Ήρωες του 1821

Ο Ανδρέας Βώκος, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Ανδρέας Μιαούλης(1769-1835), ήταν Έλληνας καραβοκύρης, πολιτικός και ναύαρχος που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, καθώς και στη μετέπειτα πολιτική ζωή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ασχολήθηκε με τη ναυτιλία αποκτώντας σημαντική περιουσία, ενώ κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 ανέλαβε την αρχηγία του ελληνικού στόλου συμμετέχοντας με επιτυχία σε πλήθος ναυμαχιών.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα Πινότση (1771-1825) ήταν Ελληνίδα ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Πιθανότατα, υπήρξε η πιο σπουδαία γυναίκα που έλαβε μέρος στην επανάσταση. Μετά θάνατον, έλαβε τιμητικά από την Ελληνική Πολιτεία το βαθμό της Υποναυάρχου. Πολέμησε ηρωικά το 1821.

Ο Ιωάννης Βαρβάκης προσέφερε πάρα πολλά στον Αγώνα πριν και κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης. Με δικά του έξοδα εξόπλισε τους ομογενείς που πολεμούσαν με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Επίσης μέσω του Πατριαρχείου κατάφερε να εξαγοράσει πάρα πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους. Ο Βαρβάκης πάνω απ” όλα βοήθησε τον αγώνα των Ψαριανών, των συμπατριωτών του. Έστειλε τρόφιμα και διάφορα άλλα εφόδια. Μετά την καταστροφή των Ψαρών, το 1824, ήρθε στην Ελλάδα, για να βοηθήσει με κάθε μέσο τους πρόσφυγες. Στη διαθήκη του άφησε 1.000.000 ρούβλια κληροδότημα για την ίδρυση του Βαρβακείου Λυκείου, και το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό Δημόσιο για κοινωφελείς σκοπούς.

Η  Μαντώ Μαυρογένους (1796–1840), μια μορφωμένη γυναίκα αριστοκρατικής καταγωγής, στήριξε ηθικά και υλικά τον Αγώνα διαθέτοντας ολόκληρη την περιουσία της για να χρηματοδοτήσει  εκστρατείες,  τον  εξοπλισμό  πλοίων και την ανακούφιση των στρατιωτών και των οικογενειών τους. Πούλησε μέχρι και τα κοσμήματά της για τη χρηματοδότηση του αγώνα. Παράλληλα προσπάθησε και για την ευαισθητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Με επιστολή προς τις γυναίκες της Γαλλίας, έκανε συγκινητική έκκληση, ζητώντας τη συμπαράστασή τους στον πληθυσμό της Ελλάδας. Μετά από όλη την προσφορά της κατέληξε να ζει σε κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ο Ιωάννης Καποδίστριας της απέδωσε τιμητικά  τον βαθμό του Αντιστράτηγου και της παραχώρησε μια κατοικία στο Ναύπλιο.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (1792-1828), αξιωματικός του ρωσικού στρατού, ήταν γιος του Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας  και γόνος εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας.  Είχε πατριωτικά αισθήματα και γι’ αυτό αποδέχθηκε με ενθουσιασμό την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας – της μυστικής οργάνωσης που προετοίμασε την ελληνική επανάσταση – και κήρυξε την Επανάσταση στο Ιάσιο της Μολδαβίας στις 24 Φεβρουαρίου 1821. Ο στρατός του όμως συνετρίβη στο Δραγατσάνι, στη σημερινή νότια Ρουμανία, στις 7 Ιουνίου 1821. Σε αυτήν τη μάχη, 500 Έλληνες σπουδαστές από ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και σχολές, που πολέμησαν ως εθελοντές στον Ιερό Λόχο, έπεσαν μαχόμενοι κατά των Τούρκων. Το σχέδιο του Υψηλάντη για την ταυτόχρονη εξέγερση των υπόδουλων της Βαλκανικής απέτυχε, δημιούργησε όμως ισχυρό αντιπερισπασμό στον στρατό του Σουλτάνου, επιτρέποντας έτσι την εδραίωση της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Οι πιέσεις της Υψηλής Πύλης για σφαγές των Χριστιανών σε αντίποινα οδήγησαν στον αφορισμό του Υψηλάντη από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’,  Ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε τον Νοέμβριο του  1827. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος και δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του πέθανε στη Βιέννη.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας (1776 –1831), πολιτικός και διπλωμάτης με κύρος, ανέλαβε το 1828 τη διακυβέρνηση της ταλαιπωρημένης Ελλάδας. Στο εσωτερικό της χώρας, είχε να αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα που αφορούσαν  την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, τη διάλυση του στρατού, τις εμφύλιες διαμάχες, τα εχθρικά στρατεύματα, τη διάλυση των θεσμών. Εργάστηκε συστηματικά για την ανόρθωση του κράτους με την  εσωτερική και την εξωτερική  πολιτική που εφάρμοσε. Ως κυβερνήτης, ο Καποδίστριας αρνήθηκε να δεχθεί μισθό, ενώ διέθεσε όλη του την περιουσία για τους σκοπούς του κράτους. Το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους για το πρόγραμμά του, οδήγησε στην δολοφονία του από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, στο Ναύπλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 1831.

Διώνη και  Ντέμης Παπαθεοδώρου