Από τη Φρόσω Δουρουκλάκη, μαθήτρια του Β1

Στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας διαβάσαμε ένα κείμενο του Γιώργου Ιωάννου. Πολλές φορές ο συγγραφέας ενός κειμένου φαντάζει σαν ένας άνθρωπος περίεργος.

Στην εκδρομή της τάξης μας στη Θεσσαλονίκη είχαμε να δούμε από κοντά προσωπικά αντικείμενα του Γιώργου Ιωάννου και του ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Βαφόπουλου.

Η κυρία που μας ξενάγησε ήταν ιδιαίτερα ευγενική μαζί μας. Δεν παρέλειπε να αναφερθεί σε χαριτωμένες λεπτομέρειες από τη ζωή τους, όπως για παράδειγμα ότι ο Ιωάννου είχε για κατοικίδιο μία κότα. Στη συνέχεια μαζευτήκαμε σε μία αίθουσα όπου δυο νεαροί ηθοποιοί μας μίλησαν για την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Όμως δεν έμοιαζε ούτε με ομιλία ούτε με μάθημα ιστορίας, ήταν μια θεατρική παράσταση χωρίς καθόλου σκηνικά. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν ανάμεσά μας και με το ταλέντο τους και το καταπληκτικό κείμενο του Βαφόπουλου κατάφεραν να μας ταξιδέψουν στην τουρκοκρατία, στην απελευθέρωση του 1912 και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με δάκρυα οι προσπάθειες της Θεσσαλονίκης να ισορροπήσει ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή. Έμαθα αρκετά πράγματα, που ως τότε δεν γνώριζα. Ήταν μια καλή αφορμή για να μας παρακινήσει να μάθουμε την ιστορία της περιοχής μας που μπορεί να είναι τόσο συναρπαστική. Εξάλλου εμείς είμαστε οι συνεχιστές της ιστορίας και του πολιτισμού.

Όλα αυτά τα είδαμε μαζί με εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο που ήταν το όνειρο του Γιώργου Βαφόπουλου και της γυναίκας του Αναστασία Γερακοπούλου η οποία εργαζόταν ως καθηγήτρια Αγγλικών.