Η σκιά είναι η απουσία του φωτός. Από μόνη της δε λέει πολλά. Το μόνο που λέει είναι ότι υπάρχει κάτι που εμποδίζει το φως από το να φτάσει από την πηγή του σε κάποια επιφάνεια, λεία ή όχι. Δε λέει ιστορίες. Δεν εξηγεί συναισθήματα. Δε φιλοσοφεί. Δε μιλάει.

Ή έτσι νόμιζα μέχρι να επισκεφτώ το «Σπίτι της σκιάς» στην Ξάνθη, όπου πήγαμε εκδρομή με το σχολείο μου πρόσφατα. Διότι, αν κάποιος ξέρει να χειρίζεται τη σκιά μπορεί να τη χρησιμοποιήσει, για να διηγηθεί ιστορίες, να ξεκινήσει φιλοσοφικές αναζητήσεις, να μιλήσει από μέσα της.

Αυτό ακριβώς σπεύδει να μας δείξει ο κος Βαΐτσης, δημιουργός του «Σπιτιού της σκιάς» και των περιεχομένων του. Μας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι ο κύριος Βαΐτσης είναι από τα μέρη μας, από το Σαραντάπορο Κοζάνης. R

Γλυπτά άμορφα, περίεργα, εκκεντρικά στο βλέμμα, με τον κατάλληλο φωτισμό μετατρέπονται σε ιστορίες για την αγάπη, την ανθρώπινη ψυχή, την απώλεια, την ποίηση, την ελευθερία, τη ζωή και το θάνατο.

Ο κος Βαΐτσης χάρη στα έργα του έχει κερδίσει την προσοχή και το θαυμασμό σημαντικών προσωπικοτήτων κάποιες εκ των οποίων τον έχουν φιλοξενήσει σε εκθέσεις και ταινίες, ενώ άλλες τον κάλεσαν για διαλέξεις σχετικά με την τέχνη του.

Η μοναδική ερώτηση μου που έμεινε αναπάντητη είναι η εξής : «Τί είναι τελικά η σκιά; Αυτό που θέλουμε να δείχνουμε ή όχι;»

του Σπανίδη Θεμιστοκλή ( Α4)