Δεν ήταν δυστύχημα…
Δεν ήταν δυστύχημα. Δεν ήταν μοιραίο. Δεν ήταν λάθος. Δεν αρκούν συλλυπητήρια. Ήταν αρκετά τα δώδεκα λεπτά να σκορπίσουν το χάος. Στα βαγόνια δεν ήταν φοιτητές, παιδιά, μανάδες, άνθρωποι. Ήμουν εγώ, ήσουν εσύ, ήμασταν εμείς. Τι κάνουμε από δω και πέρα; Πόσο τραγικό να νιώθουμε ανίκανοι να αλλάξουμε κάτι! Δεν μπορεί η αυριανή μέρα να είναι σαν τις άλλες. Δεν μπορεί απλά να συμφωνούμε ότι είναι απάνθρωπο και εγκληματικό. Ναι, είναι. Κανείς δεν εγγυάται ότι θα είναι το τελευταίο. Κι εγώ, κι εσύ, που θέλουμε να σχεδιάσουμε τη ζωή μας, τα φοιτητικά μας χρόνια, γεμίσαμε αμφιβολίες, φόβο, οργή. Κι εκείνοι σχεδίαζαν, σκέφτονταν, ονειρεύονταν. Δε με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος για όσα λέω. Με νοιάζει αυτό που έγινε να μην ξεχαστεί. Τουλάχιστον να μην ξεχαστεί, αφού κανείς δεν μπορεί να μας καθησυχάσει ότι δε θα ξαναγίνει.
Καλιτσουνάκη Θεονύμφη
Είχαμε όνειρα …..
Είχαμε όνειρα, να μεγαλώσουμε, να ταξιδέψουμε, να φτιάξουμε μια όμορφη ζωή…. και σε λίγα λεπτά όλα κάηκαν .Έγιναν στάχτη. Σε μια ομίχλη καπνού αιωρείται … το όνειρο. Μανάδες κλαίνε, αδέρφια ουρλιάζουν και εμείς συγκλονισμένοι … μπορεί να ήσουν εσύ, εγώ, εμείς, τα αδέρφια, οι φίλοι, οι αγαπημένοι… Όλες εκείνες οι ζωές που σου θυμίζουν να ζήσεις, να ζήσεις όμορφα. Κι όμως φόβος, φόβος να ζήσεις το όνειρο ,να φύγεις από την πόλη σου για τη φοιτητική ζωή.
Δεν ξεχνάμε λοιπόν, κρατάμε ζωντανά τα όνειρά τους , τα δένουμε με τα δικά μας, αγωνιζόμαστε να αλλάξει ό,τι μπορεί να ξαναγεννήσει ελπίδα και όνειρο .
Μπελεχάκη Εύα
