Στο πλαίσιο του Προγράμματος ‘’Λέσχη ανάγνωσης ΄΄1984΄΄, George Orwell΄΄, οι καθηγήτριες μας, κ. Δασκαλογιαννάκη, κ. Παγωμένου και κ. Βλαχάκη, οργάνωσαν για τα μέλη της Λέσχης, εκπαιδευτική επίσκεψη στην Αγγλία, και πιο συγκεκριμένα στην πόλη του Λονδίνου, όπου περιηγηθήκαμε, είδαμε και θαυμάσαμε διάσημα αξιοθέατα, Μουσεία, Χώρους των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Σάββατο 1/2/2025
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα ξύπνησα όσο πιο νωρίς μπορούσα για να ετοιμαστώ για το ταξίδι για το οποίο ήμουν τόσο σίγουρη πως θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Έβαλα τα ρούχα μου και σιγουρεύτηκα πως η βαλίτσα μου ήταν έτοιμη. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα, καθώς άρχισα να συνειδητοποιώ πως αυτό το ταξίδι, που είχε κυριαρχήσει στις συζητήσεις μας για τόσες εβδομάδες, γινόταν πραγματικότητα. Η ώρα ήταν μόνο πέντε το πρωί, και όμως είχαμε όλοι τόση πολλή ενέργεια που το αν θα χάναμε λίγες ώρες ύπνου δεν σήμαινε απολύτως τίποτα μπροστά σε αυτό που μας περίμενε.
Επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για Αθήνα και έπειτα σε αυτό για Λονδίνο. Οι ώρες στο αεροπλάνο ήταν πολλές και περνούσαν αργά και βασανιστικά. Όταν όμως ακούσαμε από τις ανακοινώσεις πως σε λίγα μόλις λεπτά θα φτάναμε όλα άλλαξαν. Πήραμε τις βαλίτσες μας και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο, όπου ένα πούλμαν μας περίμενε για να μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Αφού τακτοποιηθήκαμε, μαζί με την ξεναγό, την κυρία Χριστίνα, πήγαμε στη στάση του μετρό από όπου θα καταλήγαμε στο Μουσείο Επιστημών. Εκεί υπήρχε κάθε είδους εφεύρεση, από καταπέλτες και αυτοκίνητα μέχρι και αστρονομικές κατασκευές και προσομοιώματα των πλανητών. Δίπλα ακριβώς από το Μουσείο των Επιστημών ήταν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με την εκθαμβωτική αρχιτεκτονική, τις τεράστιες αίθουσες και τα αξιοθαύμαστα εκθέματα. Εκεί ήταν εύκολο να χαθεί κανείς ανάμεσα στα κάθε είδους εκθέματα. Αίθουσες με κάθε λογής κρυστάλλους και πετρώματα, δεινόσαυρους και θαλάσσια είδη, έντομα και άγρια ζώα καθώς και προσομοιώσεις φυσικών φαινομένων.
Μετά από τις επισκέψεις στα αυτά τα δύο φανταστικά Μουσεία, έφτασε η ώρα να κάνουμε ένα διάλειμμα για φαγητό. Είχαμε ελεύθερο χρόνο κοντά στην περιοχή των Μουσείων, όπου με τις φίλες μου αποφασίσαμε να πάμε στο διάσημο εστιατόριο “five guys”. Εκεί είχαμε χρόνο να ανταλλάξουμε απόψεις για αυτήν τη μαγευτική πόλη που αν και δεν την είχαμε δει καλά ακόμα, την είχαμε λατρέψει. Όλα αυτά που τόσα χρόνια βλέπαμε σε φωτογραφίες και σε ταινίες βρίσκονταν μπροστά μας, όπως οι κόκκινοι τηλεφωνικοί θάλαμοι και τα διώροφα λεωφορεία. Πριν καν το καταλάβουμε ο ελεύθερος χρόνος μας τελείωσε και η ώρα για τον επόμενο προορισμό μας στη Westminster Street έφτασε.
Σειρά είχε ο διάσημος Πύργος Big Ben, όπου βρίσκεται το πασίγνωστο ρολόι για το οποίο όλοι/ες μιλούν. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα υψηλές προσδοκίες για το συγκεκριμένο αξιοθέατο, αλλά στην πορεία η γνώμη μου άλλαξε γιατί μόνο όταν το αντίκρισα συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν στο Λονδίνο, και αυτό είναι ένα συναίσθημα που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει, και όχι επειδή έβλεπα ένα πολύ μεγάλο ρολόι, αλλά επειδή κατάλαβα πως ένα από τα όνειρα μου γινόταν πραγματικότητα.
Απέναντι από το Big Ben βρισκόταν ο διάσημος τροχός London Eye με ύψος 135 μέτρα. Ο τροχός ήταν φωτισμένος με μία έντονη απόχρωση του ροζ που, σε συνδυασμό με τον ποταμό Τάμεση να ρέει από κάτω, έκανε το τοπίο να μοιάζει μαγευτικό, έως και παραμυθένιο.
Προχωρώντας συναντήσαμε το Αβαείο του Ουέστμινστερ, τον αγγλικανικό καθεδρικό ναό, όπου γίνονται οι περισσότεροι αγγλικοί βασιλικοί γάμοι και οι ταφές γνωστών συγγραφέων, βασιλιάδων, αρχιτεκτόνων, κλπ.
Και για να κλείσει η πρώτη μας μέρα στο Λονδίνο κατευθυνθήκαμε προς τη στάση των αστικών από όπου πήραμε ένα από τα διάσημα κόκκινα λεωφορεία για να καταλήξουμε στην πλατεία Piccadilly. Όλοι/ες ήμασταν παραπάνω από ενθουσιασμένοι/ες που ζούσαμε αυτό το “όνειρο” του να είμαστε μέσα σε αυτά τα λεωφορεία. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο και κάνοντας μερικά βήματα, οι διάσημες γιγαντοοθόνες στάθηκαν μπροστά μας και μας άφησαν άφωνους. Αν και δεν ήταν κάτι που δεν περιμέναμε να δούμε, ήταν κάτι που οι περισσότεροι/ες από εμάς δεν είχαμε ξανά δει, εφόσον δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
πραγματικά δεν μπορώ να βρω τα λόγια για να σου περιγράψω τα συναισθήματά μου αλλά ανυπομονώ να σου πω περισσότερα αύριο με κάθε λεπτομέρεια.
Σε αφήνω τώρα γιατί είμαι σίγουρη πως η αυριανή μέρα μού επιφυλάσσει πολλές περιπέτειες. Καλό βράδυ!
Κείμενο: Χαλκιαδάκη Έλενα
Φωτογραφίες & Βίντεο: Αρχείο μελών του Προγράμματος
