Ἄ, φεύγεις; Καληνύχτα. Ὄχι, δέ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγώ θά βγῶ σέ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί, ἐπιτέλους, πρέπει νά βγῶ ἀπ” αὐτό τό τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νά δῶ λιγάκι πολιτεία — ὄχι, ὄχι τό φεγγάρι —τήν πολιτεία ....
Είμαι ο μαύρος αδελφός. Όταν έχουμε επισκέψεις με στέλνουν να φάω στην κουζίνα, μα εγώ γελώ, τρώω γερά και δυναμώνω. Αύριο θα καθίσω κι εγώ στο τραπέζι όταν θα έχουμε επισκέψεις. Κανείς δε θα τολμήσει ….
Κι ἂν δὲν μπορεῖς νὰ κάμεις τὴν ζωή σου ὅπως τὴν θέλεις, τοῦτο προσπάθησε τουλάχιστον ὅσο μπορεῖς: μὴν τὴν ἐξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου, μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες. Μὴν τὴν ἐξευτελίζεις ….
Είναι σαν, για έναν άνθρωπο δαρμένο απ’ τον άνεμο, τυφλωμένο απ’ το χιόνι ‒ολόγυρα μαστίζει κόλαση πολική την πόλη‒ ν’ αφήνει ο τοίχος μια πόρτα ανοιχτή. Μπαίνει. Ξαναβρίσκει ζωντανή καλοσύνη, γλυκύτητα σε μια γωνιά ….
Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζωσας αιωνιότητας, ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν να προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους. ….
Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό, αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου ….
O τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποῦ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι αὐτές ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ ….
