Το σχολείο μας συμμετείχε και φέτος στο διαγωνιστικό μέρος του 23ου Φεστιβάλ Παιδείας του Δήμου μας, που πραγματοποιήθηκε από τις 2 Μαΐου έως τις 10 Μαΐου, ενώ η χορωδία του σχολείου μας επένδυσε μουσικά τις βραδιές ποίησης και εκφραστικής ανάγνωσης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ.
Το Γυμνάσιό μας συμμετείχε στον διαγωνισμό ποίησης, εκφραστικής ανάγνωσης, επιχειρηματολογίας και φωτογραφίας. Για μία ακόμη φορά οι μαθητές μας με την καθοδήγηση των καθηγητριών τους, Λιόρα Θεολογίας, Παρασκευαΐδου Ελένης και Ταουκτσή Διαλεχτής, κατέβαλαν προσπάθεια, επέδειξαν υπομονή και κατάφεραν να καταλάβουν σημαντικές διακρίσεις και πρωτιές!
Συγκεκριμένα, στον διαγωνισμό εκφραστικής ανάγνωσης, που έγινε στις 4 Μαΐου, το Α΄ βραβείο έλαβε η Αναστασία Παγώτη με το κείμενο της Χρυσούλας Λυμπεροπούλου «Μάθημα αγάπης», ενώ έπαινο έλαβαν οι μαθήτριες Χριστίνα Θεοδώρου με το παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ «Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας» και Σοφία Χαρατσίδου με το κείμενο της Ζωρζ Σαρή «Το γαϊτανάκι».
Στον διαγωνισμό ποίησης, που έγινε στις 7 Μαΐου, το A΄ βραβείο έλαβε η Ελένη-Άννα Κακάλη με το ποίημά της «Ο ήλιος της ψυχής μας». Ο μαθητής Παναγιώτης Παναγιωτίδης με το ποίημά του «Υπάρχει ήλιος στις ψυχές τους;» έλαβε τον 2ο έπαινο, ενώ διακρίθηκαν , αφού προκρίθηκαν στον τελικό, η Δέσποινα Σπανουδάκη με το ποίημά της «Ξημερώνει ανθρωπιά» και η Μαριάννα Κρουσταλλίδου με το ποίημα «Ο δικός σου κόσμος».
Παραθέτουμε παρακάτω τα ποιήματα των μαθητών μας:
«Ο ήλιος της ψυχής μας»
Μεθυσμένο τ’ όνειρο και βλέπει θολά
το φως του ήλιου, το φως του με ξυπνά.
Μια ακτίνα του σαν ζεστή αναπνοή
σε περνάει απέναντι απ’ του ονείρου τη γη.
Πρωινό αστέρι σου δίνει μια σπρωξιά
γλυκό κρασί με την πρώτη γουλιά.
Ήλιος σε ταξιδεύει στου χρόνου τα φτερά
της ψυχής ακτίνα, αγάπη, αγκαλιά.
Τρέχει ο δρόμος κι είσαι μπροστά μου
καινούριες γέφυρες περνάει η καρδιά μου.
Μια λάμψη σου μου ζεσταίνει τη ζωή
απλώνω την ψυχή μου, να δω τι θα συμβεί.
Να περπατήσω με προίκα τον ήλιο στη ζωή
να ξεδιπλώσω την καρδιά μου στο χαρτί.
Μα βρήκα δύναμη, ζωή να σε αντέξω
ο κόσμος άδειασε · θα το παλέψω.
Στου κόσμου την σκληρή ανηφοριά
το φως ξεθολώνει τη ματιά.
Μέσα μου μια λάμψη απ’ τον ουρανό
να μη χαθώ μακριά του, να ζεσταθώ.
Ελένη – Άννα Κακάλη
«Υπάρχει ήλιος στις καρδιές τους;»
Ο κόσμος γύρω μας περιβάλλεται από ανθρώπους,
που δεν συμπονούν τους δικούς τους συνανθρώπους.
Γεμάτοι κακία, μίσος και φθόνο,
προκαλούν αμέτρητο πόνο.
Κλειδώνουν ερμητικά τα δικά τους προτερήματα,
και χαίρονται όταν οι άλλοι ζουν με προβλήματα
Που χαθήκαν τάχα οι άνθρωποι.
που είναι αλληλέγγυοι και φιλάνθρωποι;
Γέμισε ο κόσμος κακούς, μισανθρώπους
εγωιστές και λογοκόπους.
Ο εγωισμός τους δεν τους επιτρέπει,
να νιώσουν οίκτο και στοργή για άτομα που πρέπει.
Για να ελεημονούν φτωχούς και αρρώστους,
πρέπει να λάβουν χρηματικό ποσό μεγάλου κόστους.
Το λεξιλόγιο τους δεν περιέχει την λέξη ισονομία
και δεν έχουν νιώσει ποτέ τους ευθυμία.
Πρέπει να αποκτούν όλο και περισσότερα αγαθά,
ώστε η ικανοποίηση να τους ακολουθά.
Γιατί θέλουν οι αποθήκες τους με αυτά να γεμίσουν,
μα η ψυχή τους θα είναι άδεια αν την ψηλαφίσουν,
και το βιβλίο της αγάπης κενό αν το ξεφυλλίσουν.
Θα είναι δήθεν ευτυχισμένοι,
αλλά πάντα αγχωμένοι,
μήπως τα αγαθά δεν είναι περισσά,
αλλά απλά ικανοποιητικά;
Όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν πολύτιμο θησαυρό
και πρέπει να σταθούμε στου συνανθρώπου μας το πλευρό.
Πρέπει λοιπόν να δείξουμε αγάπη
και να μην την κρύβουμε σε κάποιο ντουλάπι,
να αφήσουμε τον ήλιο μας να λάμψει
τη ζωή μας ν” αλλάξει.
Παναγιωτίδης Παναγιώτης
