Ο Ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία

Ludovico Einaudi – Una Mattina
Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ, ROBERT FISHER, ΕΚΔΟΣΕΙΣ OPERA (βιβλιοπαρουσίαση, Άγγελος Τ.)
Είναι ομολογουμένως πολλά τα φιλοσοφικά συγγράμματα και τα έργα που μας μιλούν για την αυτογνωσία (το ελληνικό ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ) κι άλλα τόσα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μπορούμε σ’ αυτή τη ζωή να καταφέρουμε τα πάντα νικώντας τους φόβους μας, τους ιδιαίτερους ίσκιους μας. Ωστόσο, ελάχιστα απ’ αυτά πετυχαίνουν να μας αγγίξουν βαθιά, σχεδόν τραυματίζοντάς μας, και να μας ωθήσουν να κάνουμε πράξη τη γνωριμία με τον εαυτό μας δίνοντας μάχη με τα τέρατά του. Ένα από αυτά ήταν για εμένα το βιβλίο του θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου Ρόμπερτ Φίσερ, ο Ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία, το οποίο έτυχε μάλιστα (μετά από λίγο καιρό αφού το είχα διαβάσει) να το δω και δραματοποιημένο σε … κουκλοθέατρο με μαριονέτες!
Τα υλικά της ιστορίας αυτής θα έλεγε κανείς εκ πρώτης όψεως ότι είναι κλασικά και, μάλιστα, πολυχρησιμοποιημένα από τους απανταχού παραμυθάδες/συγγραφείς. Ένας ιππότης-ήρωας, μια όμορφη γυναίκα, ένας μάγος στο δάσος, κάστρα, δράκοι και σπαθιά. Η ιδέα όμως, είναι πολύ διαφορετική και πρωτότυπη. Η λέξη-κλειδί είναι η πανοπλία κι ό,τι αυτή συμβολίζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η πλοκή δεν προχωρά με νίκες και επιτυχίες, αλλά με αποτυχίες και ήττες αλλεπάλληλες• αλλά και τα δάκρυα δεν είναι οι γνωστές σταγόνες συντριβής αλλά προϊόντα επιτυχίας. Και το κυριότερο, τα γεγονότα δεν οδηγούν στο τέλος της ιστορίας αλλά … στην αρχή.
Στις βιβλιοκριτικές και τις προτάσεις μου για λογοτεχνικά έργα δεν θέλω ν’ αποκαλύπτω – ούτε να μου αποκαλύπτουν άλλοι – πολλά για την υπόθεση και το ύφος. Το πέπλο του μυστηρίου κι η μαγεία που κρύβει είναι εκεί μπροστά από κάθε βιβλίο -έστω κι αόρατο- για κάποιο λόγο, κι η κριτική οφείλει να το σέβεται αφήνοντάς το άθικτο για τον αναγνώστη. Μου αρέσει, βέβαια, ν’ αποκαλύπτω λίγο από τη «σάρκα» του, ώστε να διαπιστώνει ο αναγνώστης αν του είναι θελκτική, αν θα ήθελε τη γευτεί ή να την αγγίξει νοερά. Οπότε, ξεσκεπάζω ένα τυχαίο δείγμα:
«Έπεφτε όλο και πιο γρήγορα. Μετά, για πρώτη φορά, είδε καθαρά τη ζωή του χωρίς δικαιολογίες. Εκείνη τη στιγμή ανέλαβε την ευθύνη για όλη τη ζωή του. Τώρα δεν φοβόταν, και τότε, καθώς τον τύλιγε μια αίσθηση γαλήνης, συνέβη κάτι παράξενο: άρχισε να πέφτει προς τα πάνω…»