γράφουν οι μαθήτριες της Γ τάξης Νατσιοπούλου Σοφία και Παπακωνσταντίνου Θεοδώρα 

Από πάντα τα παιδιά παίζουν, όπως είναι λογικό. Ανεξαρτήτως εποχής βρίσκουν με κάτι να ψυχαγωγούνται και να περνούν τον χρόνο τους δημιουργικά είτε μόνοι τους είτε με τους φίλους τους. Στη σημερνή εποχή τα παιδιά προτιμούν να ασχολούνται με το κινητό τους παρά να βγουν έξω και να παίξουν. Ωστόσο, η παλιά γενιά (οι προπαππούδες μας) που δεν είχαν και κινητά έπαιζαν διάφορα παιχνίδια, τα λεγόμενα ΄΄παραδοσιακά΄΄.

Ένα από τα ποιο γνωστά παιχνίδια είναι το «κρυφτό». Το «κρυφτό» παίζεται με όσα άτομα επιθυμούν να παίξουν. Το ένα άτομο θα φυλάει με κλειστά μάτια   και θα μετράει από μέσα του μέχρι το 10 ή την προπαιδεία του 5 και τα υπόλοιπα παιδιά τρέχουν να κρυφτούν, ώστε να μην τα βρει  αυτός που θα φυλάει. Όταν τελειώσει από το μέτρημα φωνάζει << φτου και βγαίνω>>. Όταν βρει  ένα παιδί, λέει «φτου» και το όνομα του παιδιού. Το παιδί αυτό που βρέθηκε, κινδυνεύει να πάρει τη θέση αυτού που φυλάει στον επόμενο γύρο. Το τελευταίο παιδί, που δεν βρέθηκε, πρέπει να πει «φτου ξελευθερία»,  για να ξαναφυλάξει το ίδιο παιδί. Άμα αυτό δεν γίνει, τότε φυλάει το παιδί που βρέθηκε πρώτο από αυτόν που φύλαξε στον γύρο.

Ένα εξίσου γνωστό παιχνίδι  είναι  οι «τρεις  και το λουρί της μάνας». Το «λουρί της μάνας» παίζεται ως εξής: τα παιδιά κάθονται κάτω και σχηματίζουν ένα μεγάλο κύκλο  με ένα άτομο όρθιο μέσα στον κύκλο. Αυτός θα  κάνει την μανά.  Ο ίδιος βγάζει τη ζώνη του/της ή ένα φουλάρι ή οτιδήποτε άλλο. Με αυτό που θα κρατάει, θα πρέπει να σχηματίσει κάτι, όπως ένα φρούτο, ένα πράγμα κλπ. Τα αλλά παιδιά θα πρέπει να μαντέψουν  τι σχηματίζει. Όποιος το βρει, του δίνει η μάνα το λουρί και τότε εκείνος έχει το δικαίωμα να σηκωθεί και να κυνηγήσει τ” άλλα παιδιά. Η μάνα μένει στη θέση της και κάθε τόσο φωνάζει: «Τρεις και το λουρί της μάνας! ». Εκείνος που κρατάει το λουρί, συνεχίζει το κυνήγι του κι αν κτυπήσει κανένα παιδί, τότε εκείνο βγαίνει απ” το παιχνίδι. Αν όμως η μάνα φωνάξει: «Τρεις και το λουρί της μάνας! », τότε αυτός που κυνηγάει, πρέπει αμέσως να γυρίσει πίσω και να παραδώσει το λουρί στη μάνα, αλλιώς τα άλλα παιδιά έχουν το δικαίωμα να τον πάρουν στο κυνήγι, να του πάρουν το λουρί και ν” αρχίσουν μ” αυτό να τον χτυπούν.

Ένα, ωστόσο, παιχνίδι, που δεν είναι τόσο ακουστό ή γνωστό είναι το «μπιζζζζζ». Το «μπιζζζζζ» παίζεται κάπως έτσι: μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα φυλάει. Αυτός κάθεται  σ” ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του. Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ” αριστερά του και ένας απ” αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στριφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας «Μπιζζ!» Αυτός που τα φυλάει, πρέπει να μαντέψει, ποιος τον χτύπησε. Αν τον ανακαλύψει, τότε αυτός παίρνει τη θέση του, αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο.

Ένα, επίσης παιχνίδι, που δεν το παίζουμε ούτε σήμερα είναι η «καμήλα» . Στην «καμήλα»,  σχηματίζονταν δυο ομάδες αγοριών  και ένα παιδί από την κάθε ομάδα, που ήταν σκυφτή, έκανε τον καμηλιέρη. Τα παιδιά της μιας ομάδας αγκαλιάζονταν σε κύκλο με τα κεφάλια σκυμμένα προς τα κάτω. Αυτή ήταν η καμήλα. Τα άλλα παιδιά προσπαθούσαν να ανέβουν στην καμήλα χωρίς να τους κλοτσήσει ο καμηλιέρης. Ο καμηλιέρης  προσπαθεί να χτυπήσει με μια  ζώνη τους αντίπαλους και όποιον  χτυπήσει βγαίνει εκτός παιχνιδιού (καίγεται). Αν ο καμηλιέρης κάψει όλους τους παίχτες, τότε κερδίζει η ομάδα του. Αν  η καμήλα πέσει, συνήθως από το βάρος ή κακή τοποθέτηση, τότε κερδίζει η ομάδα που προσπαθεί ν”  ανεβεί και συνεχίζεται.

Ένα παιχνίδι που το παίζουμε μέχρι και σήμερα είναι το «κυνηγητό». Τα παιδιά χαράζουν πάνω στο χώμα μια γραμμή για αφετηρία και ορίζουν το τέρμα,  που είναι ένα δέντρο ή μια πέτρα στημένη στο χώμα. Ύστερα ορίζεται με λαχνό  αυτός που θα τα φυλάει. Μόλις δοθεί το σύνθημα, τα παιδιά τρέχουν να φύγουν και  αυτός που τα φυλάει, τρέχει να τα πιάσει, ενώ εκείνα με διάφορους ελιγμούς προσπαθούν να τον αποφύγουν και να φτάσουν στο τέρμα. Μόλις φτάσουν, πρέπει να  χτυπήσουν το τέρμα, να  φτύσουν και να φωνάξουν “έφτυσα”. Αν ένα παιδί χτυπηθεί στον ώμο απ’ αυτόν που τα φυλάει, πριν φτάσει στο τέρμα  ή αν ξεχάσει να φτύσει, τότε καίγεται και τα φυλάει αυτό με τη σειρά του.

Ένα από τα αγαπημένα παραδοσιακά παιχνίδια είναι τα «μήλα». Δύο παιδιά χωρίζονται και αποτελούν τα «τέρματα». Χαράζονται δύο γραμμές σε απόσταση δέκα περίπου βήματα η μια από την άλλη. Οι δυο αυτές γραμμές είναι τα τέρματα και πίσω από αυτές τις γραμμές στέκονται οι δυο παίκτες.  Αριστερά από τις γραμμές χαράζεται μια άλλη που από πίσω της πηγαίνουν και στέκονται τα υπόλοιπα παιδιά. Με κλήρο ορίζουν ποιος από τα τέρματα θα ρίξει πρώτος την μπάλα, για να χτυπήσει ένα από τα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο. Αυτά τα παιδιά πρέπει όλη την ώρα να τρέχουν από την μια άκρη στην άλλη, για να μην χτυπηθούν. Αν αυτός που θα ρίξει την μπάλα δεν πετύχει κανένα, τότε βγαίνει και στέκεται πίσω από την αριστερή γραμμή. Με τη σειρά του ρίχνει την μπάλα ο άλλος. Όταν το παιδί που πετάει την μπάλα, για να χτυπήσει κάποιο από τα παιδιά,  για να φύγει από το παιχνίδι, τότε αν κάποιο παιδί πιάσει την μπάλα και την κρατήσει, κερδίζει ένα μήλο και δεν βγαίνει από το παιχνίδι. Αν πάλι κάποιο παιδί πιάνει πολλά μήλα, μπορεί να χαρίσει σε κάποιο άλλο που έχει φύγει από το παιχνίδι και έτσι ξαναμπαίνει, ή τα κρατά για το τέλος που μένει, για να κερδίσει. Όταν χτυπηθεί μια φορά,  αφαιρείται ένα μήλο, και έτσι ξαναρχίζουν το παιχνίδι με τους ίδιους παίχτες. Όταν μείνει μονάχα ένα παιδί στο κέντρο, τότε παίζονται τα μήλα, δηλαδή θα χτυπηθούν δώδεκα μπαλιές, έξι από κάθε τέρμα. Πρώτα ρίχνει ο ένας λέγοντας «Ένα μήλο», έπειτα ο άλλος «Δύο μήλα!» κ.λπ. Το παιδί που είναι στη μέση τρέχει και κάνει κάθε είδους κινήσεις, ώστε να αποφύγει την μπάλα. Αν χτυπηθεί τότε χάνει και το παιχνίδι ξαναρχίζει με νέα τέρματα. Αν τα καταφέρει να μην χτυπηθεί, έχει το δικαίωμα να ξανακαλέσει όλους του παίκτες και να αρχίσει το παιχνίδι με τα ίδια τέρματα.

Θα ήταν ακόμα πιο ωραίο,  αντί αυτή η γενιά να είναι  με τα κινητά, με τους υπολογιστές και με όλα τα άλλα επιτεύγματα της τεχνολογίας,  να προτιμήσει να βγει  έξω  με τους φίλους της και να παίξει όλα  αυτά τα παιχνίδια.