Γράφουν οι μαθήτριες της Β’ τάξης,  Σαββίδου Κική,  Χριστοδουλακίδου Παναγιώτα και Σιγκούνα Θεοδώρα. 

 Το σχολείο αποτελεί το δεύτερο περιβάλλον κοινωνικοποίησης για τα παιδιά, τα οποία καλούνται να ενταχθούν μετά από αυτό της οικογένειας.  Η εικόνα ενός παιδιού εξαρτάται από το σχολείο και συγκεκριμένα  συνδέεται στενά με τους βαθμούς. Τις περισσότερες φορές, τα παιδιά έχουν την εντύπωση ότι η νοημοσύνη και η αξία τους αποτυπώνεται στους  βαθμούς τους, δηλαδή  στις παρατηρήσεις και τα σχόλια για τις μικρότερες κυρίως τάξεις ή στους βαθμούς που αναγράφονται στους ελέγχους προόδου για τις  τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου. Στην πραγματικότητα, το σχολείο δίνει υπερβολική βαρύτητα στους βαθμούς, ενώ η αξιολόγηση των μαθητών τις περισσότερες φορές έχει και κοινωνικό αντίκτυπο.

   Ένα μεγάλο μέρος των  γονέων και των εκπαιδευτικών δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όσο θα έπρεπε στις επιδόσεις και τους βαθμούς, με αποτέλεσμα να παραβλέπουν άλλες εξίσου σημαντικές προόδους των παιδιών. Πιο συγκεκριμένα, όταν ένας μαθητής παίρνει υψηλούς βαθμούς, τον θεωρούν έξυπνο, εργατικό και άξιο, ενώ, όταν οι βαθμοί κάποιου είναι σχετικά χαμηλοί, τον κρίνουν αρνητικά λέγοντας ότι δεν είναι τόσο ικανός, έξυπνος και ούτω καθεξής. Αυτό, έχει ως επακόλουθο πολλοί μαθητές να απογοητεύονται από τον εαυτό τους και να νιώθουν κατώτεροι σε σύγκριση με τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, σε περίπτωση που δεν μείνουν ευχαριστημένοι οι γονείς από τις επιδόσεις τους, φοβούνται για τις συνέπειες που μπορεί να ακολουθήσουν, δηλαδή να στερηθούν κάτι πολύ σημαντικό για αυτούς όπως το κινητό, τις εξόδους και τις δραστηριότητες. Ωστόσο, από αυτήν την αποτυχία, υπάρχει περίπτωση να πεισμώσουν, θέτοντας ως στόχο να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια στο επόμενο τετράμηνο, για να αποδείξουν στον ίδιο τους τον εαυτό και στους γύρω ότι μπορούν να τα καταφέρουν.

   Εν αντιθέσει, υπάρχουν μαθητές οι οποίοι αφιερώνουν περισσότερο χρόνο καθημερινά στα μαθήματά τους και μελετούν πιο προσεκτικά, έχοντας μια πολύ καλή  σταθερή απόδοση. Αυτοί περιμένουν με ανυπομονησία να δουν τους βαθμούς και νιώθουν σιγουριά, χαρά, υπερηφάνεια και ικανοποίηση, εφόσον ανταμείβεται ο κόπος τους, σε σχέση με άλλους που έχουν τρομερή αγωνία. Αξίζει να σημειωθεί, πως η αντιμετώπισή τους μπορεί να έχει δυο όψεις. Από την μια, σίγουρα θα επιβραβευτούν όπως τους αξίζει και θα αποτελέσουν αξιοθαύμαστο παράδειγμα για τους ανερχόμενους μαθητές που θα τους ακολουθήσουν. Από την άλλη, όμως, ίσως χαρακτηριστούν υποτιμητικά ως «φυτά» από συμμαθητές τους, οι οποίοι συνήθως είναι εκείνοι που δε δίνουν την παραμικρή σημασία στα μαθήματα και αδιαφορούν παντελώς.

   Συνοψίζοντας, η αξία ενός παιδιού δεν φαίνεται στους βαθμούς του, αλλά στον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους γύρω του. Γι’ αυτό, καλό θα ήταν να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε κάποιον μαθητή σύμφωνα και μόνο με την επίδοσή του στο σχολείο, αλλά και από τα χαρίσματα ή τις δεξιότητες που έχει ως άνθρωπος. Έτσι κι αλλιώς, το πόσο ασχολούνται οι μαθητές  με τα μαθήματα εξαρτάται από τους ίδιους και μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, ανάλογα με το ενδιαφέρον που θα δείξουν.