Είναι τελικά όλοι οι άνθρωποι ίσοι στον έρωτα, στην αγάπη και στον γάμο? Ακόμη και για την σημερινή Ευρώπη η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι αρνητική. Εν καιρό: εξίσωσης των δύο φύλλων, κοινωνικοπολιτικών αλλαγών προς το συμφέρον των αδυνάτων, υπογραφή αρκετών συνθηκών για την προάσπιση και την υποστήριξη των δικαιωμάτων του παιδιού αλλά και του ανθρώπου κατ’ επέκταση, το φαινόμενο της κοινωνικής ανισότητας στον τομέα του έρωτα είναι ένα φαινόμενο που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιλέξει εδώ και καιρό να μην ασχοληθεί θεωρώντας το ελάχιστης εώς και μηδαμινής σημασίας θέμα, δείχνοντας επανειλημμένα το σκληρό της πρόσωπο στα άτομα τα οποία εν τέλει επιδίωξαν να παλέψουν για την απόκτηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που η ίδια η Ε. Ε. εισήγαγε και υπέγραψε στην Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Σχήμα ιδιαίτερα οξύμωρο, θα μπορούσε να πει κανείς, όταν η ίδια η ευρωπαϊκή ένωση στην ιστοσελίδα της πάνω στο θέμα της ομοφοβίας δηλώνει χαρακτηριστικά ότι “It is an unacceptable violation of human dignity and it is incompatible with the founding values of the EU.”( είναι μια απαράδεκτη παραβίαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και είναι αταίριαστη στις θεμελιώδεις αρχές της Ένωσης)

Αυτό που κορύφωσε την υποκρισία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ήταν η απόφαση να μην βοηθήσει και να μην ενδώσει βοηθώντας την Heli Hämäläinen αφήνοντας το φινλανδικό κράτος, το οποίο σημειωτέον δεν επιτρέπει τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, να γλιτώσει από κάθε κύρωση χρησιμοποιώντας την αστεία δικαιολογία ότι ένα απλό συμφωνητικό επαρκεί για όλες τις περιπτώσεις γάμου ομοφύλων ζευγαριών.

Έτσι λαμβάνοντας όλα αυτά υπ’ όψιν θα περίμενε κανείς την Ευρωπαϊκή Ένωση να σοβαρευτεί και να λάβει τις ευθύνες της, ζητώντας συγνώμη και προωθώντας της ανεκτικότητα και την διαφορετικότητα ακόμη και στις πιο παραδοσιακές κοινωνίες – μέλη της ΕΕ όπως η Ιταλία, η Κύπρος, η Λιθουανία ή ακόμη και η δική μας χώρα, διότι δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι μπορούμε να θυμηθούμε το σάλος με το σύμφωνο συμβίωσης τον περασμένο Δεκέμβρη που τάραξε την ιδιαίτερα συντηρητική μας κοινωνία.

Όμως η Ευρώπη σήμερα έρχεται χαμογελαστή να διαψεύσει τις ελπίδες μας. Έπειτα από πανευρωπαϊκή έρευνα βρέθηκε ότι ειδικά στην Κροατία ο ½  των ερωτηθέντων ομολόγησε ότι ένιωσε διακρίσεις σε βάρος του λόγω της σεξουαλικής τους ταυτότητας, η οποία διάκριση μερικές φορές έφτασε και σε βαθμό παρενόχλησης.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της  SOS Homophobia το 2013 παρατηρήθηκε ότι τα εγκλήματα μίσους και οι παρενοχλήσεις όχι μόνο δεν μειώθηκαν αλλά ίσα ίσα υπερδιπλασιάστηκαν. Αξίζει να αναφερθεί ότι η έκθεση για το 2013 βγήκε στην δημοσιότητα την περίοδο που το Γαλλικό κράτος νομοθετούσε την νομιμοποίηση του γάμου ομοφυλόφιλων, περίοδος όπου στην Γαλλία που ξέσπασαν εσωτερικές αναταραχές πάνω στο θέμα αυτό και πρώτη στο πεδίο της μάχης υπέρ της νομιμοποίησης του γάμου ήταν η Huffington Post  με την Sara Gates, δικηγόρο και  δημοσιογράφο στην εφημερίδα.

Όμως η Ευρώπη πριν από λίγο καιρό κατάλαβε το τραγικό της λάθος και έπειτα παρέμβαση της, η Ιταλία υποχρεώθηκε να νομιμοποιήσει το γάμο μεταξύ δυο ατόμων του ίδιου φύλλου. Έτσι βλέπουμε αρχικές προσπάθειές μικρές αλλά σημαντικές και σταθερές από μέρους της Ένωσης να φέρει την ισότητα την οποία πρεσβεύει.

Συμπέρασμα? Σήμερα τα ποσοστά της ομοφοβίας “χτυπάνε ταβάνια” όπως λέει και η κυρία Ακρίτα και το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι η Ευρώπη μέχρι πρότινος έμενε αμέτοχη σε ένα θέμα που επηρεάζει στην συλλογική κοινωνική ευμάρεια της Ευρώπης,μιας ένωσης στην οποία είμαστε και εμείς μέλος και βασίζεται στην ισοτιμία και την ισονομία με σκοπό να πατάξει τις κοινωνικές ανισότητες. Ας προσευχηθούμε όλοι να επέλθει επιτέλους η πολυπόθητη ισότητα, ακόμη και αν αυτή έρθει με αργά και σταθερά βήματα, όπως προσευχήθηκε όλος ο κόσμος για το Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου.

Μάνος  Μποζουτσίδης