Γύρω στις 4 εβδομάδες πριν αρχίσω να γράφω αυτό το άρθρο, επισκέφτηκα την Κρήτη ως μέλος της ομάδας της εφημερίδας που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Αν και τα περισσότερα μουσεία και χώροι μάθησης που θα περίμενε κανείς να βρει στην Κρήτη (Αρχαιολογικό Μουσείο, Ενυδρείο, Μουσείο Ν. Καζαντζάκη) προσέφεραν την απαιτούμενη εμπειρία, ένα κατάφερε να ξεχωρίσει. Κυρίως επειδή προσωπικά δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή του και η ιδιότητά του σχετική καθώς ήταν με το όλο θέμα του προγράμματος και με τα ενδιαφέροντά μου γενικότερα, μου τράβηξε την προσοχή.

Η επίσκεψή μας ξεκινάει λοιπόν με αυτό

 το χαριτωμένο εισιτήριο, το οποίο μάλιστα, είναι ανάγλυφο λόγω του τρόπου με τον οποίο τυπώθηκε, κάτι που μας εξηγούν αργότερα.

Μας γίνεται μία αναλυτική παρουσίαση του τρόπου λειτουργίας των πρώτων τυπογραφικών μηχανών και (το διασκεδαστικό κομμάτι!) επίδειξη της λειτουργίας μίας εξ αυτών ζωντανά.

Μετά από αυτό μας δίνεται η δυνατότητα να τυπώσουμε σουβενίρ……

και προχωράμε σε μία καλλιτεχνική έκθεση για την εξέλιξη της γραφής (για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων, φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του μουσείου typography-museum.gr μαζί με νέα, κριτικές από άλλους επισκέπτες και μία ψηφιακή ξενάγηση – με ωραία μουσική υπόκρουση) και μία αίθουσα για την ιστορική σημασία της τυπογραφίας, τη διεθνή σύνδεση που πρόσφερε και προσφέρει και (αρκετά ενδιαφέρον!) τη μετάδοση εικόνας πριν τη φωτογραφία.

Και δεν έχω φτάσει καν στο σημείο στο οποίο έμεινα με το στόμα ανοιχτό: αυτό το μουσείο είναι ξεχωριστό, γιατί έχει καταφέρει να χτίσει γύρω του μία διεθνή κοινότητα καλλιτεχνών (γραφιστών και ζωγράφων, ερασιτεχνών και μη), οι οποίοι λαμβάνουν μέρος σε ένα ετήσιο διαγωνισμό αφίσας με τις αφίσες των νικητών διαθέσιμες για αγορά στο πωλητήριο του μουσείου και ως διακόσμηση στην είσοδο.

Το μουσείο παίρνει την όλη έννοια της βαρετής παθητικής μάθησης, τα ταμπελάκια «Μην αγγίζετε» (καλά, τα περισσότερα), τις προθήκες και την αυστηρά μελετημένη διαδρομή από την αρχή προς το τέλος της έκθεσης που έχουμε συνηθίσει από τα υπόλοιπα μουσεία και τα πετάει από το παράθυρο, αφήνοντας τους επισκέπτες να παίξουν με τα εκθέματα, να εξερευνήσουν μόνοι τους το μουσείο και, σε όσους δεν είναι σαν εμένα και προσέχουν κατά τη διάρκεια της ξενάγησης αντί να βγάζουν φωτογραφίες, να ανακαλύψουν πως η τυπογραφία φτάνει σαν έννοια πολύ πιο μακριά από τα περιοδικά, τα βιβλία και τις εφημερίδες. Από τα ανάγλυφα λογότυπα πάνω σε σοκολάτες, τα χαρτονομίσματα, τα μπλουζάκια, τα αυτοκόλλητα που επιλέγουν κάποιοι για ντεκόρ στο σαλόνι, μέχρι και τη νεότερη μορφή της εκτύπωσης, την τρισδιάστατη, η τυπογραφία μας ακολουθεί, θα έλεγε κανείς, από τα δαχτυλίδια-σφραγίδες των παλιών βασιλιάδων, μέχρι σήμερα με τα δαχτυλίδια… που βάζουμε στην πλάτη του κινητού μας.

Σπανίδης Θεμιστοκλής