Γλυκόπικρες αναμνήσεις

Γλυκόπικρες αναμνήσεις

Μαυροπηγή: ένα χωριό, χιλιάδες αναμνήσεις και συναισθήματα. Το πρώτο καλοκαίρι που έμεινα μακριά από τους γονείς με τη γιαγιά μου στο χωριό ήταν στα πέντε μου περίπου χρόνια.

Το σπίτι της γιαγιάς ήταν στη μέση του χωριού. Μικρό σπίτι, μεγάλη αυλή με τριανταφυλλιές και έναν κήπο με λαχανικά. Καθημερινά ήταν γεμάτο με κόσμο, φίλες της γιαγιάς μου, κολλητοί του παππού, θείοι, θείες, ξαδέλφια. Σπίτι γεμάτο ζωή! Αυτό γινόταν μέχρι και τα εφτά μου κάθε καλοκαίρι.

Μεγαλώνοντας κάπως ξεθάρρευα, ζήτησα από τη γιαγιά να με πάει στο πάρκο της πλατείας. Όταν πρωτοπήγα, ήταν η πιο χαρούμενη μέρα μου στο χωριό. Γνώρισα φίλους και κάθισα μέχρι αργά το βράδυ. Από τότε η ζωή μου στο χωριό κάθε καλοκαίρι έγινε πιο δραστήρια. Εννοείται ότι σταδιακά απέκτησα την εμπιστοσύνη, ώστε να πηγαίνω μόνη μου, αφού η γιαγιά ή ο παππούς είχαν τις δικές τους ασχολίες και δεν προλάβαιναν.

Κάθε μέρα περνούσα από το σπίτι της κολλητής μου, της Αρετής, και κόβαμε βόλτες εξερευνώντας το χωριό. «Σουρτούκα» με έλεγε η γιαγιά και θυμάμαι την έκφραση της στο πρόσωπο. Με την Αρετή όσο γνωριζόμασταν τόσο καλύτερα περνάγαμε.

Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι στο χωριό λόγω της μετεγκατάστασης και η τελευταία μέρα εκείνου του καλοκαιριού ήταν και η χειρότερη. Είπα στους γονείς μου ότι θα πήγαινα μια βόλτα με την Αρετή, πριν φύγουμε Κοζάνη. Όμως αυτή η βόλτα δεν εξελίχτηκε καλά, αφού στο γυρισμό χαθήκαμε και δε βρίσκαμε το δρόμο. Οι γονείς μου ανησύχησαν και βγήκαν να μας ψάξουν με το αμάξι. Μας βρήκαν εύκολα, μια που το παιδικό μας μυαλό δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν ήμασταν και πολύ μακριά από το σπίτι. Ήταν η απειρία της παιδικής ηλικίας ή η δυσκολία να αποδεχτώ ότι τέτοια καλοκαίρια δε θα υπάρχουν ξανά στο χωριό των παππούδων μου που τόσο αγαπούσα – σκέψεις που κάνω τώρα που γράφω αυτή την ανάμνηση– η κρυφή αιτία αυτού του περιστατικού;

Πάνω στη βιασύνη των δικών μου δε χαιρέτησα την Αρετή, πράγμα που μέχρι και σήμερα, όταν το σκέφτομαι, στεναχωριέμαι. Μετά από λίγο καιρό η Μαυροπηγή γκρεμίστηκε, όπως και το όνειρό μου να ξαναδώ την Αρετή και να της πω συγγνώμη για την τελευταία φορά. Με την Αρετή, κατά περίεργο τρόπο, από τότε δεν ξαναβρεθήκαμε.

Δεν ξέρω η οικογένειά της πού εγκαταστάθηκε.

Της Βάσιας Μαυροκωστίδου (Γ2)

Σχολιάστε

Top