Όπως ίσως έχετε καταλάβει, αν διαβάσατε και το προηγούμενο άρθρο μου, αρέσκομαι στο να διακρίνω τα είδη  ενός «συνόλου».  Ας αρχίσω, λοιπόν, αυτόν μου τον συλλογισμό διακρίνοντας τα είδη, στα οποία μπορεί να χωριστεί ένα φιλί.

Αρχικά, υπάρχει το ανιαρό φιλί.  Είναι κάτι σαν παπούτσια που αρέσουν στη μαμά σου και σε αναγκάζει να τα βάζεις καθημερινά, ενώ εσύ δε θες.  Παρόλο που μπορείς να πεις στον κύριο ή στην κυρία που σε φιλά πως στην ουσία ξοδεύει άσκοπα σάλιο, κάτι τέτοιο θεωρείται εκτός των κοινωνικών επιταγών και δεν το λες.  Θα πρότεινα βέβαια, να καταργηθεί αυτή η επιταγή, καθώς με αυτόν τον τρόπο θα ήταν εφικτή η εξοικονόμηση χρήσιμης χημικής ενέργειας.

Έπειτα, υπάρχει το λεγόμενο φιλί του Ιούδα.  Αυτό το φιλί είναι ιδιαίτερη περίπτωση.  Ούτε ο πομπός το επιθυμεί, ούτε ο δέκτης.  Όμως, για τον πομπό είναι ιδιαίτερης σημασίας, καθώς με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει έναν απώτερο, δόλιο συνήθως αν όχι πάντα, σκοπό.  Ένα παράδειγμα: Η πρώην κοπέλα σου σε παρατηρεί κάπου, τρώει τζατζίκι κι έρχεται να σε φιλήσει.  Εσύ, ίσως να χαρείς γιατί σκέφτεσαι , πως σε ποθεί ακόμα.  Αλλά ουσιαστικά εκείνη επιθυμεί να σου μεταδώσει το εξαίσιο μεν, ενοχλητικό δε άρωμα του τζατζικιού.  Τι έχει στο νου της;  Να μην σε πλησιάσει νέα κοπέλα!

Δε γίνεται να λησμονήσουμε το φιλί της μέσης.  Δε θα αναλύσω τόσο πολύ αυτού του είδους το φιλί, γιατί δεν επιθυμώ να γράψω μια ερωτική νουβέλα. Εξηγούμαι: το φιλί της μέσης, είναι το αισθησιακό φιλί που σου αφήνει απαλά η/ο σύντροφός σου στο λαιμό ή στα χείλη.  Το ονομάζω έτσι γιατί συνήθως τέτοιου είδους φιλιά προκαλούν ένα ευχάριστο γαργαλητό στη μέση.

Εγώ, όμως, ήθελα κυρίως να αναφέρω ένα νέο είδος φιλιού που έγινε γνωστό πριν λίγες μέρες.  Είναι το αντιεπαναστατικό φιλί .  Είναι το φιλί που δίνει ένα αγόρι στο κορίτσι του στο κέντρο της Αθήνας την Κυριακή.  Μια τέτοιου είδους πράξη μαρτυρεί άνθρωπο βαθειά αντιεπαναστάτη, παθητικό δέκτη των μηνυμάτων  και σε μερικές περιπτώσεις φιλοτυραννικό.  Ιδιαιτέρα αν δεν χτυπάει αστυνόμους, βλαστημάει τις μητέρες των πολιτικών και δεν ευχαριστιέται με το να καίει το κέντρο με βόμβες μολότωφ, είναι σίγουρα χουντικός.

Είναι μεγάλη συζήτηση αυτό το φιλί.  Εγώ, παραθέτω απλά τις σκέψεις ενός κυρίου που του αρέσει να φιλά το κορίτσι του την Κυριακή στο κέντρο της πιο όμορφης πόλης.  «Θα αλλάξουμε τον κόσμο μόνο με την ομορφιά, την τέχνη, τη μουσική και την αγάπη».  Τολμώ να συμφωνήσω.  Λέω «τολμώ» γιατί απ’ ότι δείχνουν οι αντιδράσεις, τέτοιες δηλώσεις πλέον αποτελούν πράξη τόλμης και ρίσκου.

Δε θα ήταν καλό να σκεφτούμε γιατί;

Εγώ απλά λέω: «Αντίσταση δεν είναι μια γροθιά ή μια μούντζα μόνο.  Είναι το ίδιο μας το επίπεδο» όπως έλεγε και ένας Διονύσης.

Κωνσταντίνος Πετρόπουλος