Στα πλαίσια του μαθήματος της θεατρικής αγωγής και με αφορμή το πρόγραμμα αγωγής υγείας και πολιτισμού «Σέβομαι, αγαπώ, μαθαίνω να ευτυχώ. Μαθήματα ευτυχίας», στις τάξεις Γ1 και Γ2, προέκυψαν και κάποια ποιητικά κείμενα, κάποιοι ύμνοι στην αγάπη!

 

από τη Γ1 τάξη

«Η φιλία μου»

Ήταν κάποτε μια μέρα που ήμουν στο πάρκο

εκεί συνάντησα μια φίλη τη Ζωή

είχα χαρά, φροντίδα και εμπιστοσύνη και

εκεί συνάντησα μια αληθινή φίλη.

Τζοσέλ

 

«Η Αγάπη που νιώθουμε»

Ένα πουλί που νιώθει αγάπη

και δεν πετάει και μένει στη φωλιά

όμως η μεγάλη του αδελφή έφυγε και χάθηκε μακριά.

Πετάω για πρώτη φορά και νιώθω εμπιστοσύνη για την αδερφή μου και την ψάχνω. Ξάφνου τη βλέπω, νιώθω χαρά.

Ευτυχία μεγάλη.

Έλλη

 

 Μια αγκαλιά 

Μια αγκαλιά θά” ταν καλή για την χαρά.

Η ευτυχία θέλει φροντίδα και χαρά.

Μια αγκαλιά θά’ταν καλή για τα παιδιά.

Η στοργή και η χαρά είναι μαζί με τα παιδιά.

Γαβριέλλα, Στέλλα

 

«Η φίλη μου»

Ήταν κάποτε εδώ στην Αθήνα.

Η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η κατανόηση και η ευτυχία μόνιαζε κοντά μας.

Αλλά έφυγε, πήγε στη Ρόδο.

Έκλαιγα  και εγώ και αυτή.

Κλεαρχία

 

«Το πουλί και ο άνθρωπος»

Η φροντίδα, η χαρά, η στοργή,

η ασφάλεια χωράνε μέσα σε μια αγκαλιά,

που αυτή η αγκαλιά είναι μέσα σε μια άλλη

που φωλιάζει στην καρδιά του ανθρώπου.

Η ευτυχία άμα θες είναι μεγάλη ή μικρή,

την κουβαλάει ένα πουλί κι ας είναι μικρό

κι η ευτυχία μεγαλώνει

χωράει στα χέρια ενός πουλιού.

Μυρτώ

 

 

 

Σαν το χάδι

Η αγάπη είναι σαν το χάδι

Συνηθίζω τη στοργή

Η αγκαλιά μου φέρνει χαρά

Ασφάλεια, εμπιστοσύνη

Γιώργος

 

Η αγκαλιά

Η δέσμευση, η ασφάλεια, η κατανόηση

είναι εύκολα να βρεθούν σε μια οικογένεια.

Η ενσυναίσθηση, η εμπιστοσύνη, η συμπαράσταση

βρίσκονται σε μια φιλία

και όλα μαζί είναι μια ζεστή, σφικτή αγκαλιά.

Λυδία, Αθηνά

 

«Η αγάπη μεταξύ μας»

Αγάπη, αγάπη το σύμπαν με καλεί

Μιχάλης, Χάρης

 

«Η ΑΓΑΠΗ!»

Πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι χαρά, υγεία και φροντίδα.

Επίσης χρειάζονται πολύ ευτυχία και κατανόηση.

Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται πολύ εμπιστοσύνη.

Δημήτρης, Αλεξία

 

Στοργή και φροντίδα και αγκαλιά σου δίνει μια μητέρα που σ” αγαπά

ευτυχία και χαρά και εμπιστοσύνη σου δίνει ένας πατέρας που σ” αγαπάει

κι εγώ κατανόηση θα κάνω κι ότι κι αν κάνουν θα τους αγαπώ.

Βασιλική

 

Από τη Γ2 τάξη

 

Με αγαπάει η μαμά

με αγαπάει κι ο μπαμπάς.

Με εμπιστεύεται η γιαγιά,

με φροντίδα και χαρά

ενθουσιάζεται η καρδιά!

Βασίλεια

 

Η χαρά είναι κρυμμένη στις καρδιές των παιδιών

η μαμά κι ο μπαμπάς φροντίδα θα μας πουν!

Συναίσθημα, φιλία νιώθουν τα παιδιά,

όταν παίζουνε μαζί πάνε όλα καλά!

Αντωνέλα-Νταφίνα

 

Τι χαρά που μας δίνει η αγκαλιά. Είμαστε χαρούμενα παιδιά!

Παίζουμε, γελάμε, κάθε μέρα τραγουδάμε!

Στον ουρανό μια μέρα θα βρεθούμε και στα αστέρια ίσως ποιήματα να πούμε!

Στέλλα, Δημήτρης, Κωνσταντίνα, Φανή

 

Οι γονείς μου με φροντίζουν πριν πάω στο σχολειό

και σαν καλό παιδάκι έχω ενθουσιασμό

φροντίδα και θαυμασμό νιώθω μέσα μου εγώ.

Νεφέλη, Ρέα

 

Κολυμπάω εγώ στη θάλασσα στα κύματα του Νοοοοότου

Με τον Μάρκο εγώ τον κολλητό στη θάλασσα αγάπης.

Δημήτρης Χαρίτος

 

Πετάω στον ουρανό ακόμα πολύ πιο πάνω με χαρά και θαυμασμό!

Να πετάμε ψηλά απ” τον ωκεανό της αγάπης!!!

Αλεξάνδρα, Ιωάννης

 

«Η αγάπη»

Οι γονείς μου, μου δίνουν φροντίδα.

Ευχαρίστηση μου δίνουν τρελά.

Νιώθω ζαλάδα όταν πίνω λεμονάδα και οι γονείς μου με φροντίζουν.

Νιώθω αγάπη και συντροφιά όταν κάνω με τη Ρέα αγκαλιά!

Μάρκος

 

Η αγάπη είναι το παν Dab Dab

μπαίνω στο κλαμπ Dab and Dab

η αγάπη είναι το Dab.

Γιώργος Παυλόπουλος

 

 

 

Με αφορμή το ποίημα του ΤΖΙΑΝΙ ΡΟΝΤΑΡΙ «Ο ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ», αποτυπώσαμε τις σκέψεις μας γύρω από το ερώτημα:

Βλέπουν οι μεγάλοι τον κόσμο  με τον ίδιο τρόπο όπως τα παιδιά;

ΟΧΙ! γιατί έχουν λιγότερη φαντασία, επειδή:

εργάζονται ,
δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για βόλτες,
δε βλέπουν παιδικά έργα,
δεν πιστεύουν σε πράγματα που δεν υπάρχουν,
έχουν πολλές υποχρεώσεις,
δεν διαβάζουν πολλά βιβλία,
έχουν περισσότερες γνώσεις και εμπειρίες σε σχέση με εμάς,
δεν πάνε σχολείο,
δεν κάνουν δραστηριότητες που κάνουν εμάς χαρούμενους αλλά κάνουν τον «ταξιτζή» πηγαίνοντας μας σε αυτές,
δεν παίζουν,
έχουν άγχος πώς θα πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ,
φροντίζουν για εμάς αλλά δεν ασχολούνται πολύ μαζί μας,
δεν ζητάνε από κανέναν παιχνίδια,
εμείς δεν κάνουμε χάρες στους μεγάλους ενώ εκείνοι κάνουν σε εμάς.

Τέλος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ και ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΙ για αυτούς!!!!

ΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ Δ1

του Ιάκωβου Θεοχάρη -Παπαδόπουλου

 

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα βασίλειο τραγικό βασίλευε ένας τύραννος πιο κακός και από τον Χίτλερ αλλά και πιο πλούσιος από τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Είχε τόσο  στρατό όσο όλο  το στρατό του κόσμου και 10 άτομα ακόμα.

Μια μέρα κατέβηκε στις φυλακές για να δει τον χειρότερο αλλά και τον εξυπνότερο κρατούμενό του. Όπως περπάταγε είδε στο βάθος του διαδρόμου μια πύλη που δεν την είχε ξαναδεί ως τότε.

