Μετά την πρωτόγνωρη εμπειρία της περασμένης χρονιάς, οι καθηγητές της περιβαλλοντικής ομάδας του σχολείου μας, υλοποίησαν την υπόσχεση που μας είχαν δώσει ότι θα ξανανέβουμε στον Χορτιάτη και θα μαζέψουμε και κάστανα…
Και πράγματι! Όταν μας ανακοίνωσαν την απόφαση τους, ο ενθουσιασμός και η χαρά μας ήταν μεγάλη. Θα είχαμε ακόμα μια φορά την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να απολαύσουμε μία καινούρια διαδρομή και αυτή τη φορά θα ήταν Φθινόπωρο.
Πράγματι, Οκτώβριος μήνας! Πρωί-πρωί ξεκινήσαμε και φτάσαμε στον Χορτιάτη. Η φύση διαφορετική σε σχέση με την περυσινή ανοιξιάτικη. Ένας πίνακας ζωγραφικής το τοπίο, με όλα αυτά τα χρυσοκιτρινοπράσινα χρώματα! Ανεβαίνοντας, να και το χιονόνερο! Αυτό όμως δε μας εμπόδιζε να συνεχίζουμε και να συνεχίζουμε την πορεία μας. Τα καιρικά φαινόμενα εναλλάσσονταν, χιονόνερο,βροχή, ομίχλη. Η ομίχλη προσέδιδε μια άλλη ομορφιά στο τοπίο! Αφού περάσαμε το μονοπάτι με τις καστανιές, το μονοπάτι με τις λεύκες, φτάσαμε σ’ ένα ξέφωτο. Οι εναλλαγές αυτές του τοπίου του βουνού ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και δημιουργούσαν συναισθήματα πρωτόγνωρα για μας. Στο ξέφωτο είδαμε πατημασιές από αγριογούρουνα και τεράστια μανιτάρια για τα οποία μας έδωσε σημαντικές πληροφορίες ο κύριος Γιαννικόπουλος Ανέστης, ο οποίος ήταν ο οδηγός μας εκ μέρους του ΣΕΟ (Συλλόγου Ορειβατών Ελλάδος) όπως και πέρυσι. Ο κύριος Γιαννικόπουλος μας εξήγησε επίσης πώς μεταφερόταν το νερό στο χωριό, πώς παρασκεύαζαν τον πάγο οι χωρικοί, πώς τον φύλασσαν και πώς τον μετέφεραν και τον πουλούσαν μετά στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στις εμπορικές επιχειρήσεις και βέβαια στους πλούσιους Θεσσαλονικείς. Απομεινάρια αυτών των χώρων βέβαια υπάρχουν ακόμα και σήμερα, για να θυμίζουν εκείνη την εποχή και για να μαθαίνουμε εμείς οι νεότεροι.
Η επιστροφή όμως πλησίαζε. Αφού απολαύσαμε τα ωραία λουκάνικα και τη ζεστή φασολάδα στο καταφύγιο του ΣΕΟ, με την αρμονία και τη ζέστη που χάριζαν στον χώρο οι φλόγες των ξύλων από το τζάκι, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η βροχούλα και η ομίχλη μάς συντρόφευαν μέχρι το λεωφορείο
Η εμπειρία μας για δεύτερη φορά ήταν μοναδική. Η κούρασή μας εναλλασσόταν με το συναίσθημα της ικανοποίησης ότι και αυτή τη φορά τα καταφέραμε και φύγαμε με τη διάθεση να το επαναλάβουμε.
Ευχαριστούμε την κυρία Τσάμπουρα, τον κύριο Τούλη και τον κύριο Γιαννικόπουλο για την ευκαιρία απόδρασης που μας έδωσαν για μια ακόμη φορά !
Αρζίδου Βσιλική, Αλεξοπούλου Ανθή, μαθήτριες της Β΄ Τάξης
