Ληστές στο αεροπλάνο
Μία μέρα καθώς πήγαινα με το αεροπλάνο στην Αυστραλία, ένας επιβάτης έβγαλε ένα πιστόλι και άρχισε να πυροβολεί. Τότε όλοι πηδήξαν από το αεροπλάνο εκτός από εμένα και τον πιλότο. Ο οδηγός μου είπε:
- Πήδα και τρέξε μακριά! Γρήγορα!
Τότε όμως τον πυροβόλησε και πυροβόλησε και εμένα στο πόδι μου.
Εγώ με το ζόρι κατάφερα να πάω ως την ανοιχτή πόρτα, αλλά εκείνη τη στιγμή με έβαλε μέσα σε ένα τεράστιο σακί και πέταξε το σακί με εμένα μέσα και έπειτα πήδηξε και αυτός. Το αεροπλάνο ανατινάχτηκε. Ήμουν πολύ φοβισμένος, αλλά σκέφτηκα να καλέσω το εκατό μιας και είχα το κινητό μου.
Αυτός έπαιζε πάνω σε ένα δέντρο και εγώ έπεσα πάνω στον Γιώργο Λιανό από το survivor, που παρουσίαζε το έπαθλο της εβδομάδας.
Τέλος ήρθε η αστυνομία και έβαλε φυλακή χρόνια τον ληστή. Εγώ γύρισα σπίτι μου όπου με περίμεναν, έχοντας δει στην τηλεόραση, οι γονείς μου τι είχε συμβεί. Έπειτα κάτσαμε όλοι μαζί και είδαμε survivor!!!
Γιάννης Ξουρής Δ2
Το μολυντήρι
Μία Πέμπτη του χειμώνα είμαστε με τη μαμά και την αδερφή μου σπίτι μας και βλέπαμε τηλεόραση.
Καθώς πήγαινα στην κουζίνα να φέρω τα πατατάκια, βλέπω στον χώρο που υπάρχει η τραπεζαρία και ο μπουφές, πάνω στον τοίχο, ένα καφέ πράγμα. Ανεβαίνω τα δύο σκαλοπατάκια, φωνάζω τη μαμά και την αδερφή μου και ανάβω το φως. Τελικά ήταν ένα μολυντήρι.
Αυτό έτρεχε συνέχεια στο ταβάνι και για αυτό πήραμε τον μπαμπά τηλέφωνο.
- Μπαμπά, στο σπίτι υπάρχει ένα μολυντήρι! Τι να κάνουμε; είπα ταραγμένη.
- Να του βγάλετε με μία σκούπα, είπε ο μπαμπάς.
- Μα η μαμά φοβάται να το βγάλει, είπα κοιτάζοντας τον πάνχοντρο μολυντήρι.
- Εε, δεν ξέρω. Θα τα πούμε το πρωί, είπε και το έκλεισε.
Στο τέλος φοβήθηκε και το μολυντήρι και είπε να πάρει έναν υπνακο πίσω από τον καθρέφτη του μπουφέ.
Φοβόμουν πάρα πολύ και μου σηκώνονταν οι τρίχες. Ακόμα ένιωθα μολυντήρια μέσα στην πιτζάμα μου. Όλο κοίταζα προς το μολυντήρι και έχασα την ταινία. Φοβόμουν τόσο που πήγα και έκατσα μαζί με τη μαμά μου. Το βράδυ κοιμήθηκα μαζί με την αδερφή μου για να φοβάμαι λιγότερο. Τελικά μου πέρασε λίγο ο φόβος.
Μετά από λίγες μέρες, εκεί που το είχαμε ξεχάσει, ξαναβρέθηκε στο σαλόνι κοντά στο καφέ κουρτινόξυλο. Εκεί είχε κάνει την ανάγκη του και λέρωσε τον τοίχο. Παίρνει η μαμά μία σκούπα να το διώξει, αλλά δεν τα κατάφερε. Πριν λίγες μέρες εμφανίστηκε για μία ακόμα φορά πάνω στην τσάντα της μαμάς μου. Το διώχνει και αυτό πάει και χώνεται πίσω από το έπιπλο με τα κρυστάλλινα ποτήρια και τα καλά σερβίτσια. Έσπρωξε ο μπαμπάς μου το έπιπλο και έδιωξε το μολυντήρι. Στο τέλος του βγάζει έξω, αλλά τώρα νομίζω ότι θα έχει ξαναμπεί μέσα.
Ευτυχώς τώρα δεν έχει ξαναεμφανιστεί. Όμως ποτέ δεν πηγαίνω στον χώρο που βρίσκεται η τραπεζαρία και ο μπουφές.
