνήθως, επέστρεψα στο σπίτι κλαμένη, συγχυσμένη και απολύτως απογοητευμένη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νιώθω περισσότερο θυμωμένη και αποφασισμένη και γι’αυτό θα πρέπει επιτέλους να πάψω να ανέχομαι τον ιδιότροπο και οξύθυμο χαρακτήρα της. Πρέπει να της ξεκαθαρίσω οτι δεν πρόκειται να παριστάνω άλλο το σάκο του μποξ και ότι αν συνεχίσει έτσι, θα πάψει να είναι φίλη μου. Την αγαπάω αλλά με στενοχωρεί διαρκώς και δεν νομίζω ότι αυτό κάνουν οι πραγματικές φίλες…

  Δυστυχώς, ήρθε η ώρα να διαβάσω, θα σου γράψω πάλι αύριο!

 Αλεξία Μπιτσίλη (Α3)

 Ενδεικτικά κείμενα από την ομάδα της Δημιουργικής Γραφής.