Γράφουν οι μαθήτριες της  Γ” Γυμνάσιου Κόρτσα Σουαντα και Γεωργιάδου Ειρήνη.

  Η πανδημία έφερε σαρωτικές αλλαγές στη ζωή μας, στον τρόπο που εργαζόμαστε, αλλά και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δύσκολα ή εύκολα προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στο εργασιακό μας περιβάλλον ή ακόμα και στην ψυχαγωγία που επιλέγουμε για τον εαυτό μας.  Οι μαθητές  θωρούν πως η καραντίνα τούς προσέφερε μια αυτοτέλεια στη διαχείριση του χρόνου τους μακριά από την ενοχλητική παρατήρηση των διδασκόντων, μετατρέποντας το μάθημα σε μια περισσότερο εθελούσια διαδικασία που η αξιολογική της μέθοδος ακόμα δεν έχει επιβεβαιώσει την αξιοπιστία της. Αλώστε πώς καλείται ένας εκπαιδευτικός να βασιστεί στα δεδομένα μιας μη αξιόπιστης και διαβλητής διαδικασίας;

  Η καραντίνα όμως αποπροσανατόλισε τα παιδιά. Διεύρυνε τα γνωστικά και πολιτισμικά τους κενά. Τα έσπρωξε προς την παραίτηση και τη μοιρολατρία. Και τα απομάκρυνε από την αυτενέργεια και την ενεργητική αναζήτηση της γνώσης. Οι μαθητές όμως όλων των βαθμίδων, και ιδιαίτερα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δεν έχουν καταφέρει να «ξεκλειδώσουν» τη νέα κατάσταση. Μη έχοντας πάει σχολείο για ενάμισι έτος, ξορκίζουν την τηλεκπαίδευση -είναι κάτι σαν μάθημα αλλά όχι μάθημα λένε- αλλά αισθάνονται κουρασμένοι και ανασφαλείς . Επιθυμούν το σχολικό περιβάλλον για την κοινωνικοποιητική συνεισφορά του, ισοπεδώνοντας ταυτόχρονα τη μορφωσιογόνα πλευρά του. Θεωρούν πως δεν έχει να τους δώσει τίποτα πάρα μόνο έναν φόρτο απαιτήσεων και υποχρεώσεων.

   Με αποτέλεσμα όλο και περισσότερο να συναντούμε μαθητές με πολύ χαμηλή γνωστική κουλτούρα, οι οποίοι σε βασικά φαινόμενα που έχουν διδαχθεί στο πρόσφατο παρελθόν αισθάνονται πως απλά «έχουν ακούσει κάτι». Μη κατέχοντας βασικές γνώσεις που μεθαύριο θα λειτουργήσουν συνδυαστικά σε άλλα πεδία επιτείνοντας τη σύγχυση. Όλο αυτό πρέπει να διορθωθεί αλλιώς θα εξακολουθούμε να βυθίζουμε το μέλλον των παιδιών μας στην τυποποίηση και τη χρησιμοθηρία.