Πρόσφυγες! Άνθρωποι κυνηγημένοι από την πατρίδα τους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να φύγουν λόγω βάρβαρου πολέμου.
Φόρος τιμής θα πρέπει να αποδοθεί σε όλους εκείνους τους Έλληνες, που αψηφώντας τις δυσκολίες και θέτοντας εαυτόν σε κίνδυνο, βοήθησαν τους πρόσφυγες να φτάσουν με ασφάλεια σε ξηρά, σώζοντας ζωές, στους Έλληνες που δέχτηκαν τους πρόσφυγες στα σπίτια τους. Η Ελλάδα έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης στον κόσμο.
Προφανώς, όμως, σε μια παρηκμασμένη χώρα με σοβαρά οικονομικά προβλήματα είναι αδύνατον να ενσωματωθούν οι άνθρωποι αυτοί με τον σωστό τρόπο., γεγονός που τους οδηγεί σε κοινωνική αποξένωση και απομόνωση.
Εντούτοις, όταν εξετάζει κανείς ένα πρόβλημα καλό είναι να εστιάζει στη ρίζα του, παρά να προσπαθεί να εξομαλύνει τις αναπόφευκτες συνέπειες που αυτό επιφέρει . Και το πρόβλημα εδώ είναι ο πόλεμος. Ίσως η φράση του Θουκυδίδη « ο άνθρωπος δρα με τον ίδιο τρόπο κάτω από τις ίδιες συνθήκες» να περικλείει όλο το «μαύρο είναι» της ανθρώπινης φύσης. Αλλά γιατί να γίνονται πόλεμοι? Γιατί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν επιτέλους πως το νόημα της ζωής βρίσκεται στην αγάπη και την προσφορά; Γιατί οι άνθρωποι βάζουν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από την ανθρώπινη ζωή; Ερωτήματα υψίστης σημασίας που χρήζουν άμεσης απάντησης, εάν θέλουμε να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο παρόν-μέλλον για εμάς, για τον άνθρωπο. Ενδεχομένως, να πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε το χωρίο του Barach Spinoza στο έργο του «Πραγματεία» για την διόρθωση του νου «αφού με δίδαξε η πείρα ότι όλα όσα συμβαίνουν στην κοινή ζωή είναι μάταια και μηδαμινά.{…}αποφάσισα τελικά να αναζητήσω μήπως υπήρχε κάποιο πραγματικό και κοινωνήσιμο αγαθό». Πρέπει στο πρόσωπο του πρόσφυγα να δούμε τον εαυτό μας. Μήπως τελικά το κοινωνήσιμο αγαθό του Spinoza είναι η ανιδιοτελής αγάπη και προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Στο λαμπρότερο μουσικό έργο της ιστορίας, στο 4ο μέρος της 9ης συμφωνίας του LV. Beethoven, σε θεσπέσια ποίηση του Fr. Schiller, και ειδικότερα στο τελευταίο λεπτό του έργου, παρατηρείται η κορύφωση της έντασης του ανθρώπινου στοχασμού. Στο ψηλό Μι που πιάνουν τα βιολιά ελλοχεύουν όλες οι βλέψεις, οι ανησυχίες καθώς και η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης αυτής καθεαυτής. Η ΑΓΑΠΗ!
Η αγάπη, λοιπόν, είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση, αλλά και η ίδια η ερώτηση.
Νυν και Αείν
Άξια εστί η ΑΓΑΠΗ!
Θεμιστοκλής Ζηκόπουλος
