γράφουν οι Τόκα Μάγδα και Μπουφίδου Χρυσούλα μαθήτριες της Γ΄τάξης
Σε αυτό το άρθρο, θα σας περιγράψουμε τις εμπειρίες μας από την διαδρομή του «Μουτζούρη» στο Πήλιο, στο οποίο πρόσφατα ταξιδέψαμε μαζί με την ομάδα του περιοδικού μας.
Το ιστορικό τρενάκι κατασκευάστηκε το 1894 με 1903. Από τότε μέχρι και σήμερα εκτελεί διαδρομές.Το 1895 η εταιρία «Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας» υπέγραψε συμβόλαιο με το ελληνικό δημόσιο για την κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής η οποία θα ένωνε το Βόλο με τις ακτές του Παγασητικού Κόλπου και αυτές με τη Λάρισα, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα. Τον Οκτώβριο του 1897 άρχισε να εκτελείται η διαδρομή Βόλου και Λεχωνίων. Ο Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο (πατέρας του ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο) ανέλαβε το σχεδιασμό και την επίβλεψη των έργων στην περιοχή του Πηλίου. Η μεταλλική γέφυρα ονομάζεται τωρα πια «Γέφυρα ντε Κίρικο» προς τιμήν του σχεδιαστή της. Βρίσκεται στο ύψος του χειμάρρου Ταξιάρχη και έχει την ιδιομορφία της καμπυλότητας της γραμμής στον ευθύγραμμο δρόμο. Στα έργα κατασκευής του δικτύου ο μικρός ντε Κίρικο ήταν εκεί παρατηρώντας το μέσο που έμελλε αργότερα να τον εμπνέει και να συνοδεύει σταθερά τις δημιουργίες του. Σε πολλά έργα του υπάρχει μία μικρή φιγούρα του Μουτζούρη συνήθως κρυμμένη πίσω από τοίχους και καμάρες όπως και το κρυφό βλέμμα του μικρού παιδιού στα μεγάλα των ενηλίκων.
Το εσωτερικό του Μουτζούρη είναι πιο στενό σε σχέση με τα κανονικά τρένα και είναι περισσότερο για τουρισμό. Οι θέσεις βρίσκονται παράλληλα του κεντρικού άξονα του τρένου με αποτέλεσμα οι επιβάτες να κάθονται πλάγια. Το εξωτερικό του είναι ξύλινο, με παλιομοδίτικη διακόσμηση και κινείται σχετικά αργά. Δεν μοιάζει και πολύ με ένα σύγχρονο τρένο, αλλά έχουν την ίδια νοοτροπία.
Η διαδρομή ξεκινούσε απο τις Μηλιές και τελείωνε στα Άνω Λεχώνια, με στάση στο χωριό Άνω Γατζέα. Η διαδρομή διήρκησε 1 ώρα και 30 λεπτά και ήταν εντυπωσιακή καθώς ήρθαμε σε επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Η μέρα ήταν αρκετά καλή και αυτό μας βοήθησε στο να απολαύσουμε τη διαδρομή. Τα τοπία ήταν εντυπωσιακά, καθώς μπορούσαμε να παρατηρήσουμε από κοντά την χλωρίδα του Πηλίου. Τα συναισθήματα που νιώσαμε όλοι μας κατά τη διάρκεια της διαδρομής ήταν θαυμασμός για το μεγαλείο της φύσης και παράλληλα συγκίνηση που είχαμε την δυνατότητα να ταξιδέψουμε με ένα τέτοιο ιστορικό μέσο μεταφοράς. Όταν η διαδρομή έφτασε στο τέλος της, όλοι δυσαρεστηθήκαμε που τελείωσε ένα τέτοιο όμορφο ταξίδι και δεν προλάβαμε να χαρούμε την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης.
Σίγουρα θα προτείναμε σε κάποιον να ταξιδέψει με τον Μουτζούρη, καθώς είναι μια μοναδική εμπειρία κατά την οποία μπορείς να θαυμάσεις τη φυσική ομορφιά του Πηλίου αλλά και να μάθεις την ιστορία του ιστορικού και σημαντικού αυτού τρένου.