 

Πλησίασε με  αρκετή προσοχή και περιέργεια και ακούμπησε το χέρι του πάνω της. Τότε η πύλη έγινε ένας άλλος διάδρομος σ” ένα γκριζόμαυρο χώρο  με δύο ανθρώπους να περπατάνε προς ένα άσπρο φως στο τέλος του διαδρόμου.

Ο βασιλιάς προχώρησε αργά και προσεκτικά προς το φως αλλά όταν έφτασε μπροστά από το φως είδε τον εαυτό του (με χρώμα) να παίζει χιονοπόλεμο με τους φίλους του σε ένα βουνό με λίγο, αλλά αρκετό για χιονοπόλεμο, χιόνι.

Ο βασιλιάς συγκινήθηκε λίγο, αλλά δεν τον ένοιαξε και γύρισε για να πάει στον κρατούμενό του.

Όταν έφτασε είδε τον κρατούμενο  που ήτανε κάπως ήρεμος και καλός μαζί του. Είδε πως οι αλυσίδες ήταν εντάξει και όλα πως είναι πρέπει να είναι.  Διέταξε με ένα νεύμα το φρουρό να βγει έξω και είπε στον κρατούμενο: «θέλω να μου πεις πού είναι τα σχέδια για   το όπλο που ετοίμαζες». Ο κρατούμενος δεν απάντησε. Τότε ο βασιλιάς φώναξε:»Λέγε  πού είναι «.

Τότε μπήκε ο φρουρός αγχωμένος. Ο βασιλιάς έγινε  έξαλλος και φώναξε:  «Η διαταγή είναι διαταγή! Έξω!». Ο φρουρός τότε είπε: «Δεχόμαστε επίθεση!». Ο βασιλιάς πήρε ένα πράσινο κίτρινο χρώμα και έμεινε άφωνος.

Μετά από λίγο ο βασιλιάς βρήκε ξανά τη μιλιά του αλλά μίλησε πολύ πιο σιγανά: «Κάντε αντεπίθεση». Και έτσι ο βασιλιάς έμεινε ξανά ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Ο κρατούμενος δεν του είπε τίποτα μετά από πολλές προσπάθειες του βασιλιά.

Το βράδυ ο βασιλιάς δεν μπορούσε να κοιμηθεί, γιατί άκουγε τα μπαμ-μπουμ από τον πόλεμο. Πήγε λοιπόν να κάνει μία βόλτα. Πέρασε από μία γειτονιά που δεν είχε ξανά περάσει και του φάνηκε πολύ θλιβερό, γιατί αυτό που έβλεπε ήταν η φτωχογειτονιά της πόλης. Έβλεπε ανθρώπους να πεθαίνoυν της πείνας και άλλους να μην μπορούν να περπατήσουν, ούτε να δουν  και σκέφτηκε πόσο καλά ζούσε αυτός σε σχέση με αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους.

 

Εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς άλλαξε και έγινε πολύ (όταν λέμε πολύ εννοούμε πολύ) καλώς και έδινε  χρήματα για να φτιαχτούν  καλύτερες γειτονιές και καλύτερες δουλειές για όλους.

Ο πόλεμος τελείωσε μετά από πέντε βδομάδες. (Μαντέψτε ποιος νίκησε). Ο νικητής ήταν ο βασιλιάς!

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τέλος

της Φαίδρας Στρατουδάκη

Ξέρω τι θα πείτε για αυτή τη φωτογραφία οι πιο πολλοί, κάποιοι θα πείτε πως είναι όμορφη, πως είναι σκοτεινή, εγώ πάντως λέω ότι μπορεί να με τρομάζει και λιγάκι. Γιατί από την μια πλευρά έχει σπίτια και από την άλλη δεν έχει τίποτα και τις χωρίζει το ποτάμι. Καταρχάς τόση ώρα μιλάω για την δική μου άποψη και δεν ανέφερα που είναι. Λοιπόν, αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Τολέδο. Το Τολέδο είναι μια μικρή πόλη στην Ισπανία. Είναι όμορφα εκεί κατά την γνώμη μου. Είναι λίγο ψυχρή πόλη, αλλά ωραία και λέω να γράψω για μια ιστορία που έγινε εκεί.

