Η βαθύτερη προσφυγιά

Όλοι μας νομίζω θυμόμαστε τις ακόμη νωπές εικόνες του Β’ παγκοσμίου πολέμου όπως αυτή:

Όμως αυτή η εικόνα δεν διαφέρει κατά πολύ με μια σημερινή δυσάρεστη πραγματικότητα.  Μια πραγματικότητα την οποία σήμερα ένα υπέρογκα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων ζουν σήμερα. Σήμερα άνθρωποι συσσωρεύονται όλο και περισσότεροι στα σύνορα με τα Σκόπια. Άνθρωποι οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν σε τίποτα από εμάς. Ή μάλλον διαφέρουν;

Στην πραγματικότητα όντως διαφέρουν από εμάς τους πολιτισμένους Ευρωπαίους. Αλλά η διαφορά μας δεν βρίσκεται σε κανένα χαρακτηριστικό του σώματος μας ή σε κάποιο άλλο βιολογικό χαρακτηριστικό.

Η μεγάλη μας διαφορά ξαπλώνει στις εμπειρίες. Οι άνθρωποι αυτοί είδαν κατάματα τον θάνατο και τις θηριωδίες του πολέμου. Ξανακοίταξαν τον θάνατο και βρέθηκαν ακόμη πιο κοντά στην αγκαλιά του με την δίοδο τους δια μέσω των δύσκολα φυλασσόμενων συνόρων της Ευρώπης.

Ο πρώτος τους σταθμός είναι η Ελλάδα. Η πιο κοντινή χώρα στην Τουρκία, μια χώρα με θέση κλειδί που απλώς δεν ενδιαφέρεται με το ζήτημα και απλώς με την στάση της βάζει λάδι στην ήδη επικίνδυνα δυνατή φωτιά. Για κάποιους άλλους πρόσφυγες ο πρώτος σταθμός είναι η Ιταλία.

Πάντως όπως και να έχει είναι πρόσφυγες οι οποίοι έφυγαν από τον τόπο τους για να σωθούν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Ας μην ξεχνάμε κάθε πλέον μέρα τουλάχιστον μια επιτροπή του Ο.Η.Ε. συνεδριάζει για να βρει λύσεις σε αυτό το θέμα όμοιο με μια καυτή πατάτα. Επιπλέον δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε και μια ισχύουσα συνθήκη που τους προστατεύει βρέξει, χιονίσει από κάθε κίνδυνο και κάθε πολιτική κάθε εμπλεκόμενης χώρας, την συνθήκη της Γενεύης, αποτελούμενη από 4 συμβάσεις που όλα τα ευρωπαϊκά τουλάχιστον κράτη έχουν υπογράψει!

Και όμως σήμερα τα τόσο πολιτισμένα κράτη δεν ακολουθούν όλα την συνθήκη που τα ίδια υπέγραψαν. Ιδιαίτερα υποκριτικό θα μπορούσε κανείς να πει, έτσι; Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ορισμένες χώρες που εν καιρό Α’  παγκοσμίου  πολέμου αποτελούσαν τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες καθώς και μερικές ακόμη.

Δουλειά μου δεν είναι να κρίνω αλλά να προβληματίζω! Αυτές οι χώρες αποτελούν μέλη μιας διεθνής ελίτ χωρών που απολαμβάνουν εξαιρετικά προνομία ειδικά στον χώρο του προσφυγικού ζητήματος. Και η Ελληνική πλευρά απ’ ότι φαίνεται καθίσταται ανίκανη για άλλη μια φορά να διεκδικήσει τα δικαιώματα της λόγω της ασθενέστατης οικονομικής της κατάστασης και να επιβάλει ζητήσει την επιβολή κυρώσεων στους παραβάτες των υπογεγραμμένων συμβάσεων της Γενεύης. Τι θα συνέβαινε αν η ελληνική πλευρά σηκώσει μπαϊράκι και ζητούσε κυρώσεις; Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν φράκτες στα σύνορα στα Βαλκάνια; Τι θα συνέβαινε αν επιτέλους καταλάβει η Ευρώπη ότι Ελλάδα και Ιταλία δεν είναι αποθήκες ανθρωπίνων ψυχών αλλά χώρες;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κατάσταση από ανθρωπιστική άποψη θα εξομαλυνόταν αρκετά και η συνεργασία μεταξύ κρατών δεν θα ήταν ακατόρθωτη όπως αποδεικνύεται σήμερα, φαινόμενο αρνητικό αφού άλλη μια αρετή της Ε.Ε. είναι γεφύρωση των διαφορών ανάμεσα στα κράτη μέσω διαλόγου και επικοινωνίας και όχι μέσω κυρώσεων και απειλών.

Από την άλλη αν το δούμε οικονομικά αυτή η ανθρωπιστικού χαρακτήρα πολιτική είναι απλώς μη βιώσιμη με αποτέλεσμα όποιος ζητά καταφύγιο να μην μπορεί να το βρει και η χώρες μέλη της ένωσης να είναι ανίκανες να αναπτυχθούν οικονομικά, στέλνοντας στον πάτο έτη οικονομικής μελέτης και ανάπτυξης με σκοπό την μεγιστοποίηση των εσόδων της Ευρώπης αφού πρέπει να δίνονται επιδόματα στους πρόσφυγες για να μπορούν να επιβιώσουν.

Έτσι καταλήγουμε στο ηθικό δίλημμα να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες ή να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και να μείνουμε άπραγοι μπροστά σε ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός. Για εμάς τους κοινούς θνητούς δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρουμε καλά όλοι μας είναι η πλέον επίσημη θέση του κυρίου Τούσκ αλλά και του Έλληνα επίτροπου, πάνω στο προσφυγικό ζήτημα και την μετανάστευση, κυρίου Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Ο αρθρογράφος,

Μάνος Μποζουτσίδης