Στη ζωή μου υπάρχουν και θα υπάρξουν εμπειρίες τις οποίες αξίζει να θυμάμαι για πάντα.

 Μία από αυτές ήταν και το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι, το οποίο θα μου μείνει αξέχαστο,  όχι μόνο, γιατί ήταν το πρώτο μου, αλλά και, επειδή ταξίδευα μαζί με τους συμμαθητές μου για μια σχολική εκδρομή στην Κρήτη. Από τη στιγμή που έμαθα για την εκδρομή η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και είχα μια περιέργεια και αγωνία να βιώσω αυτή την εμπειρία. Θυμάμαι τη χαρά που ένιωσα τη στιγμή που περνούσα από τον έλεγχο, αλλά και την ανεξήγητη περηφάνια, όταν ανέβαινα τη σκάλα του αεροπλάνου.

Την ώρα της απογείωσης ακούστηκε ένας θόρυβος και το αεροπλάνο άρχισε να κινείται. Αμέσως ανέπτυξε ταχύτητα και σε κλάσματα του δευτερολέπτου βρισκόμασταν στον ουρανό. Ένιωσα ένα κενό, όταν ανεβαίναμε, και ήταν η στιγμή που φοβήθηκα λίγο. Μετά την απογείωση γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο, προκειμένου να απολαύσω αυτή τη μαγική εικόνα του ουρανού. Μου φαινόταν απίστευτο που διασχίζαμε τα σύννεφα και ήθελα να καταγράψω στη μνήμη μου την κάθε στιγμή του ταξιδιού. Μετά από 30 περίπου λεπτά κάποιο μέλος του πληρώματος μας ενημέρωσε ότι θα προσγειωνόμασταν σε λίγο. Πράγματι το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος, ώσπου ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και κατάλαβα πως πάτησε στη γη. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως θα ήθελα να διαρκούσε περισσότερο η πτήση, γιατί η αίσθηση της επαφής με τους αιθέρες είναι μοναδική.

Εύα Φιλίντατζη