8:18…  Σε λίγο ο Χρήστος είχε φτάσει έξω απο την αίθουσα ….Το μυαλό του για κάποιον αλλόκοτο λόγο,δεν είχε πια εκείνες τις τρομακτικές σκέψεις που τον βασάνιζαν τόσες μέρες.Αντιθέτως ένιωθε κάπως καλύτερα τώρα που είχε φτάσει πια στον χώρο του σχολείου.
Κάπως περίεργο θα λέγαμε…,γιατί ο Χρήστος δεν είχε ποτέ καλές αναμνήσεις από αυτό το μέρος.
Πάντα κάτι θα πήγαινε στραβά και η μέρα του θα χάλαγε…Δεν είχε δει ποτέ το σχολείο ως κάτι όμορφο. Στα μάτια του έμοιαζε σαν να ήταν κάτι απρόσωπο,κάτι χωρίς ουσία, που το μόνο που του έχει προσφέρει είναι μέρικες μέρες γεμάτες λύπη και φόβο,γιατί κάτι που δεν είπαμε, αλλά έχει εννοηθεί ήδη,είναι ότι ο Χρήστος έχει πέσει επανειλλημένα θύμα σχολικού εκφοβισμού και αυτό ήταν ενα ακόμα μείον για να σχηματίσει τη συγκεκριμένη άποψη.

8:25… Ο Χρήστος έχει μπει στην τάξη του και έχει τοποθετήσει τα πράγματά του στη θέση όπου καθόταν πριν τις γιορτές.Σαν να έχει αρχίσει να νιώθει σχετικά άνετα θα λέγαμε.Αυτό που όμως δεν ήξερε ακόμη, ήταν ότι έχει γίνει μέλος ένας νέος μαθητής στην τάξη του,ενα παιδί από το διπλανό σχολείο.

8:30…Τα παιδιά βλέπουν να έρχετε από μακριά η καθηγήτρια της Ιστορίας και δίπλα σε αυτήν ένα παιδί. Όλοι σκέφτηκαν ότι θα ήταν ο νέος μάθητης..ο Χρήστος δεν γνώριζε περί τίνος επρόκειτο…

Με διστακτική φωνή ρώτησε τους συμμαθητές του, εάν γνωρίζουν αυτό το παιδί…Όλοι απάντησαν φυσικά, ότι θα ήταν ο νέος μαθητής.Ο Χρήστος ανακάθησε και συλλογίστηκε αν έχει ξαναδεί στη γειτονιά του αυτό το παιδί, αλλά δεν έβγαζε άκρη,το μυαλό του ήταν κάπως μπερδεμένο με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του.Η πόρτα άνοιξε  και μπήκε μέσα στην τάξη η καθηγήτρια ολομόναχη…

Όλοι άρχισαν να κοιτοιούνται μεταξύ τους, προσπαθώντας να βρουν κάποιον ο οποίος είχε καταλάβει τι συνέβαινε. Οι θεωρίες έπεφταν βροχή… «Μήπως  τον πήγαν σε άλλο τμήμα;» «Μήπως ο μυστηριώδης μαθητής που θα ερχόταν, ήταν μιά φούσκα και αυτό το παιδί ήταν κάποιος τελείως άσχετος;».Τα «μήπως+;» και τα «μπορεί» είχαν τον κύριο λόγο σε αυτή την παράσταση ιδεών.

Όλοι είχαν την απορία αλλά κανείς δεν είχε το θάρρος να ρωτήσει ευθέως την καθηγήτρια, «πού είναι ο νέος τους συμμαθητής;».Μέσα σε αυτό το πολύβουο περιβάλλον,μια σιγανή φωνή ακούστηκε από το βάθος.Ήταν ο Χρήστος ο οποίος δεν άντεξε άλλο την αναμονή και βρήκε το θάρρος να ρωτήσει την καθηγήτρια,»Πού είναι το νέο παιδί κυρία;» Εκείνη την στιγμή ο όποιος θόρυβος υπήρχε έπαυσε και η παραμικρή κίνηση έσβησε, όλοι περίμεναν να ακούσουν την απάντηση της κυρίας τους! Η καθηγήτρια γέλασε και ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της.

8:40… Η ανυπομονησία έχει φτάσει πια στο ζενίθ.Η κυρία χωρίς να μιλήσει,στρέφει το βλέμμα της προς την πόρτα.Γύρισε και κοίταξε τους μαθητές της,με ενα απόλυτα σίγουρο βλέμμα για την οποιαδήποτε επόμενή της κίνηση και άρχισε να ανοίγει σιγά- σιγά την πόρτα. Όμως κανείς και τίποτα δε βρισκόταν πίσω απο αυτήν…

Γράφει η Δανάη

από τους ¨ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ¨