Λοιπόν, μια φορά κι καιρό (για να ξεκινήσουμε, όπως ξεκινάνε όλες οι ιστορίες) ήταν ένα αγόρι που το λέγανε Τομ και ζούσε σ’ αυτή τη πόλη. Ο Τομ ήταν 10 ετών. Ζούσε σ’ ένα μοναστήρι, γιατί ήταν ορφανός. Είχε μόνο ένα φίλο, αλλά πολύ καλό, τον Ρομπέρτ. Του άρεσε πολύ να διαβάζει βιβλία, ειδικά αυτά με περιπέτειες και ήθελε να ζήσει και αυτός κάποια στιγμή μια, το ίδιο και ο Ρομπέρτ. Αποφάσισαν λοιπόν να φύγουν από το μοναστήρι και απ’την πόλη και το έκαναν.

Δεν ήξεραν που ήθελαν να πάνε. Το μόνο που ήξεραν είναι ότι ήθελαν να ζήσουν μια περιπέτεια. Περπατούσαν για δύο μέρες και μετά κάποιον ρώτησαν και τους είπε ότι βρίσκονται στη Μαδρίτη. Ήταν πολύ ενθουσιασμένοι, είχαν ακούσει πολλά, αλλά δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα βρίσκονταν εκεί. ΄Ήθελαν να την εξερευνήσουν και το έκαναν και με το παραπάνω! ΄Όλη μέρα εξερευνούσαν. Πήγαν στο Πράδο, στο Ρετίρο, στη Σολ.

Στο δρόμο για να βρούνε σπίτι συνάντησαν μια καλή κυρία, που όταν της είπαν ότι ψάχνουν σπίτι προσφέρθηκε να τους φιλοξενήσει.

Τα χρόνια περνούσαν, ενώ έμεναν εκεί. Είχαν βρει δουλειά, δούλευαν και οι δύο σε ένα σχολείο ως δάσκαλοι, αν και αυτοί δεν πήγαν σχολείο. Πήραν κατ’οίκον μαθήματα από την κυρία που τους υιοθέτησε. Τους άρεσε πολύ και έκατσαν εκεί για πολύ καιρό, 30 χρόνια περίπου. Αλλά μια μέρα θέλησαν να πάνε πίσω στο μοναστήρι για να δούνε τον μοναχό που τους μεγάλωσε. Χάρηκαν που τον είδαν, αλλά μάθανε ότι, ενώ ήταν εκεί, η κυρία που τους υιοθέτησε ήταν βαριά άρρωστη και έτσι έπρεπε να γυρίσουν πίσω. Έτρεξαν, γύρισαν πίσω και όταν τους είδε, έγινε πολύ καλύτερα. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα (για να τελειώνουμε όπως όλες οι ιστορίες).

 

 

 

 

 

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μία λίμνη που μέσα της υπήρχαν πολλά νερόφιδα. Τα νερόφιδα είδαν ένα βάτραχο και έτρεξαν να τον φάνε! Ο βάτραχος τότε φώναξε «μη, μη, μη!»και τα νερόφιδα δεν τον έφαγαν!

Νικόλας Κλεάνθης Β1

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βάτραχος που είχε για φίλο ένα νερόφιδο. Κάθε μέρα πήγαιναν σε μια λίμνη για να παίξουν. Μια μέρα ο βάτραχος περίμενε το νερόφιδο για να παίξουν , άλλα αυτό δε φάνηκε. Τότε ο βάτραχος πήγε να δει τι είχε συμβεί! Είδε το νερόφιδο εγκλωβισμένο! Ο βάτραχος το έσωσε! Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

‘Ιλια Φαλούτσου

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βάτραχος που δεν είχε φίλους. Ζούσε μόνος του. Μια μέρα πήγε σε μία λίμνη να κολυμπήσει και είδε ένα νερόφιδο και το ρώτησε ένα θέλει να γίνουν φίλοι. Το νερόφιδο είπε αμέσως «ΝΑΙ» και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

Ελεάννα Σιδέρη Β1

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας βάτραχος λυπημένος. Πέρασαν 66 χρόνια και μια μέρα πετάχτηκε ένα νερόφιδο και του έκανε μια αγκαλιά!

Πασχάλης Ζυματίκας Β1