γράφει η μαθήτρια της Γ” τάξης Γρηγοράκη Ιωάννα 

  Λαμβάνοντας υπόψη αποτελέσματα σχετικών ερευνών, ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα θέματα, που έχει καταλήξει αντικείμενο προσοχής και συζήτησης παγκοσμίως είναι η καθημερινή καταπίεση που βιώνουν τα παιδιά, και ιδιαίτερα οι έφηβοι, στα πλαίσια της οικογένειάς τους, από τους γονείς.

     Ως προς τις απόψεις που διατυπώνονται, είναι διαμετρικά αντίθετες. Αφενός μεγάλο ποσοστό των ερωτώμενων υποστηρίζουν ότι για τα παιδιά είναι απαραίτητες τόσο η ηθική ενίσχυση από τους γονείς όσο και η γενικότερη στήριξή τους. Αφετέρου, θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην αναφερθούμε και στην άλλη όψη του νομίσματος δηλαδή στην άποψη ότι αρκετοί τρόποι γονεϊκής συμπεριφοράς, συντελούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των ανηλίκων, στερώντας τους την ευκαιρία να απολαύσουν ξένοιαστα την παιδική τους ηλικία, όπως από τη φύση αρμόζει.
Όσον αναφορά στην πρώτη άποψη, με την ενθάρρυνση των γονέων, οι νέοι καταβάλλουν προσπάθειες, ώστε να καλλιεργούν και να βελτιώνουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους. Μεταξύ άλλων, αναπτύσσεται στενότερη σχέση ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, καθώς πυρήνα της σχέσεις γονέων και νέων αποτελούν η εμπιστοσύνη και η αλληλοκατανόηση. Τέλος, οι έφηβοι επιθυμώντας να ικανοποιούν όλο και περισσότερο τον εαυτό τους αλλά και τους γονείς τους, θέτουν υψηλούς στόχους στο σχολικό περιβάλλον, επιχειρώντας να επιτυγχάνουν όλο και καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα.
Από την αντίθετη πλευρά, υποστηρίζεται πως οι νέοι που προσλαμβάνουν υπερπροστατευτική αγωγή και βρίσκονται διαρκώς υπό πίεση, κατακλύζονται από συναισθήματα ενοχής, καταπιέζονται, μετατρέπονται με τον καιρό σε άβουλα όντα, εξαρτημένα από τους άλλους και ανίκανα να συμμετέχουν στη λήψη τον κατάλληλων αποφάσεων για τους ίδιους. Ένα άλλο εξίσου δυσάρεστο επακόλουθο είναι το γεγονός ότι εξαιτίας της έλλειψης αυτονομίας και της επακόλουθης παθητικότητας τους, διακρίνονται για τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και για συμπλέγματα κατωτερότητας. Τέλος, δυστυχώς προάγεται αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών, λόγω της επιδίωξης πρωτείων και της βαθμοθηρίας, που καταλήγουν αυτοσκοπός τους.
Αποτιμώντας, λοιπόν, τις παραπάνω όψεις του ζητήματος και τις συνέπειές του καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι γονείς οφείλουν να μην προβάλλουν τις ψυχικές ανεπάρκειες, τα απωθημένα και τις ανασφάλειες τους, στα παιδιά ούτε να πάψουν να επιβάλλουν σε αυτά την προσωπική τους κοσμοθεωρία, επιτρέποντας τα να διαμορφώσουν τη δική τους προσωπικότητα και να ζουν τα πιο αθώα τους χρόνια αυθόρμητα, δίχως καταπιέσεις και τους περιορισμούς που γεννά η γονική υπερπροστασία.