Δήμητρα Ντόι
Βινύλιο
Η ζωή μου ήταν μικρή,
πικρή, αλλά τρελή.
με πολλές ημερομηνίες.
Γάμου, γεννήσεων, έρωτες,
πρώτα ραντεβού θανάτου,
κηδειών με μαύρα CD με τρύπες.
Τα βάζω να τα ακούσω,
Κλαίω, χαίρομαι, θυμώνω και πονώ
χωρίς σταματημό,
τα δάκρυα μου θάλασσα
και τα συναισθήματα καράβι
η καρδιά μου βράχος,
Και τα παιδιά μου φύκια, τα βότσαλα τα χρόνια μου,
κι άμμος είν’ το σώμα μου,
έλιωσα σαν παγωτό, και έπεσα σαν αστέρι
Και η καρδιά μου βάφτηκε με κόκκινο βαγόνι που έμοιαζε με πικάπ χωρίς όμως τιμόνι.
Δεν τα ξανά άκουσα ποτέ,
στον τοίχο είναι κρεμασμένα,
δεν βλέπω όμως τίποτα μόνο καφέ ξύλο
που έχει πάνω του Σταυρό,
μεγάλο χαραγμένο.
