-Τι θα κάνεις το Σάββατο; Σκεφτόμουν μήπως να κανονίζαμε κάτι..Μπασκετάκι στο Ίλιον μήπως;
-Ψήνεσαι να συνδεθούμε ο καθένας από το σπίτι του να παίξουμε Fortnite; Έχει βγει νέο map!
-Χμμ.. έλεγα μήπως να πηγαίναμε καμία βόλτα ή για μπάσκετ.. αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερη η δική σου ιδέα!
Αν και υποθετικός ο παραπάνω διάλογος, είναι μία απολύτως ρεαλιστική εκδοχή συζήτησης μεταξύ εφήβων στη σημερινή εποχή. Είναι αλήθεια ότι τα «Video games» έχουν εισχωρήσει στην καθημερινότητα εμάς των παιδιών. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι γονείς μας συνηθέστερα εκφράζουν τις ενστάσεις τους σχετικά με αυτή την «ηλεκτρονική» εξάρτηση, επικαλούμενοι ποικίλους πιθανούς κινδύνους που καραδοκούν. Ποια πλευρά έχει δίκιο; Ίσως πρόκειται για ένα νόμισμα με δύο όψεις…
Ασφαλώς ελλοχεύουν κίνδυνοι για εμάς τα παιδιά από τη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Ο βασικός κίνδυνος έγκειται στην υπέρμετρη χρήση τους, κάτι που έχει ως απόρροια τον εθισμό που συνήθως μας προκαλούν. Ο «εικονικός παιχνιδόκοσμος» μας κρατάει δέσμιους και πολλές φορές το μόνο που σκεφτόμαστε όλη μέρα είναι το πότε θα «παίξουμε». Είναι τόσο ισχυρή αυτή μας η θέληση, που αν ματαιωθεί, γινόμαστε συχνά εριστικοί με τους γύρω μας -ακόμη και με τους πιο αγαπημένους μας! Δεν έχουμε διάθεση για φίλους, βόλτες ή ο,τιδήποτε μας άρεσε άλλοτε, πέρα από το «αγαπημένο» μας παιχνίδι. Κάποιοι από εμάς ίσως φτάσουμε ακόμη και στο σημείο να εκδηλώσουμε επιθετική συμπεριφορά, με λεκτική ή ακόμη σωματική βία. Και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι τα Video games αναπαράγουν και προωθούν τέτοια πρότυπα επιθετικότητας. Τέλος, δεν είναι διόλου απίθανο η έλλειψη του μέτρου στο «παιχνίδι» μας να επηρεάσει αρνητικά και τη σωματική, πέρα από την ψυχολογική μας ευεξία, με προβλήματα παχυσαρκίας ή διαταραχών ύπνου να κάνουν την εμφάνισή τους.
Από την άλλη, υπάρχουν και πολλά οφέλη των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αρχικά, τα βιντεοπαιχνίδια είναι διασκεδαστικά και αναπτύσσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία μας. Πώς το κάνουν αυτό; η απάντηση είναι απλή: μας «στέλνουν» σε πολλούς φαντασιακούς κόσμους, που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί, λόγω της ιδιότητας ή και της ηλικίας μας. Για παράδειγμα, μπορούμε να υποδυθούμε το ρόλο ενός ήρωα, πολεμιστή, ακόμα και στρατιώτη και μπορούμε να αυξήσουμε την δυνατότητα του ελέγχου. Επίσης, μας βοηθούν να αναπτύξουμε-ή και να βελτιώσουμε- κάποιες γνωστικές δεξιότητες, όπως η προσοχή, η παρατηρητικότητα, η απομνημόνευση και η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Επιπρόσθετα, μπορούμε μέσω αυτών να κοινωνικοποιηθούμε, αφού καλούμε τους φίλους του να παίξουμε μαζί μας, συζητάμε, φτιάχνουμε ομάδες και ανταλλάσσουμε πληροφορίες σχετικά με το παιχνίδι. Και τέλος βέβαια, βοηθούν εμάς τους νέους να εξοικειωθούμε με την τεχνολογία, στοιχείο κάτι παραπάνω από απαραίτητο στην τεχνολογική εποχή, στην οποία ζούμε.
Καταλήγοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι από τη «φύση» τους καλά ή κακά: καλά ή κακά γίνονται ανάλογα με το πώς τα χρησιμοποιούμε. Δεν χρειάζεται να τα «δαιμονοποιούμε» ούτε, όμως να τα «θεοποιούμε»! Αν η χρήση τους δεν είναι αλόγιστη, τότε μπορούμε να αποκομίσουμε μόνο τα οφέλη που έχουν να μας χαρίσουν. Ας «παίξουμε» μεν, αλλά… με μέτρο δε!
Γρατσίας Γιώργος Α4
