«Δεν εισαι μονος…»

Μια ιστορία σχολική….

Μέρος 1
Είχε φτάσει ήδη 7:30π.μ…

Ο Χρήστος άκουσε το ξυπνητήρι του να χτυπά! Σήμερα του φάνηκε σαν να χτύπησε διαφορετικά από τις άλλες φορές. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του, δεν ήθελε να φύγει ακόμα, ευχόταν να μπορούσαν οι διακοπές των Χριστουγέννων να κρατούσαν λίγο ακόμα… Στο δρόμο για το σχολείο ακόμα και η σκιά του ένιωθε ότι τον παρακολουθούσε,  ανασφάλεια τον έπνιγε, τα χέρια του είχαν αρχίσει να ιδρώνουν.

7:55…Σήκωσε το κεφάλι του, ένα μεγάλο κτήριο ξεπρόβαλε πίσω από μια τεράστια σιδερένια πόρτα, αυτή η πόρτα όμως τις τελευταίες 15 μέρες είχε μια τεράστια κλειδαριά… σήμερα γιατί; γιατί δεν έχει; Πήρε μια βαθιά ανάσα και έκανε ένα βήμα, για μας θα έμοιαζε συνηθισμένο- σχεδόν τιποτένιο, αλλά όχι. Όχι  γι’ αυτόν ήταν το βήμα που θα τον έστελνε για άλλους 3 μήνες σε μια ζωή γεμάτη φόβο και ανασφάλεια.. η ώρα είχε φτάσει

8:05…Ο Χρήστος συγκέντρωσε ό,τι δυνάμεις του είχαν απομείνει και περπάτησε μέχρι το κέντρο του προαυλίου. Κοίταξε γύρω του,  κανείς δεν τον κοιτούσε, έμοιαζε σαν να μην υπάρχει, τοτε η καρδιά του κάπως ηρέμησε. Έκατσε σε ένα πεζουλάκι κοντά του, έβγαλε τα γυαλιά του, τα άφησε δίπλα του και άρχισε να ψάχνει μέσα στην τσάντα του για το πανάκι που θα τα καθάριζε.

«ΝΤΡΙΝΝ»
το κουδούνι διέκοψε τις σκέψεις του Χρήστου… Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει δυνατά, ακόμα πιο δυνατά, ακόμα και ακόμα.

8:15…Μόλις τέλειωσε η πρωινή προσευχή, ο Γυμνασιάρχης έδωσε εντολή οι μαθητές να περάσουν στις τάξεις τους… Ο Χρήστος άρχισε να ανεβαίνει δειλά, δειλά τα σκαλιά για να φτάσει στην αίθουσά του. (Συνεχίζεται…)

   Γράφει η Δανάη

Από τους «ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ»