Ανάθεμα τα γράμματα;

right-to-education

ης Γεωργιάννας Κουτζή, εξωτερικής συνεργάτιδας της εφημερίδας

Πέρασε κι η 24η Ιανουαρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαίδευσης, μέρα που διάλεξαν οι «μεγάλοι» για να υπογραμμίζουν την αδιαμφισβήτητη σπουδαιότητα της εκπαίδευσης και την καίρια σημασία του σχολείου για την πολύπλευρη καλλιέργεια και μόρφωση των παιδιών, των εφήβων και των νέων. Γι” αυτό άλλωστε και η πρόσβαση στην εκπαίδευση αναγνωρίζεται ως αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, που τα κράτη πρέπει να διασφαλίζουν ανεξαιρέτως σε όλους τους πολίτες.

Παρόλα αυτά, σε αρκετές ανά τον κόσμο χώρες παρατηρούνται φαινόμενα άνισης πρόσβασης των μαθητών και μαθητριών στην εκπαίδευση λόγω κοινωνικών ανισοτήτων.

Στο Αφγανιστάν, που πλέον βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Ταλιμπάν, η εκπαίδευση επιστρέφει στο μακρινό 1996. Όπως τότε, έτσι και τώρα, κάθε παιδί που γεννιέται κορίτσι είναι καταδικασμένο να ζήσει μια ζωή στερημένη από βασικά δικαιώματα, όπως και αυτό της εκπαίδευσης. Τόσο σε δασκάλες και καθηγήτριες, όσο και σε μαθήτριες δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν στις σχολικές μονάδες επ’ αορίστον, γεγονός που θέτει το ερώτημα του ως πότε το φύλο ενός ανθρώπου θα καθορίζει αν θα έχει τη δυνατότητα να μορφωθεί και να ζήσει ελεύθερα. Σημειωτέον, όλες οι προσπάθειες «παζαρέματος» του δικαιώματος των γυναικών στην εκπαίδευση και γενικότερα στη ζωή από τον ΟΗΕ μοιάζουν αναποτελεσματικές και σε καμία περίπτωση δεν εγγυώνται ότι το Αφγανιστάν δε θα ξαναζήσει εικόνες δημοσίων λιθοβολισμών και απαγχονισμών γυναικών.

Στην άλλη μεριά του πλανήτη, το νοτιοαφρικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από υποδομές που καταρρέουν, υπερπλήρεις αίθουσες διδασκαλίας και σχεδόν μηδενικά εκπαιδευτικά αποτελέσματα, διαιωνίζει την ανισότητα και ως εκ τούτου οι φτωχοί πλήττονται περισσότερο. Πολλά σχολεία και κοινότητες εξακολουθούν να ζουν με τις συνέπειες πολιτικοοικονομικών αποφάσεων που ελήφθησαν κατά την εποχή του apartheid, κατά την οποία οι άνθρωποι διαχωρίστηκαν βάσει του χρώματος του δέρματός τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μόρφωση ενός παιδιού στη σημερινή Νότιο Αφρική να εξαρτάται ακόμη και σήμερα από την καταγωγή του, την οικονομική του κατάσταση και το χρώμα του δέρματός του. Το 2013, η κυβέρνηση θέσπισε τις ελάχιστες προδιαγραφές για τις εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις, οι οποίες όμως δεν εφαρμόστηκαν ούτε στο ελάχιστο, γεγονός που πρέπει να μας παρακινήσει να σκεφτούμε την ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στη θέσπιση ενός νόμου και την έμπρακτη εφαρμογή του.

Και φτάνουμε στην Ελλάδα: ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα με τεράστιες ελλείψεις εκπαιδευτικών από τη μια αλλά και χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς. Ένα Υπουργείο Παιδείας που λοξοκοιτά προς την κατήχηση και τις θεωρίες περί αγέννητων παιδιών. Μία θλιβερή εικόνα υποδομών του προηγούμενου αιώνα που καταντάνε από αντιαισθητικές ως επικίνδυνες. Σχολεία κοντέινερ, απαρχαιωμένα εργαστήρια φυσικών επιστημών και πληροφορικής, ιπτάμενοι σοβάδες και αίθουσες διδασκαλίας που πλημμυρίζουν με το πρωτοβρόχι. Μία, κάθε άλλο παρά επιτυχημένη  προσπάθεια τηλεκπαίδευσης με ελλιπή υλικοτεχνικό εξοπλισμό, σε μία πλατφόρμα που ακόμα δεν έχει αποσαφηνίσει τη σχέση της με τα προσωπικά δεδομένα. Μία εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ με πτυχία ιδιωτικών κολλεγίων που ανοίγει τον δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Μία πανδημία που εντείνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα των ασφυκτικά γεμάτων αιθουσών. Τρεις καραντίνες που δημιούργησαν τεράστια μορφωτικά κενά στους μαθητές. Μια επερχόμενη Τράπεζα Θεμάτων που, όταν παλιότερα εφαρμόστηκε, «άφησε στον τόπο» το 30%-40% των μαθητών. Μία ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) που άφησε πάνω από 14.000 εισακτέους εκτός πανεπιστημίων. Και τέλος, μία αξιολόγηση σχολικών μονάδων που στοχεύει στη χορηγία των «καλύτερων» σχολείων από ιδιώτες και κατά συνέπεια στην κατηγοριοποίηση των σχολείων που θα οδηγήσει τα «καλά» σχολεία να γίνονται καλύτερα και τα «κακά» να γίνονται χειρότερα. Κι όποτε υπάρξει εκδήλωση διαμαρτυρίας από εκπαιδευτικούς ή μαθητές για τις δραματικές ελλείψεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, να τη πάλι η καραμέλα για έλλειψη οικονομικών πόρων του κράτους, το οποίο σημειωτέον δαπανά δεκάδες δισεκατομμύρια ετησίως σε πολεμικό εξοπλισμό.

Ε ναι λοιπόν, ανάθεμα στα γράμματα υπάρχει σε όλο τον κόσμο για τα σχολεία και την εκπαίδευση. Όχι όμως από εμάς τους μαθητές…

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης