Ζώτος Κωνσταντίνος, Α2, Χαρίση Ουρανία, Α5
Τα παιδιά, τα οποία ζούνε στο δρόμο στερούνται πολλά πράγματα, ακόμα και τα αυτονόητα. Δυστυχώς, το 2018, στο σύγχρονο, δηλαδή, κόσμο, υπάρχουν ακόμα τέτοια παιδάκια, τα οποία υποφέρουν. Τα πιο τυχερά έχουν μια στέγη, αλλά υπάρχουν και παιδιά που στερούνται τη ζεστασιά, τη φροντίδα και πάρα πολλά άλλα, που για μας είναι δεδομένα.

Πώς θα νιώθουν, άραγε, όταν βλέπουν άλλα παιδιά να είναι με τους γονείς τους, ντυμένα με τα «καλά» τους ρούχα; Αυτά αγωνίζονται για τη ζωή τους. Έχουν, δηλαδή, αναγκαστεί να βγουν στη βιοπάλη από μικρή ηλικία. Δουλεύουν πολλές ώρες για «ψίχουλα».
Μερικά από τα άστεγα παιδιά τα εκμεταλλεύονται οι μεγάλοι με την εργασία τους και μπορεί να γίνουν ακόμη και θύματα κακοποίησης.Ο ψυχικός τους κόσμος έχει «κακοποιηθεί», αφού νιώθει μόνο πόνο, μοναξιά και απόρριψη.

Αυτά τα παιδιά μπορεί να «αναγκαστούν» να γίνουν κακοποιοί, κλέφτες.
Τα παιδιά αυτά είναι στους δρόμους είτε γιατί έχασαν τους γονείς τους ή οι γονείς τους έχουν οικονομικά προβλήματα είτε είναι πρόσφυγες. Δεν έχουν μια κανονική ζωή. Δεν απολαμβάνουν την παιδική τους ηλικία, δεν έχουν παιχνίδια, δεν πηγαίνουν σχολείο.

Τρώνε, πολλές φορές από τα σκουπίδια.
Πρέπει, επιτέλους, να λυθεί αυτό το πρόβλημα, το οποίο δε συναντάμε μόνο σε αναπτυσσόμενες αλλά και σε ανεπτυγμένες χώρες. Θα θέλαμε τόσο να γίνει αυτό από τις κυβερνήσεις,

γιατί εμείς ακόμα κι αν τα βοηθήσουμε κάπως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Να τα δούμε ευτυχισμένα. Είναι άδικο εμείς να τα έχουμε όλα αυτά κι αυτά όχι.