Η λέξη «θέατρον» σήμαινε για τους αρχαίους Έλληνες τον τόπο ή την κατασκευή που διευκολύνει τη θέαση, από όπου μπορεί μια ομάδα ανθρώπων να βλέπει και να συμμετέχει ισότιμα σε κάποια θρησκευτική, πολιτική, αθλητική δράση ή σε κάποιο θέαμα. Επί παραδείγματι, το θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα χρησιμοποιήθηκε τον ύστερο 4ο αι. π.Χ. για τη συνέλευση της Εκκλησίας του Δήμου περισσότερες φορές από ότι η Πνύκα. Στην αρχαιότητα το θέατρο ήταν στενά συνδεδεμένο τόσο με τη λατρεία και το λυτρωτικό της ρόλο για τον άνθρωπο όσο και με την πολιτική και κοινωνική ζωή. Στόχος των αρχαίων δραμάτων (τραγωδιών, κωμωδιών και σατυρικών δραμάτων) ήταν η ευαισθητοποίηση των πολιτών για επίκαιρα θέματα. Με το πέρασμα των αιώνων αποδείχθηκε ότι τα θέματα που πραγματεύονταν τα αρχαία δράματα είναι διαχρονικά και πανανθρώπινα. Μια ιδιαιτερότητα των αρχαίων δραμάτων ήταν ότι, ειδικά στην αρχή της γένεσης του δράματος, παίζονταν μόνο μία φορά, δηλαδή στον δραματικό αγώνα στον οποίο παρουσιάζονταν.Λόγω αυτού δεν υπήρχε περιθώριο για διαφορετικές προσεγγίσεις του κειμένου. Παράλληλα, το θέατρο αποτελούσε τρόπο επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης και ανταλλαγής ιδεών, σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το θέατρο γέννησε τη δημοκρατία, όσο η δημοκρατία γέννησε το θέατρο.
Στην εποχή μας, παίζονται κάθε χρόνο ποικίλες θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες δεν έχουν πάντα τους στόχους που είχε το αρχαίο θέατρο. Πολλές φορές έχουν καθαρά ψυχαγωγικό χαρακτήρα και άλλες φορές έχουν ως στόχο την ανάδειξη της καλλιτεχνικής πλευράς του θεάματος. Κάποιες φορές, μάλιστα, στον «βωμό» της διαφορετικής οπτικής, θυσιάζεται το κείμενο και η ουσία του θεατρικού έργου. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, ο σημερινός θεατρικός κόσμος απαρτίζεται από καλλιτέχνες, που εξειδικεύονται στο αντικείμενό τους και πολλές φορές γεννούν ένα αριστουργηματικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Σήμερα, στην εποχή του Κορωνοϊού, δεν μπορεί κάποιος να προβλέψει πού οδεύει το θέατρο ως θέαμα, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ως περιεχόμενο. Το θέατρο είναι μία ζωντανή τέχνη, που απαιτεί την ύπαρξη κοινού και ανθίζει μέσα από την αλληλεπίδραση των ηθοποιών με τους θεατές. Η παρακολούθηση θεάτρου μέσω διαδικτύου είναι μία προσωρινή λύση και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει τη ζωντανή τέχνη. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι σύντομα θα βρεθούμε και πάλι σε μία αίθουσα θεάτρου για να βιώσουμε ξανά τη μαγική αυτή εμπειρία, αφού όλοι έχουμε την ανάγκη να χαιρόμαστε, να λυπόμαστε, να συγκλονιζόμαστε και να προβληματιζόμαστε τόσο ως άτομα όσο και ως ομάδα.
Αλλά μέχρι τότε…..
https://www.theatro-technis.gr/
Βασίληα Ζώγα Α1 – Κωνσταντίνος Καρεκλάς Γ2