Στις μέρες έχουμε «αλλάξει » τη σημασία της λέξης φιλία. Η φιλία δεν είναι κάτι προσωρινό, μα κάτι μόνιμο. Φίλος μας δε θεωρείται αυτός που μας έκανε χθες παρέα, επειδή έλειπαν οι γονείς μας, αλλά αυτός που είναι δίπλα μας και μας στηρίζει με οποιονδήποτε τρόπο. Βεβαίως και υπάρχουν άτομα που από τη μια σε λένε φίλο τους και από την άλλη κάνουν πως δεν σε ξέρουν. Πολλοί από αυτούς που εμείς κάποτε επιλέξαμε για φίλους μας ίσως και να μας πρόδωσαν, επομένως δε μας θεωρούσαν και τόσο φίλους τους.  Και φυσικά ούτε αυτό θεωρείται φιλία.

Εννοείται πως δεν μπορούμε να θεωρήσουμε κάποιον φίλο μας από την μια μέρα στην άλλη, αλλά για να χτιστεί μια φιλία χρειάζεται χρόνος. Έχω δει φιλίες που έγιναν μέσα σε δύο μέρες και διαλύθηκαν μετά από λίγο καιρό.  Η φιλία για να είναι αληθινή θα πρέπει να δοκιμαστεί στο χρόνο. Αν αντέξει τις δοκιμασίες τότε θα παραμείνει.
Για να υπάρξει μια αληθινή φιλία πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια και σεβασμός. Ας προσέχουμε λοιπόν ποιους κάνουμε φίλους μας σαν να είναι τα ίδια μας τα μάτια. Όλοι θέλουμε ένα φίλο που να του λέμε «έλα» και να έρχεται, «κάνε αυτό» και να το κάνει, αλλά εγώ νομίζω πως ο φίλος μας είναι φίλος μας και όχι δούλος μας.
Έχω ακούσει να λένε «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Νομίζω πως συμφωνώ απόλυτα, διότι οι φίλοι μας μάς βοηθάνε στο «χτίσιμο» του χαρακτήρα μας. Μπορεί οι φίλοι να μην έχουν τις ίδιες αντιλήψεις, τα ίδια ενδιαφέροντα, αλλά υπάρχει κάτι που τους δένει, μια ενέργεια που τους συντονίζει, ώστε να αντιλαμβάνονται πράγματα που δε μπορούν οι άλλοι να διακρίνουν, αλλά μόνο αυτοί.