Φέτος, είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε στο σχολείο μας την κ. Βίκη Κοϊνάκη ,έφορο του αθλήματος του badminton στην Αλεξανδρούπολη. Αφού μας έδωσε κατατοπιστικές και διεξοδικές πληροφορίες γύρω από αυτό το- όχι και τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα – άθλημα, καθώς και την επιτυχή πορεία του στην πόλη μας, τοποθετήθηκε και σε αρκετές ερωτήσεις μας σχετικά με την αξία του αθλητισμού στη ζωή μας.
Η αντιπτέριση ή αλλιώς το badminton αποτελεί ένα από τα τέσσερα ολυμπιακά αθλήματα που παίζονται με ρακέτα και είναι με διαφορά το πιο γρήγορο. Έχει όμως την ιδιαιτερότητα ότι το μπαλάκι διαθέτει φτερά με αποτέλεσμα η τροχιά του να είναι ασυνεπής και σχετικά μη προβλέψιμη. Μια ευχάριστη παραλλαγή του τένις, σε μικρότερων διαστάσεων γήπεδο, η οποία απαιτεί δυνατά χτυπήματα και εγρήγορση!
Το Badminton είναι ένα άθλημα με ιστορία χιλιάδων ετών. Αναφορές γίνονται ότι έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα την Αίγυπτο και σε χώρες της Άπω Ανατολής.
Το Badminton παρουσιάζεται για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 ως άθλημα επίδειξης. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή το 1985 με απόφαση της εντάσσει το άθλημα στο επίσημο Ολυμπιακό πρόγραμμα.
Με τα τέσσερα από τα πέντε αγωνίσματα (απλό ανδρών, απλό γυναικών, διπλό ανδρών και διπλό γυναικών) κάνει την επίσημη εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Και το 1996 στους Ολυμπ.Αγώνες της Ατλάντα προστέθηκε και το πέμπτο αγώνισμα, το διπλό μικτό. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, συμμετείχαν στο αγώνισμα του διπλού οι Έλληνες αθλητές Βέλκος Θεόδωρος και Πάτης Γιώργος.
Στην Ελλάδα το άθλημα έκανε την εμφάνισή του το 1988 από έναν μικρό αριθμό καθηγητών και φοιτητών στο Τ.Ε.Φ.Α.Α Κομοτηνής. Επίσημα όμως αναγνωρίστηκε από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού το 1995. Αυτή τη στιγμή η Ε.Ο.Φ.Σ.Α έχει στην δύναμή της περίπου 8.750 εγγεγραμμένους αθλητές και 42 σωματεία. Διεθνώς η Κίνα και η Ινδονησία θεωρούνται οι πιο επιτυχημένες χώρες στο άθλημα.
Το παιχνίδι παίζεται με ρακέτα και το φτερό (shutlecock αγγλιστί) ενώ μεταξύ των δύο αντιπάλων υπάρχει φιλέ, που το ύψος του είναι στο 1.55m στα δύο άκρα και στο 1.52m στη μέση. Παίζεται από δύο ως τέσσερις παίκτες και χωρίζεται σε: Απλό αντρών (δυο αθλητές),διπλό αντρών (τέσσερις αθλητές χωρισμένοι σε δύο ομάδες), απλό γυναικών ,διπλό γυναικών όπου ισχύει το ίδιο και με τους άντρες και διπλό μικτό όπου ένα ζευγάρι άντρας-γυναίκα είναι αντίπαλο σε ένα αντίστοιχο (εδώ είναι και μια πρωτοτυπία του badminton, καθότι είναι το μόνο άθλημα στο οποίο παίζουν συμπαίκτες άντρας με γυναίκα). Τα φτερά διακρίνονται στα φυσικά, που κατασκευάζονται από 16 πραγματικά φτερά χήνας, και στα πλαστικά. Αντικειμενικός σκοπός του παιχνιδιού είναι να πέσει το φτερό στο γήπεδο του αντιπάλου. Το γήπεδο έχει σχήμα ορθογωνίου παραλληλόγραμμου και οι διαστάσεις του είναι 13,40μ χ 6,10μ. Το γήπεδο χωρίζεται σε δύο ίσα μέρη από ένα φιλέ, που στους ορθοστάτες έχει ύψος 1,55μ.
