Έριξε μια βιαστική ματιά μέσα από το κουρτινάκι. Όλα στη θέση τους!
Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει, η ατμόσφαιρα καθαρή και φωτεινή, τα φυλλαράκια του μοσχομυριστού βασιλικού της ολοζώντανα. «Να τα προσέχεις τα φιντανάκια, θέλουν φως και ζεστασιά όσο είναι τρυφερά», της μήνυσε ο ανθοπώλης.
Γύρισε το κουμπί στο vintage τρανζιστοράκι για να γεμίσει η ψυχή της μουσική. Αχώριστοι φίλοι με το άψυχο κουτί που «μιλούσε» μέσα από τραγούδια και μελωδίες. Μια συντροφιά ατελείωτη. Άλλοτε λαμπερή, διάφανη και άλλοτε θολή και σκεπτική, ανάλογη με τα ακούσματα.
Και αν η μέρα της γινόταν σπαραχτική…έκανε πέρα το κουρτινάκι για να ξεχνιέται η σκέψη της. Εκεί ήταν που παρατηρούσε πως ήταν φτιαγμένη η ζωή για τους γύρω ανθρώπους. Άκουγε ή έβλεπε τις ιστορίες τους που θύμιζαν λίγο φθινόπωρο, ανταριασμένο χειμώνα ή καυτό καλοκαίρι. Άνοιξη; Γιατί έλειπε η Άνοιξη από τις ζωές των γύρω ανθρώπων;
Η Άνοιξη που μας αποφορτίζει, μας γεμίζει επιθυμίες και διάθεση για ζωή. Τα περισσότερα μπαλκόνια απέναντι της «βουβά», με πόρτες-παράθυρα ερμητικά κλειστά και κουρτίνες “αμίλητες”. Και σαν σκοτείνιαζε η μέρα άναβε κάπου κάπου κάποιο φως και σκιές βιαστικές οι άνθρωποι πίσω από τις κουρτίνες να προλάβουν.
Μόνο αν τύχαινε να την «καλημερίσει» μια απελευθερωμένη κουρτίνα χαιρόταν τόσο πολύ! Έψαχνε δικαιολογίες να υπερβεί το άγνωστο των ανθρώπων και να στείλει ένα χαιρετισμό. Τότε έπαιρνε δύναμη γιατί θαρρείς και ενεργοποιούσε των ανθρώπων τα συναισθήματα. Να ευωδιάσει Άνοιξη κάθε ανθρώπινη ψυχή, να ανατριχιάσει από χάδι κάθε ξεχασμένο σώμα. Κάθε στιγμή στη ζωή μας πρέπει να σημαίνει τα πάντα.
Κάθε μέρα να μην τη στοιχειώνει ένα άδειο «τίποτα». Και ολόκληρη η ζωή μας ένας χορός με καλοβαλμένα βήματα. Πως να κάνεις μια καρδιά να μην απειλείται, να μην γίνεται βάρος; ..αλλά να ανταποκρίνεται! Να ονειρεύεται, να δυναμώνει, να νιώθει! Να αρχίσει να «χτυπάει» ξανά;
Ακούστηκε ένα χτύπημα σύντομο και μελωδικό. Σαν ήχος παρακλητικός θαρρείς για να την επαναφέρει στο τώρα. Απόγευμα Κυριακής. Μιας ανοιξιάτικης Κυριακής στο ξεκίνημα της φετινής Μεγάλης Σαρακοστής. Βιαστικά έκλεισε το ραδιοφωνάκι και συνειδητοποίησε πως ήταν ήχος καμπάνας.
«Κυριακή της συγχωρήσεως» έγραφε το ημερολόγιο.
Και το μυαλό της “μάγκωσε”…σε μια άγρια, δύσκολη και σκληρή άνοιξη. Θυμήθηκε, πριν λίγα χρόνια, την απρόσωπη, αγέλαστη, αρρωστημένη εποχή. Όταν ένας μικροσκοπικός ιός είχε κυριαρχήσει μεγαλοπρεπώς στη ζωή μας. Αυστηρά μέτρα πρόληψης και απαγόρευσης δεν επέτρεπαν στους ανθρώπους να βρεθούν σε κάποιο Ναό, τούτη την Κυριακή. Όμως αναζήτησε επίμονα μια κάποια λύση γαλήνης! Ήθελε να προλάβει πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας να ανταμώσει με ένα δικό της άνθρωπο. Βιαζόταν να συγχωρέσει και να συγχωρεθεί και ας κρύβονταν, τότε, όλα τα πρόσωπα πίσω από μάσκες προστασίας.
«Η συγγνώμη είναι δύναμη. Συνισταμένη δύναμη όλων των αρετών», διάβαζε στα βιβλία. Και αυτή η δύναμη έπρεπε και τότε να θριαμβεύσει, παραμερίζοντας τον καταστροφικό ιό. Δεν την άφησε να ξεθυμάνει. Χάρη θα έκανε πρωτίστως στον εαυτό της, μα και σε μια ψυχή ακόμη, για ένα θρίαμβο στο στάδιο των Αρετών. Δύσκολο να συγχωρείς και να συγχωρείσαι. Αλλά και πιο αληθινό αυτό να γίνεται στο κατώφλι μιας ακόμη Σαρακοστής.
Γιατί τα σκέφτηκε τώρα όλα αυτά; Πάει, πέρασαν. Ζούσαν πάλι σε μια κανονικότητα.
Ένα μοτίβο, με σταθερά χαρακτηριστικά και επαναλήψεις.
Καθώς σκοτείνιαζε ο ουρανός, στο απέναντι σπίτι, ένα παράθυρο στολίστηκε με μια…απελευθερωμένη κουρτίνα. Ήταν μια όμορφη “κανονικότητα”. Από εκείνες που “γεμίζουν” τα μάτια και την καρδιά.
Ήταν μια ευκαιρία να τρέξει ως την εκκλησιά για να καταθέσει τη δική της “συγγνώμη”.
Ήταν και φέτος ένα μοτίβο Αγάπης, με καρδιακά χαρακτηριστικά. Από εκείνα που πρέπει να βιώνουμε και να μεταδίδουμε.
Αφροδίτη Γιαννέλλη, Μηχανολόγος εκπαιδευτικός ΕΠΑΛ
