Όνειρο είναι… ;;; (Μέρος Τρίτο)
Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ το ίδιο συναίσθημα στη ζωή μου. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όλα έδειχναν ότι τίποτα δεν είχε συμβεί, όμως το είχα ζήσει και ήμουν σίγουρη γι’ αυτό. Κανένας όμως δε φαινόταν να θυμάται ότι και εγώ, από εκείνη τη βραδιά. Η Σάντρα όντως είχε χτυπήσει το κεφάλι της, αλλά κάποια χοντρά βιβλία στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης της ήταν η αιτία του χτυπήματος.
Ότι έγινε δε μπορούσε να ήταν απλά ένας εφιάλτης. Δε μπορούσα να μιλήσω όμως σε κανένα γι’ αυτό. Μέχρι και ψέματα αναγκάστηκα να πω στον καλύτερό μου φίλο, για να παραμείνουμε φίλοι. Τρόμαξε όταν με είδε να κοιτάζω τον πύργο, σα να περίμενα να ζωντανέψει. Γι’ αυτό προσφέρθηκε να με γυρίσει σπίτι. Στο δρόμο μου έκανε διάφορες ερωτήσεις, γιατί ήμουν εκεί, αν είχε γίνει τίποτα, γιατί φαινόμουν λυπημένη. Ήθελα τόσο πολύ να του τα πω όλα, αλλά δε θα άντεχα να πιστεύει ότι μου είχε στρίψει.
Με τον Ορέστη γνωριζόμασταν μόνο οχτώ μήνες , όμως ένιωθα ότι τον ήξερα από πάντα. Ήμασταν τόσο ίδιοι, όσο και διαφορετικοί. Μπορούσα να τον εμπιστευτώ περισσότερο από τον ίδιο μου τον εαυτό, ένιωθα πως μπορούσα να μοιραστώ τα πάντα μαζί του και θα έκανα τα πάντα για να εμποδίσω οτιδήποτε να μπει ανάμεσα στη φιλία μας. Ακόμα και να αυτό σήμαινε ότι δε μπορούσα να τον αφήσω να καταλάβει τι ένιωθα, τη στιγμή που το είχα περισσότερο ανάγκη.
Ο ανίκητος φόβος που με είχε επισκεφτεί στον εφιάλτη μου, είχε αρχίσει να με ακολουθεί και στην πραγματική μου ζωή. Η μοναξιά άρχισε να με στοιχειώνει και δυστυχώς εγώ η ίδια δεν άφηνα τον προστάτη και καλύτερό μου φίλο να με βοηθήσει να τη νικήσω. Κάθε φορά που συναντιόμασταν, οι ερωτήσεις για εκείνη τη νύχτα, ήταν αρκετές για να με κρατάνε σε απόσταση.
Άρχισα να απομακρύνομαι από την παρέα μου, ένιωθα ότι πραγματικά κανένας δε θα μπορούσε να με καταλάβει. Έγινα φίλη με τον φόβο μου, ενώ ο Ορέστης προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε κάνει λάθος και είχε αρχίσει να χάνει την φίλη του. Με πονούσε πολύ που είχα απομακρυνθεί από αυτούς, ήταν σαν κάποιος να είχε ξεριζώσει κομμάτια από την καρδιά μου, γιατί οι φίλοι μου με έκαναν αυτό που ήμουν. Χωρίς αυτούς δεν ήμουν τίποτα. Αλλά έπρεπε να τους κρατήσω μακριά μου, μιας και από εκείνη την ημέρα, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Νόμιζα ότι κάποιος με παρακολουθούσε συνέχεια. Ήξερα ότι περίμενε να αντιδράσω αντί να παραμένω εγκλωβισμένη σε μια φυλακή, που η ίδια είχα δημιουργήσει. Περίμενε πυροτεχνήματα, όμως κρατούσα οτιδήποτε αφύσικο, κλειδωμένο βαθιά μέσα μου. Όλη μου η ζωή είχε αλλάξει δραματικά εξαιτίας ενός εφιάλτη, που μου είχε στερήσει τα πάντα, ακόμη και το σημαντικότερο για μένα, τη φιλία. Χωρίς όμως τίποτα, ήμουν έτοιμη να αντιδράσω για να ξαναποκτήσω ότι μου είχε στερήσει αυτός ο εφιάλτης. Ίσως τελικά τα πυροτεχνήματα να μην αργούσαν τόσο πολύ.
…συνεχίζεται
Αντωνία Ποδότα
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.