Επιμέλεια άρθρου: Συλαίου Έφη, Πρεβύτσα Ξανθή, Ράμμου Αλεξάνδρα, Πουγκακιώτη Παρασκευή

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΞΟΥ

Ο Ιξός , γνωστός και ως γκι ή γκυ είναι αειθαλές παράσιτο δέντρων, κυρίως των ελάτων  αλλά και των καστανιών. Το φυτό παράγει έναν λευκό σφαιρικό καρπό από τον οποίο εξάγεται μία κολλητική ύλη. Είναι φυτά που προτιμούν τα κρύα ή δροσερά μέρη. Μπορούν να αναπτυχθούν ακόμη και σε σκιερά μέρη ή ημισκιερές τοποθεσίες, καθώς και σε υγρά, καλά στραγγιζόμενα, γόνιμα εδάφη.

 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ  ΙΞΟΥ

Ενας παλιός μύθος λέει ότι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού, όταν αυτός βάδιζε στη γη και τα αγκαθωτά φύλλα του αλλά και οι κόκκινοι καρποί του, συμβολίζουν τα μαρτύρια του Σωτήρα, λόγος για τον οποίο το γκι λέγεται και το «αγκάθι του Χριστού» σε πολλές γλώσσες της Βόρειας Ευρώπης. Πιθανότητα η σχέση με αυτούς τους μύθους ήταν ο λόγος που το γκι ονομάστηκε το «Αγιο Δέντρο», όπως αναφέρεται γενικότερα από τους παλιότερους συγγραφείς.

Ο Πλίνιος το περιγράφει με το όνομα Ακουϊφόλιους   και πρόκειται για το ίδιο δέντρο που ο Θεόφραστος αποκαλούσε  Κράταιγο αλλά οι μεταγενέστεροι σχολιαστές διαφωνούν.  Ο Πλίνιος αναφέρει ότι αν το γκι φυτευτεί κοντά σε ένα σπίτι ή αγρόκτημα, διώχνει μακριά το δηλητήριο, το προστατεύει από τους κεραυνούς και τη μαγεία, ότι τα λουλούδια του κάνουν το νερό να παγώνει και το ξύλο του/ο κορμός του, αν το πετάξεις σε οποιοδήποτε ζώο ακόμα και χωρίς να το αγγίξει, έχει την ιδιότητα να κάνει τα ζώα να γυρίσουν πίσω και να ξαπλώσουν δίπλα του.

ΕΘΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΞΟ

Στην αρχαιότητα το γκι θεωρούταν φαρμακευτικό βότανο, ενώ μάλιστα οι Κέλτες δρυΐδες το θεωρούσαν ιερό σύμβολο της ζωής και της υγείας, καθώς στο κρύο του χειμώνα αυτό παρέμενε πράσινο, ενώ τα υπόλοιπα φυτά μαραίνονταν.
Οι Σκανδιναβοί, συνεχίζοντας την παράδοση, δημιούργησαν έναν μύθο γύρω από το γκι. Σύμφωνα με αυτόν, ο Μπάλντερ, γιος της θεάς Φρίγκ είχε σκοτωθεί από έναν αντίπαλο του, που τον πέτυχε με βέλη φτιαγμένα από γκι. Η μητέρα του, λυπημένη από τον θάνατο του Μπάλντερ έκλαψε πάνω από το σώμα του γιου της. Τα δάκρυα έβρεξαν τα βέλη, μεταμορφώνοντας τα πάλι σε γκι. Οι θεοί τότε επανέφεραν στην ζωή τον γιο της. Αυτή, από την ευτυχία της, ευλόγησε το φυτό και υποσχέθηκε ένα φιλί για οποιονδήποτε περάσει από κάτω του. Η παράδοση πέρασε στην Βρετανία. Τον 18ο αιώνα οι Βρετανοί έφτιαχναν «μπάλες» από γκι, με τις οποίες στόλιζαν τα σπίτια τους. Αν κάποιο ζευγάρι περνούσε κάτω από τα φυτά, τότε έπρεπε να φιληθεί και να κόψει έναν από τους καρπούς του. Όταν οι καρποί του φυτού τελείωναν, τότε το φυτό δεν θεωρούταν πια τυχερό.

Κάπως έτσι, το έθιμο διατηρήθηκε στον χρόνο και πλέον αποτελεί μέρος της χριστουγεννιάτικης γιορτής. Συμβολίζοντας την καλοτυχία, την αγάπη και την ευημερία, βρίσκεται στις πόρτες των σπιτιών περιμένοντας… τα ζευγάρια.