Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως ημέρα των ατόμων με αναπηρία. Με αφορμή το γεγονός αυτό η μαθήτρια, Ταμπούκου Στέλλα, έγραψε το άρθρο που ακολουθεί με σκοπό να αφυπνίσει όλους μας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα αυτά, αλλά και να καταδείξει τη δύναμη που επιδεικνύουν, παρά τις δυσκολίες που συναντούν. Για τον ίδιο λόγο οι μαθήτριες, Κουσουλού Παρασκευή και Λίτου Ευγενία, με την καθοδήγηση του καθηγητή της Πληροφορική, κ. Κουτσοβασίλη Αναστάσιου, έφτιαξαν την αφίσα που συνοδεύει το άρθρο, θέτοντας κανόνες ορθής συμπεριφοράς απέναντι στα άτομα με αναπηρία.
Άτομα με αναπηρία θεωρούνται εκείνα που έχουν σημαντική δυσκολία μάθησης και προσαρμογής, εξαιτίας σωματικών, διανοητικών, ψυχολογικών, συναισθηματικών και κοινωνικών εμποδίων. Άραγε, αυτά τα άτομα είναι αποστασιασμένα από την κοινωνία και δε συμμετέχουν σε αυτήν ή προσπαθούν να εξαλείψουν τις δυσκολίες τους και να δράσουν ελεύθερα χωρίς τα προβλήματά τους να τούς θέτουν εμπόδια;
Τα άτομα με αναπηρίες παρά τον εκσυγχρονισμό των κοινωνιών σε όλα τα επίπεδα βιώνουν έντονα την περιθωριοποίηση κι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα τόσο στην ένταξη όσο και στην προσαρμογή τους στο κοινωνικό πλαίσιο. Οι άνθρωποι αυτοί περιθωριοποιούνται από πολλούς φορείς, τόσο από τους πρωτογενείς, όπως η οικογένεια και το σχολείο, όσο κι από το κράτος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αρχικά, η οικογένεια είναι ένας από τους βασικότερους φορείς κοινωνικοποίησης, η οποία επηρεάζει τα άτομα καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους, μεταφέροντάς τους πρότυπα, αξίες και τρόπους συμπεριφοράς. Πολλές φορές όμως οι θέσεις που υποστηρίζει η οικογένεια δεν είναι πάντα και οι σωστές, με αποτέλεσμα τα νεότερα μέλη της να παγιδεύονται συστηματικά σε στερεότυπα και προκαταλήψεις . Το σχολείο, βέβαια, ενώ οφείλει τη μετάδοση γνώσεων που στηρίζονται στις ανθρωπιστικές αξίες, πολλές φορές δεν μεταφέρει ηθικοπνευματικά εφόδια, με αποτέλεσμα οι μαθητές να υποδουλώνονται σε στερεότυπα και να αντιμετωπίζουν τα άτομα που ανήκου σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες ως κοινωνικά κατώτερα. Ακόμη, το κράτος ασκεί τεράστια επίδραση στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα άτομα με αναπηρίες. Αυτό συμβαίνει, γιατί το κράτος προβάλλει την αδιαφορία του για την κοινωνική πολιτική και κρατική πρόνοια και ασχολείται αποκλειστικά με την οικονομική πολιτική και την πορεία των οικονομικών δεικτών. Παράλληλα, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προβάλλουν αυτά τα άτομα ως πρόσωπα που χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι ανήμπορα και ανίκανα. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργείται η απουσία σεβασμού προς τον συνάνθρωπο. Αξιοσημείωτο είναι όμως πως στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν καταβληθεί ορισμένες προσπάθειες για ένταξη των ατόμων με αναπηρίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες και η προβολή των αθλητών που συμμετέχουν σε αυτούς. Συνοψίζοντας, θεωρώ πως πλέον εκλείπει το αίσθημα ευαισθησίας και ενσυναίσθησης προς τον πλησίον, πόσο μάλλον όταν αυτός βρίσκεται σε δυσχερή θέση.
Πολλοί, ωστόσο, είναι η διάσημοι με αναπηρίες που έμειναν στην ιστορία για τα επιτεύγματα τους. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούσαν τη ζωή, δρούσαν χωρίς περιορισμούς, απολάμβαναν την κάθε στιγμή και δε ζούσαν με το φόβο της απόρριψης ή της αποτυχίας. Παρόλα αυτά πολλοί είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει την άποψη ότι τα άτομα με ανάγκες δύσκολα μπορούν να πετύχουν και να απολαύσουν τη ζωή τους λόγω των συνθηκών που βιώνουν. Τα παρακάτω γεγονότα όμως διαψεύδουν τις απόψεις των πολλών, αφού αυτοί οι άνθρωποι ,όχι μόνο δεν εγκατέλειψαν τη μάχη για τη ζωή, αλλά έμειναν γνωστοί στην ιστορία λόγω των ιδιαιτεροτήτων και των προσόντων τους. Αρχικά, ο Βρετανός θεωρητικός φυσικός κοσμολόγος και συγγραφέας Stephen Hawking, ο οποίος νοσούσε από την νόσο του κινητικού νευρώνα, η οποία τον ταλαιπωρούσε για χρόνια αφήνοντας τον σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου ανάπηρο και τον οδήγησε στην χρήση συσκευής παραγωγής ομιλίας για να επιτυγχάνει την επικοινωνία του. Έγινε γνωστός για το έργο του πάνω στην βαρύτητα, τις μαύρες τρύπες και της γενικής σχετικότητας, ενώ υπήρξε και συγγραφέας πολλών δημοφιλών βιβλίων. Διέψευσε κάθε προσδοκία και έζησε για να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς επιστήμονες στον κόσμο. Επίσης, πρέπει να γίνει αναφορά στον διάσημο Ολλανδό ζωγράφο Vincent Willem van Gogh ο οποίος πέρασε ένα μικρό μέρος της ζωής του σε ψυχιατρική κλινική, καθώς έπασχε από κατάθλιψη. Η νόσος του τον οδήγησε στο να κόψει το ίδιο του το αυτί. Ωστόσο, είναι διάσημος για την καταλυτική του επίδραση στα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού αλλά και της αφηρημένης τέχνης. Επιπροσθέτως, ο Γερμανός συνθέτης Ludwig van Beethoven έγινε ο πιο γνωστός όλων των εποχών, αν και ήταν κωφός. Η μουσική ήταν η αγάπη του, πάντα χανόταν μέσα σε αυτή και έτσι μετρίαζε τη στενοχώρια που τον κατέκλυε. Για αυτό συνέθετε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί και η Marla Runyan, η οποία καταγόταν από το Γιουτζίν του Όρεγκον και ήταν η πρώτη αθλήτρια στίβου που ήταν τη τυφλή. Κατόρθωσε να προκριθεί στους ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, να αναδειχθεί τρεις φορές πρωταθλήτρια Αμερικής στα 500 μέτρα και να κατακτήσει τέσσερα μετάλλια στους Παραολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992. Συμπερασματικά, πολλοί διάσημοι με αναπηρίες έχουν διαπρέψει στις τέχνες, τα γράμματα, της επιστήμες και τα αθλήματα. Αυτοί οι άνθρωποι απέδειξαν ότι, αν ο άνθρωπος έχει ισχυρή θέληση και πείσμα, μπορεί να αποκτήσει μια ευτυχισμένη ζωή γεμάτη επιτυχίες.
Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω γίνεται επομένως αντιληπτό πως με τηνυιοθέτηση στερεοτυπικών αντιλήψεων εις βάρος των ατόμων με αναπηρία το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τους αποκλείσουμε από τα δικαιώματα τους, να δυσκολέψουμε τις αποφάσεις τους και να καταρρακώσουμε το αυτοσυναίσθημά τους. Η κοινωνία, λοιπόν, οφείλει να καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες, ώστε να δημιουργήσει μία γενιά εξοικειωμένη με τη διαφορετικότητα και με πιο ευαισθητοποιημένη στάση στα καθημερινά προβλήματα αυτών που έχουν ανάγκη.
