Κυριακή 2/2/2025
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Αν και μου φαίνεται δύσκολο να το πιστέψω, μια καινούρια μέρα ξημερώνει … στο Λονδίνο για μένα! Η αλήθεια είναι πως το ξύπνημα ήταν αρκετά δύσκολο εξαιτίας της κούρασης από τη χθεσινή ημέρα αλλά το πήραμε απόφαση με τα κορίτσια πως δεν πρέπει να σπαταλήσουμε καθόλου χρόνο ενώ βρισκόμασταν σε αυτήν τη μαγευτική πόλη και έτσι ετοιμαστήκαμε γρήγορα για το πρωινό. Φάγαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε για να πάρουμε ενέργεια και μετά συναντηθήκαμε με την υπόλοιπη ομάδα για να κατευθυνθούμε προς το Βρετανικό Μουσείο με το μετρό.
Το συγκεκριμένο Μουσείο είναι ένα από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου και για αυτό ήμασταν όλοι/ες ανυπόμονοι/ες και ενθουσιασμένοι/ες για να το επισκεφτούμε. Το κτήριο ήταν τεράστιο, όπως βέβαια και οι ουρές από επισκέπτες που περίμεναν στην είσοδο για να μπούν. Ευτυχώς είχαμε το προνόμιο να προσπεράσουμε όλον αυτόν τον κόσμο, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα Μουσεία, επειδή ήμασταν γκρουπ. Το κτήριο στο εσωτερικό ήταν υποβλητικό με τον τεράστιο γυάλινο τρούλο να αγκαλιάζει το ταβάνι, τους τοίχους που έμοιαζαν με μηχανές του χρόνου για εποχές, όπως η αρχαία Ελλάδα, και τα κάτασπρα μάρμαρά του. Παρόλα αυτά, τα εκθέματα του Μουσείου δεν με εντυπωσίασαν τόσο. Είχαμε αποφασίσει από νωρίς πως τα εκθέματα που θα βλέπαμε θα ήταν τα ελληνικά και τα αιγυπτιακά και έτσι κάναμε. Η αλήθεια είναι πως ίσως να μην μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, κυρίως τα ελληνικά, επειδή δεν ήταν κάτι “καινούριο” για μένα. Τα περισσότερα εκθέματα που υπήρχαν εκεί ήταν κυρίως όσα έλειπαν από την Ακρόπολη, τα οποία υπάρχουν και στο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα ως αντίγραφα, άρα δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα και ιδιαίτερα. Αντιθέτως μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα που κάποια εκθέματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όπως η γνωστή Καρυάτιδα, δεν φαίνονταν καθόλου και ήταν φυλαγμένα σε μία αίθουσα που ίσα διακρινόταν. Το μόνο που θα έλεγα πως ξεχώρισα ήταν η στήλη της Ροζέτας, η οποία ήταν το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση των αιγυπτιακών ιερογλυφικών.
Επόμενος προορισμός; Oxford Street! ένας δρόμος γεμάτος μαγαζιά, καφετέριες και κόσμο. Ψωνίσαμε και φάγαμε μέχρι που ήρθε η ώρα να συναντηθούμε με τους υπόλοιπους για να κατευθυνθούμε προς το κτήριο Broadcasting House, ή αλλιώς την έδρα του διάσημου ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού British Broadcasting Corporation ή BBC, όπου το άγαλμα του George Orwell στεκόταν ακριβώς από έξω με τη διάσημη φράση από το βιβλίο του ΄Η φάρμα των ζώων΄, “If liberty means anything at all it means the right to tell people what they do not want to hear” (Αν η ελευθερία σημαίνει κάτι, αυτό είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν).
Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το μετρό, από όπου καταλήξαμε στο Camden Town, μία περιοχή γεμάτη ζωντάνια και κίνηση. Εκεί είχαμε χρόνο να φάμε κάτι και να κάνουμε βόλτες στα μαγαζιά. Αγοράσαμε ασορτί μπλούζες και αναμνηστικά για τις οικογένειές μας και εκεί μάλιστα γνωρίσαμε έναν πολύ αστείο αλλά ευγενικό μικροπωλητή που μόλις του είπαμε πως ερχόμασταν από την Ελλάδα ενθουσιάστηκε και άρχισε να μας λέει κάποιες μικρές ελληνικές φράσεις που γνώριζε. Αυτή ήταν μία πράξη που με έκανε να καταλάβω πως ακόμα και αν με πολλούς ανθρώπους μας χωρίζουν χιλιόμετρα και σύνορα, πάντα θα συνδεόμαστε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Από εκεί μετακινηθήκαμε προς το Μουσείο μοντέρνας τέχνης ή αλλιώς γνωστό ως Tate modern, που, για να είμαι ειλικρινής, πολύ περισσότερο με ενθουσίασε η διαδρομή προς το Μουσείο παρά το ίδιο. Η θέα που αντικρίσαμε στον δρόμο ήταν μαγευτική και για αρκετή ώρα δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Βρισκόμασταν στις όχθες του ποταμού Τάμεση, από όπου μπορούσαμε να δούμε τεράστια κτήρια να ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας από την απέναντι μεριά του ποταμού. Μικρά φωτάκια που διαχέονταν από τα παράθυρα των κτηρίων θύμιζαν τα τοπία που τόσο καιρό έβλεπα σε φωτογραφίες. Και η σκέψη αυτή με έκανε να καταλάβω πως ο κόσμος είναι τεράστιος, με άπειρα μέρη για να επισκεφτεί κανείς.
Μετά την επίσκεψη στο Μουσείο και τη μικρή στάση για ξεκούραση που κάναμε, με θέα τους ουρανοξύστες και τα υπόλοιπα εξωτικά κτήρια, περάσαμε την Millennium Bridge ώστε να καταλήξουμε στην απέναντι μεριά του Τάμεση και έπειτα στο διάσημο China Town που σε ταξίδευε στην άλλη μεριά του κόσμου, στην Κίνα. Πριν μπούμε όμως μέσα στο China Town, ένας μουσικός του δρόμου τραγουδούσε λίγο πιο έξω και με τις φίλες μου δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε από το να χορέψουμε όλες μαζί. Τα λόγια είναι λίγα για να περιγράψω το πόσο υπέροχη ήταν αυτή η μικρή στιγμή, και το πόσο ευγνώμων ήμουν που βρισκόμουν σε αυτήν την ονειρική πόλη με τόσο καταπληκτικά άτομα.
Αν και περνούσαμε τόσο υπέροχα, προχωρήσαμε προς το China Town από όπου μείναμε έκπληκτοι από την ατμόσφαιρα που απέπνεε. Όλες οι μυρωδιές από μπαχαρικά και τσάγια έρχονταν από το κάθε μαγαζί και τα πορτοκαλί φαναράκια που κρέμονταν σε ταξίδευαν στην Άπω Ανατολή.
Αν και δεν θέλω να παραπονεθώ που η σημερινή ημέρα έφτασε στο τέλος της, θα ήθελα να είχε κρατήσει περισσότερο γιατί όλες αυτές οι μικρές γλυκές στιγμές που ζήσαμε πέρασαν τόσο γρήγορα, που ακόμα και το βράδυ πριν κοιμηθώ δεν μπορούσα παρά να τις σκέφτομαι ξανά και ξανά. Καλό βράδυ!
Κείμενο: Χαλκιαδάκη Έλενα
Φωτογραφίες & Βίντεο: Αρχείο μελών του Προγράμματος
