Κάθε μέρα στη διαδρομή για το σχολείο, από το Μαυροδένδρι για Κοζάνη, κοιτάζω έξω από το παράθυρο του λεωφορείου και δε βλέπω την καθαρή ατμόσφαιρα, που σε αναζωογονεί και σε γεμίζει ενέργεια, δε βλέπω το πράσινο, που σε γεμίζει χαρά και ζωντάνια, δεν βλέπω καθαρούς τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. (Παντού αποτσίγαρα, περιτυλίγματα φαγητών, κουτάκια αλουμινίου, χαρτιά και τόσα πολλά άλλα).

Βλέπω το γκρίζο και μουντό πέπλο των εργοστασίων της .Ε.Η που καλύπτει τη Δυτική Μακεδονία, βλέπω πυλώνες μεγάλους, άχαρους και κρύους σαν άλλα «σιδερένια δέντρα» να στέκονται με θράσος στα χωράφια, βλέπω τους δρόμους γεμάτους σκουπίδια περαστικών οδοιπόρων που δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα σκουπίδια τους μόνο περαστικά δεν είναι…

Φτάνω μπροστά στο σχολείο. Η πόρτα του λεωφορείου ανοίγει. Η  γνωστή μυρωδιά του πετρελαίου μου τρυπάει το στομάχι και τα ρουθούνια –αναγκαίο κακό σκέφτομαι, πώς αλλιώς θα έφτανα εδώ. Το σχολείο ορθώνεται μέσα στην πόλη, βάλλεται από την ατμοσφαιρική ρύπανση.

Όμως τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά; Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε να υποβιβάζεται το βιοτικό μας επίπεδο; Πρέπει να βάλουμε τέλος σ’ αυτήν την πληγή και να προχωρήσουμε σε δράσεις ανάπλασης του περιβάλλοντός μας. Ένα πρώτο βήμα είναι να ενημερωθούμε όλοι μας μέσα από τις διάφορες πλατφόρμες του διαδικτύου όπως τις www.energypress.gr www.herrco.gr www.eoan. gr. Είναι μια καλή αρχή το να αντιληφθούμε τι κακό προκαλείται στον πλανήτη και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ας βοηθήσου-με όλοι μαζί για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής!

Της Κυριακής Κυβρακίδου Α3