Ζωή Μπιρμπίλη Δ2
Μία μέρα μόνη στο σπίτι
Μία μέρα η μαμά μου μου είπε:
- Αγάπη μου, σήμερα, εγώ με τον μπαμπά έχουμε μία δουλειά και θα μείνεις μόνη σου στο σπίτι.
- Αλήθεια; Δεν έχω ξανά μείνει μόνη μου!
- Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά!
Μετά από λίγη ώρα, οι γονείς μου έφυγαν. Εγώ πήγα στο δωμάτιό μου, για να βρω τον αδερφό μου. Μετά σκέφτηκα:
- Σωστά! Ο αδερφός μου έχει ποδόσφαιρο, το ίδιο και η αδερφή μου.
Άνοιξα για λίγο την τηλεόραση. Όταν έγινε μία μεγάλη διακοπή ρεύματος, εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Έτρεξα στο κρεβάτι μου με έναν φακό και ένα βιβλίο, για να περάσει η ώρα. Ξαφνικά το φως ξανά ήρθε. Τότε μου ήρθε μία λιγούρα. Πήγα αμέσως στην κουζίνα. Το μόνο που είδα ήταν τα μπισκότα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έφαγα όλη τη σακούλα. Όμως μετά το μετάνιωσα. Με πόναγε πολύ η κοιλιά μου. Σε λίγη ώρα όμως ένιωθα καλά.
Ήμουν πολύ φοβισμένη. Τότε έγινε ένας μικρός σεισμός. Εγώ έκανα ό,τι ήξερα. Έτρεξα γρήγορα κάτω από το τραπέζι.
Και σα να μην έφτανε όλα αυτά ξέσπασε και μία καταιγίδα. Δεν άντεχα άλλο. Άρχισα να κλαίω. Τότε άκουσα το κλειδί της πόρτας. Ήταν η οικογένειά μου. Χάρηκα πολύ.
Ύστερα τους διηγήθηκα την περιπέτειά μου.
Μελίνα Λώλη Δ2
Μία τρομακτική περιπέτεια
Μία μέρα οι γονείς μου και ο αδερφός μου είχαν φύγει από το σπίτι και εμένα μου είπαν να μείνω μόνη μου και να μην να ανοίξω σε κανένα. Μετά από μία ώρα χτύπησε το κουδούνι και εγώ ρώτησα:
- Ποιος είναι;
Μου απάντησαν:
- Εμείς, η οικογένειά σου.
Εγώ είδα από το ματάκι ότι δεν είναι η οικογένειά μου, αλλά ήταν άγνωστοι. Τότε κλείδωσα, γιατί φοβόμουν. Αυτοί δεν το είχαν καταλάβει ότι τους είχα δει και συνέχισαν να χτυπάνε. Εγώ δεν τους άνοιγα. Για αυτό πήρα τους γονείς μου τηλέφωνο. Για κακή μου τύχη δεν το σήκωναν. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Μετά από τρεις τέσσερις ώρες Η οικογένειά μου ήρθε. Οι άγνωστοι που είδα από ό,τι φαίνεται είχαν φύγει.
Ήταν η πιο τρομακτική μέρα που είχα ζήσει ποτέ!
Νεφέλη Οικονομίδου Δ2
Ένα ατύχημα
Μία μέρα είχα πάει με την οικογένειά μου στη θεία μου το βράδυ. Ήταν σκοτάδι, νύχτα όταν φεύγαμε που, όταν κάθισα στο πίσω κάθισμα αποκοιμήθηκα αμέσως.
Κάποια στιγμή ένιωσα ένα ταρακούνημα. Νόμιζα πως ο μπαμπάς έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο έφυγε από τον δρόμο. Ευτυχώς φορούσαμε ζώνες ασφαλείας. Σε λίγο παραλίγο να πέσουμε πάνω από ένα μαύρο audi που έτυχε να περνάει από εκεί.
Εγώ φοβήθηκα και κρατήθηκα από το γέρο κάθισμα, παρόλο που φόραγα ζώνη. Επειδή είχεκοπεί η ανάσα μας, μόλις συνήλθαμε, ο μπαμπάς μας ρώτησε αν ήμασταν καλά. Εμείς ήμασταν καλά, αλλά το αυτοκίνητο έχει χτυπήσει πολύ.
Έπειτα ο μπαμπάς πήρε τηλέφωνο την οδική βοήθεια και αργότερα ήρθε ο γερανός, πήρε το αμάξι και εμάς μαζί. Έτσι τελείωσε αυτή η μικρή περιπέτεια.
Ένιωσα πολύ περίεργα και φοβήθηκα λίγο. Ο μπαμπάς μου εξήγησε ότι το αυτοκίνητο είχε πάθει μία μικρή ζημιά. Ευτυχώς φορούσαμε όλοι ζώνες ασφαλείας.
Ανδρομάχη Παπαγεωργίου Δ2
