Μπαίνοντας στο σχολείο

Μπαίνοντας στο σχολείο, συναντήσαμε,

μια πόρτα, ορθάνοιχτη για όλους.

Περνούσανε σκυφτά κεφάλια,

με σάκους, σαν τσουβάλια, έτοιμους να σκάσουν.

Κι έμπαιναν σε μικρές πορτούλες

Συναντήσαμε, μέσα σε κάθε τάξη έναν μεγάλο,

που πάσχιζε να βάλει τάξη και σειρά

με γράμματα, αριθμούς και σύμβολα

της φαντασίας τους τον κόσμο

κι άλλο να πλουτίσει.

Συναντήσαμε, τα μικρά άγχη να φεύγουν,

με τα αποτελέσματα των διαγωνισμάτων.

Και τα άγχη αυτά να μετατρέπονται είτε σε χαρά είτε σε λύπη,

ποτέ δε ξέρεις τι απ” τα δύο θα τύχεις,

αυτή είναι η μαγεία.

Συναντήσαμε τους άπειρους ψιθύρους μας στην τάξη,
να τρέχουν σαν τρελοί για διάλειμμα.

Και εμείς τους δίναμε υπόσχεση πως θα τους ξαναβρούμε

πιο πλούσιους έπειτα το πρόσωπό τους να αυτόν τον μονότονο ήχο,

να παύει όλες τις σπουδαίες συζητήσεις και την ανεμελιά.

Συναντήσαμε ακόμα, τον ίδιο μονότονο ήχο να ακούγεται

για τελευταία φορά, αλλά τώρα ακούγεται πιο ευχάριστος.

Βλέπουμε όλα αυτά τα σκυφτά κεφάλια ξαφνικά να ορθώνονται,

και να ξαναπερνούν τη μεγάλη πόρτα,

η οποία από είσοδος του σχολείου προηγουμένως,

έγινε η είσοδος σε έναν κόσμο δικό τους.

Πιο ελεύθερο.

Μέχρι το επόμενο πρωί.