Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές ποιο είναι το μεγαλύτερο πλήγμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα, ότι ο πόλεμος είναι το μεγαλύτερο πλήγμα. Υπάρχει κάτι πιο σκληρό και πιο χυδαίο από τον πόλεμο; Σε συνθήκες πολέμου σχεδόν κάθε έγκλημα δικαιολογείται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραβίαση, λοιπόν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αυτή.
Οι πόλεμοι στην πλειονότητά τους εξυπηρετούν συμφέροντα και έχουν κύριο στόχο τους την επικράτηση έναντι του αντιπάλου οικονομικά και ιδεολογικά. Η απώλεια ανθρώπινων ζωών, ίσως η μεγαλύτερη παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, αναφέρεται σαν ένας ακόμα αριθμός χωρίς κανένα ίχνος ντροπής από όσους διεξάγουν τον πόλεμο. « Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο εκεί που γίνεται πόλεμος» είναι η απάντηση που πολλοί δίνουν όταν αναφερόμαστε στα θύματα του πολέμου, για αυτούς τους ανθρώπους τα θύματα των πολέμων είναι ένα ακόμη νούμερο στις ειδήσεις. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος να πεθάνει κανείς. Άνθρωποι που έζησαν την ζωή τους μέσα στον φόβο και την απελπισία του πολέμου, που έχασαν συγγενείς και φίλους σε αυτή την παράνοια, καταλήγουν να χάνουν την ζωή τους από αυτό που φοβόντουσαν πιο πολύ, τον πόλεμο.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες δεν είναι μόνο τα όπλα των στρατιωτών που απειλούν τους πολίτες, αλλά και τα χημικά και οι βόμβες που χρησιμοποιούνται με σκοπό την αποδυνάμωση του αντιπάλου. Τα χημικά, όπως όλοι γνωρίζουμε και όπως έχει αποδειχθεί και επιστημονικά, αποτελούν ύψιστο κίνδυνο για την υγεία. Παρ’ όλα αυτά αποτελούσαν, αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του πολέμου. Μήπως αυτό δεν είναι παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Μήπως ο κίνδυνος για την δημόσια υγεία δεν αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες καταπατήσεις των δικαιωμάτων μας;
Όλοι έχουμε ακούσει για τα εγκλήματα που γίνονται στον πόλεμο. Δολοφονίες αμάχων, βιασμοί γυναικών, ανδρών και παιδιών, στέρηση πρόσβασης σε νερό και τροφή και πολλά άλλα συνιστούν τα γεγονότα που με βιαιότητα καταπατούν τα δικαιώματα των ανθρώπων. Η αδυναμία των παιδιών να πάνε σχολείο και να μορφωθούν τους στερεί ένα από τα δικαιώματα που σε πολλές χώρες είναι δεδομένο. Ο φόβος που κυριεύει τις ζωές όλων των ανθρώπων και δεν τους εγκαταλείπει ποτέ, αφού μέσα σε έναν πόλεμο το μέλλον είναι αβέβαιο, αν υπάρχει μέλλον για όσους ζουν υπό αυτές τις συνθήκες, είναι μια ακόμη καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η δυνατότητα να ζούμε σε συνθήκες ασφάλειας, δεν είναι για όλους δεδομένη.
Τα δικαιώματα των ανθρώπων παραβιάζονται σε συνθήκες πολέμου με τον χειρότερο τρόπο. Εμείς, λοιπόν, πρώτοι από όλους έχουμε χρέος να σταματήσουμε τον πόλεμο και προφυλάξουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες. Μπορεί να μην έχω ζήσει τον πόλεμο και όλα αυτά να τα γράφω από την ασφάλεια του σπιτιού μου, όμως έχω μιλήσει με ανθρώπους που έζησαν σε συνθήκες πολέμου και αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα ήθελα να το ζήσω. Ποιος άλλωστε θέλει να ζήσει έναν από τους μεγαλύτερους φόβους του;
Βίκη Πετρακοπούλου
