Με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ένα νέο προσφυγικό δράμα ξετυλίγεται. Βλέπουμε σπαρακτικές εικόνες ανθρώπων να ξεριζώνονται από τα σπίτια τους και τον τόπο τους προσπαθώντας να γλιτώσουν από το θάνατο και ανάμεσά τους μωρά και μικρά παιδιά . Δυστυχώς ο πόλεμος δεν κάνει διακρίσεις.

Καθημερινά βλέπουμε στην τηλεόραση παιδιά που στο πρόσωπό τους έχουν χαραγμένη την απελπισία και το φόβο για την ζωή τους και το μέλλον τους. Εμείς  μπορούμε να αισθανθούμε τα συναισθήματα αυτών των παιδιών, και να μπούμε στη δικιά τους θέση χωρίς να γνωρίζουμε τι θα πει πόλεμος.

Πολλές φορές η καθημερινότητα μας κάνει να νευριάζουμε, να θυμώνουμε με καταστάσεις που στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρές και ασήμαντες μπροστά σε αυτά που βιώνουν τα παιδιά στην Ουκρανία, αλλά και σε κάθε χώρα όπου επικρατεί ένας πόλεμος. Ακόμα δεν έχω καταλάβει και δε θα καταλάβω πως κάποιος που λέγεται  άνθρωπος  μπορεί να σκοτώνει αθώες ψυχές για δικούς του λόγους.

Εύχομαι κάποια μέρα αυτό να σταματήσει και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για το κακό που έχουν προκαλέσει παρόλο που η φρίκη του πολέμου θα παραμείνει χαραγμένη μέσα  στις παιδικές ψυχές του πολέμου. Η μόνη λέξη που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο  και να ακουστεί από τα παιδικά μας στόματα είναι ΕΙΡΗΝΗ.