Ενώ ο χώρος του γηπέδου φαίνεται μικρός, σε αυτόν βρίσκεται μόνο ένας αθλητής, σε αντίθεση με το βόλεϊ που είναι 9×9 και βρίσκονται 6 άτομα, και η αντοχή που απαιτείται σε υψηλό επίπεδο παιχνιδιού είναι εξαιρετικά υψηλή. Σε επίσης υψηλά επίπεδα βρίσκεται η ταχύτητα και η εκρηκτικότητα που χρειάζεται ο αθλητής και είναι άμεσα συγκρίσιμη μόνο με αθλήματα όπως οι πολεμικές τέχνες.
Όσο το φτερό βρίσκεται “εν παιδιά”, δηλαδή στον αέρα , το παιχνίδι είναι σε εξέλιξη. Από την στιγμή, όμως, που θα ακουμπήσει στο έδαφος το φτερό, έχουμε αλλαγή αρχικά και πόντο στην συνεχεία.
Οι πόντοι στο μπάντμιντον είναι μέχρι τα 21. Σε περίπτωση 20-20 τότε πρέπει να υπάρχει διαφορά 2 πόντων μέχρι να φτάσουμε στους 30, όπου και τελειώνει το σετ. Νικητής είναι αυτός που θα κερδίσει 2 σετ.
Το badminton είναι ένα άθλημα για όλους, μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, άτομα με και χωρίς αναπηρία.
Το Para badminton, αν και υπάρχει ως άθλημα πάνω από δέκα χρόνια, ως επίσημο Παραολυμπιακό άθλημα θα συμπεριληφθεί για πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Tokyo το 2020. Όπως και στο badminton, οι αθλητές του Para badminton αγωνίζονται σε μονά ανδρών και γυναικών, σε διπλά ανδρών και γυναικών και σε διπλά μικτά. Οι αθλητές κατατάσσονται σε κατηγορίες ανάλογα με την αναπηρία τους για να υπάρχει ένας όσο γίνεται πιο δίκαιος, για παράδειγμα με καροτσάκι, παραπληγία, νανισμός.
Γενικά, σύμφωνα με την έφορο, ο αθλητισμός οφείλει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παιδιού, του εφήβου, του ενήλικα, όλων. Ωστόσο, στις μέρες μας, προβάλλει πιο επιτακτική αυτή η ανάγκη λόγω της εισβολής της οθόνης και των αγχωτικών ρυθμών της ζωής μας. Ο αθλητισμός αποτελεί μια καλή ευκαιρία διεξόδου, εκτόνωσης και υγείας. Στο ερώτημα αν χρειάζεται περισσότερο σε έναν αθλητή σκληρή δουλειά ή ταλέντο, η απάντηση δόθηκε σχεδόν απόλυτα: σκληρή δουλειά. Το ταλέντο συχνά ενέχει την εξής παγίδα: αρχικά αποδίδει κι έχει γρήγορα θετικά αποτελέσματα ο αθλητής, καθώς αντιλαμβάνεται γρήγορα το άθλημα, αλλά στη συνέχεια λιμνάζει. Ένας προπονητής είπε κάποτε: «Δε θέλω αθλητές με ταλέντο αλλά αθλητές στρατιώτες».
Κλείνοντας την ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη, ρωτήθηκε η κ. Κοϊνάκη γιατί τελικά να επιλέξει κάποιος να ακολουθήσει αυτό το άθλημα απάντησε ως εξής: « Είναι ένα ευχάριστο άθλημα, είναι και μονό και διπλό, δηλαδή, καλλιεργεί τη συνεργασία την άμιλλα και το γέλιο, ακονίζει το μυαλό (όπως το σκάκι), ενώ ταυτόχρονα γυμνάζει το σώμα. Τέλος, είναι ένα άθλημα με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς και είναι εσωτερικού χώρου, «σάλας», οπότε δε χάνονται προπονήσεις και δεν εκτίθενται οι αθλητές στις καιρικές μεταβολές.
Κυρία Κοϊνάκη, σας ευχαριστούμε θερμά!!!
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
ΑΔΑΜΙΔΗ ΕΛΙΖΑ
ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΦΩΤΗΣ
ΠΕΪΧΑΜΠΕΡΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ
ΓΑΛΑΧΟΥΣΙΔΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ
ΚΟΥΤΟΥΚΑΛΗ ΘΕΟΔΩΡΑ
ΧΟΤΖΑ ΑΛΕΞΙΑ
ΜΕΤΑΞΑ ΜΑΡΙΑ
ΚΑΝΕΤΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΚΑΡΑΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ
