της  Δέσποινας Μπαλάτσα

                                              »Για όσα θεωρώ δεδομένα, ξεχνώ την αξία που εγώ τους είχα δώσει»

Στο πρώτο φετινό άρθρο θα σχολιάσω αυτήν την τόσο αληθινή πρόταση.

Αρκετοί άνθρωποι από τη γέννηση τους έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να αναπτυχθούν ισορροπημένα στα πλαίσια μιας οικογένειας. Απολαμβάνουν από μικροί την αγάπη, τη φροντίδα, διάφορα υλικά αγαθά και, συχνά, μεγαλώνουν θεωρώντας τα δεδομένα. Είναι πολύ συνηθισμένες στην ιστορία του ανθρώπου η λήθη και η αγνωμοσύνη. Ξεχνάμε εύκολα το παρελθόν που οι ίδιοι βιώσαμε, αδιαφορώντας και δείχνοντας αχαριστία προς δικές μας κατακτήσεις και κυρίως προς το καλό που έχουμε δεχτεί.

Τι σημαίνει όμως η λέξη »δεδομένο» που ήδη χρησιμοποιήσαμε; Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι όλα αυτά τα οποία έχουμε ανάγκη, που θέλουμε και επιθυμούμε με πάθος, που όμως, όταν γίνονται δικά μας, δεν εκτιμούμε την αξία τους. Κυρίως, ξεχνάμε όσους μας βοήθησαν να τα ζήσουμε. Γιατί ο άνθρωπος εκδηλώνει συχνά την αρνητική συμπεριφορά, να θεωρεί ως κτήμα του πράγματα και καταστάσεις που, ουσιαστικά, δεν ανήκουν σε κανέναν άνθρωπο.

Ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά το θέμα. Η αδυναμία βίωσης και έκφρασης συναισθημάτων, άρα και η ανικανότητα να εκτιμήσει κανείς πρόσωπα και καταστάσεις, έχουν βαθύτερα αίτια. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, ούτε να δείχνουν σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση, επειδή ποτέ δεν έχουν αγαπηθεί, εκτιμηθεί, ούτε έχουν γίνει οι ίδιοι σεβαστοί. Επομένως δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά η λανθασμένη αγωγή που έχουν λάβει.

Και τι γίνεται με το θέμα της λήθης; Δυστυχώς η απάντηση δεν συμφέρει αρκετούς από εμάς. Σε πολλλές περιπτώσεις, βολευόμαστε να ξεχνάμε, γιατί απλά δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε διάφορα προβλήματα του παρελθόντος. Έτσι τα κουβαλάμε στο παρόν, με αποτέλεσμα να αναπαράγονται και στο μέλλον. Όμως εκτός από διάφορα ζητήματα, εύκολα ξεχνάμε ανθρώπους, καταστάσεις, ακόμη και αντικείμενα που εκτιμούσαμε.

Όσον αφορά, λοιπόν, στην αχαριστία  και στην έλλειψη σεβασμού, παρατηρούνται συχνά οι παρακάτω συμπεριφορές. Είναι στη φύση του ανθρώπου, όταν του προσφέρονται εξουσία και φήμη, να φέρεται αλαζονικά,  με αποτέλεσμα να μη μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση, υπερβάλλοντας. Έτσι και με το «δεδομένο». Πολλές φορές προσφέρονται σ” εμάς απλόχερα είτε άνθρωποι, είτε συναισθήματα, ή αγαθά. Αυτό διευκολύνει τη ζωή μας, μας ανεβάζει ηθικά, αλλά εμείς πλέον δεν εκτιμούμε ούτε δείχνουμε σεβασμό, γιατί έχουμε συνηθίσει και έχουμε βαρεθεί. Αιτία, λοιπόν, αυτής μας της στάσης είναι η επιδίωξη κατάκτησης από μέρους μας και άλλων «δεδομένων».

Γίνεται κατανοητό πως πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που επηρεάζει αρνητικά την καθημερινότητά μας. Σίγουρα,  κλειδιά στο να μη θεωρούμε τίποτε «δεδομένο» αποτελούν η αγωγή και η γνώση. Είναι ανθρώπινο να θυμόμαστε αυτά στα οποίο δώσαμε αξία και αγαπήσαμε στο παρελθόν. Να δείχνουμε σεβασμό και ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε ζήσει. Γιατί τίποτα δεν είναι «δεδομένο«. Ούτε καν η ίδια μας η ΖΩΗ!