Θέμης Ζαχαριουδάκης
Ένα από τα δικαιώματα των μαθητών στο ελληνικό σχολείο είναι να κάνουν συνέλευση για να αποφασίσουν από κοινού για διάφορα ζητήματα που απασχολούν το τμήμα τους. Είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους επιχειρεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα να διδάξει έμπρακτα στους μαθητές τη δημοκρατία. Το γεγονός που με εκπλήσσει όμως είναι πως πολύ συχνά αποδεικνύεται πως κανένας μαθητής δε γνωρίζει το πώς πρέπει να λάβει χώρα αυτή η διαδικασία. Συνεπώς, δεν γνωρίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του. Ως αποτέλεσμα, όλοι έχουμε βιώσει καταστάσεις τόσο ανοργάνωτες, που, είμαι σίγουρος αγαπητέ αναγνώστη, πως αναρωτιόσουν τι αμαρτίες πληρώνεις. Αυτό το κείμενο είναι μία προσπάθεια μου να… κράξω με ευγενικό τρόπο διάφορα παρόμοια σκηνικά, που έχω βιώσει εγώ. Ένας επιπλέον στόχος μου είναι να μπορώ να ενημερώσω για τους κανόνες που διέπουν αυτό το τόσο σπουδαίο μαθητικό δικαίωμα.
Ας αρχίσουμε από το πρώτο σκηνικό που όλοι έχουμε ζήσει και δει με τα μάτια μας μες το σχολείο. Η ώρα στην οποία γίνεται η συνέλευση χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα για να χάσουν οι μαθητές μάθημα, βρίζοντας ο ένας τον άλλον για το ποιος θα γράψει σε ένα χαρτί το πρόγραμμα και ύστερα θα το κολλήσει σε κάποιον τοίχο της τάξης.
Έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή, που εσύ σηκώνεις το χέρι σου για να πάρεις τον λόγο και το κρατάς επί αιώνες ορθωμένο, μέσα σε ένα περιβάλλον οχλαγωγίας και συνεχόμενης ηχορύπανσης. Το άκρο σου έχει αρχίσει και εγκαταλείπει παίρνοντας ένα χρώμα μπλε προς μωβ.
Από τη μια πλευρά της τάξης σιγοπαίζει το “Creep” των Radiohead και από την άλλη πλευρά της τάξης παίζει κάποιο τυχαίο τραπ κομμάτι. Βέβαια, αμφιλεγόμενη η επιτυχία της μουσικής στον σκοπό της να ακουστεί, μιας και τρία παιδιά από το κοινό αποφασίζουν να λογομαχήσουν άγρια με τον πρόεδρο της τάξης. Και μιλάω για αυτά τα τρία παιδιά που φωνάζουν τόσο παθιασμένα για το σφουγγάρι της τάξης τους, ώστε μια φλέβα σκάει στο μέτωπο τους. Παράλληλα ιδρώνουν και αρχίζουν κάθε πρότασή τους με την φράση “ Ναι, όμως…”, διότι είναι άμαθα στην ρητορική και δεν μπορουν να αντικρούσουν αλλιώς κάποιο αντίπαλο επιχείρημα.
Έρχεται επιτέλους κάποια στιγμή που κατεβάζεις το χέρι σε μια προσπάθεια να αποφύγεις τον ακρωτηριασμό. Ταυτοχρόνως, ο καθηγητής σηκώνεται, υψώνει το ανάστημά του και φωνάζει “Παιδιά!! Ήρεμα!”. Τέλος αναλογίζεσαι εσύ, δύσμοιρε αναγνώστη μου, αν άξιζε τελικά, που έστειλαν εσένα, παιδί εκτος πενταμελούς, να ζητήσεις από τον καθηγητή την πολύτιμη του ώρα για το συμβούλιο. Βγήκε τελικά κάποιο συμπέρασμα; Θα γίνει η ζωή στην τάξη καλύτερη;
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή: τα κινητά απαγορεύονται εντός σχολείου και ποινή για ενδεχόμενη παραβίαση αποτελεί η κατάσχεση της συσκευής για κάποιο χρονικό διάστημα (αγαπητοί καθηγητές, αν διαβάζετε αυτό το άρθρο, μη σας μπαίνουν ιδέες!). Σε περίπτωση συνέλευσης τμήματος, ο καθηγητής υποχρεούται να παρευρίσκεται εντός αίθουσας και να βοηθά τους μαθητές σε διαδικαστικά θέματα. Επιπλέον, οι συνελεύσεις τμήματος λαμβάνουν μέρος κάθε μήνα σε μια από τις τελευταίες διδακτικές ώρες.
Στην αρχή της χρονιάς και μετά τις εκλογές πενταμελούς, εκείνο θα πρέπει να προγραμματίζει τις συνελεύσεις κάθε μήνα, έτσι ώστε να μην γίνονται εις βάρος του ίδιου μαθήματος. Επιπλέον πριν την διοργάνωση κάθε συνέλευση, τα μέλη του πενταμελούς θα πρέπει να ρωτάνε τους συμμαθητές για τα θέματα, που θα συζητηθούν και να τα καταγράψουν στα πρακτικά. Στην διάρκεια της συνέλευσης προτείνεται οι καρέκλες να μπαίνουν σε κύκλο για τη καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μαθητών. Στην συνέχεια το προεδρείο ανακοινώνει τα θέματα και προτίνονται καινούργια, αν χρειάζεται. Επίσης αποφασίζεται η σειρά με την οποία θα συζητηθούν τα θέματα. Ο υπεύθυνος καθηγητής δεν παρεμβαίνει στην συζήτηση, παρά μόνο όταν του ζητηθεί βοήθεια από τους μαθητές, και δεν κάθεται μέσα στον κύκλο. Δικαίωμα των μαθητών είναι να μην παρευρίσκεται ο/η καθηγητής/τρια στην τάξη όσο συζητείται κάποιο θέμα. Ορίζεται ένας συντονιστής για την συνέλευση και ένας χρονοφύλακας. Η συζήτηση μεταξύ μαθητών μπορεί να γίνεται με πέντε τρόπους. Πρώτα σε ζεύγη όπου ο καθένας συζητάει με το διπλανό τους. Σε ομάδες όπου 4-5 ομάδες τριών τεσσάρων παιδιών συζητούν μεταξύ τους. Στην ολομέλεια οπού οι συζητήσεις γίνεται μεταξύ όλων των μαθητών. Οι υπόλοιποι τρόποι που ακολουθούν αποτελούν παραλλαγές των προηγούμενων με κοινο στοιχείο πως μετά από όλα ακολουθεί ψηφοφορία.
Τέλος, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, οι κανόνες υπάρχουν για καλό και μόνο, οπότε καλό θα ήταν να τους ακολουθούμε, κυρίως για να αποφύγουμε το χάος. Προτείνω την μελέτη των κανονισμών από κάθε μαθητή κυρίως για την καλή συνεργασία με τους συμμαθητές και τους δασκάλους μας και για την συμβίωσή κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών αλλά και ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ!
