Φέτος έλαμπε ένας υπέροχος χειμωνιάτικος ήλιος, την ημέρα των Φώτων!….λες και πάσχιζε να Φωτίσει κάθε στιγμή της ζωής μας.
Αν εξαιρέσει κανείς το τσουχτερό κρύο που ήθελε να δοκιμάσει τις αντοχές μας και να επιβεβαιώσει τα ημερολόγια πως είμαστε στην καρδιά του χειμώνα, ήταν μια γιορτή της φύσης για να υποδεχτεί το Άγιο Πνεύμα.
Αποβραδίς έστρωσε το καλό τραπεζομάντηλο, στόλισε το σερβίτσιο κειμήλιο μαζί με τα κρυστάλλινα ποτήρια και τα μαχαιροπήρουνα με το σκαλιστό μονόγραμμα της. Ήθελε και φέτος να είναι όλα όμορφα, λαμπερά και γιορτινά. Μοσχομύριζε το σπίτι γεύσεις και μπαχάρια ενώ καταμεσής της κουζίνας ήταν διάσπαρτα περιοδικά με συνταγές μαγειρικής.
Ακόμη ένα τραπέζωμα οικογενειακό με τον πατέρα. Συνήθισαν, εδώ και πολλά χρόνια, αυτή τη μέρα να είναι όλοι μαζί.
Ήταν ιδιαίτερη η αγάπη της προς το πρόσωπο του. Γιατί, η αγάπη παρέμεινε στην καρδιά της…γιατί δεν λύγισε ποτέ. Φτιάχτηκε, κολλήθηκε, χτίστηκε, παγιώθηκε και τέλος! Όπου υπάρχει Αγάπη μπαίνει τελεία και τέλος! Και αν λύγισε?… Άντεξε και δεν χαλάστηκε.
Μα συνάμα?….σκέψεις… μια δόση κατάθλιψης που λαχταράμε να μην μας αγγίξει. Οι γιορτές πέρασαν. Σβήνουν τα λαμπιόνια, μαζεύονται τα στολίδια, «σιωπούν» πάλι τα βιβλία μαγειρικής και αδειάζουν τα σπίτια…από τους φιλοξενούμενους της οικογένειας .
Ας είναι! Ο κύκλος της ζωής συνεχίζει να σχεδιάζει τμήματα στην περιφέρεια του.
Τους κοίταξε στο τραπέζι όλους. Μικρούς, μεγάλους, πολύ μεγάλους, και σκεφτόταν…
«Πως τα παιδιά γίνανε γονείς και μιλάνε για τα δικά τους παιδιά.
Πώς η σάρκα μεταποιείται…
Πώς οι φωνές μοιάζουν…και οι χαρακτήρες καθρεφτίζονται σαν είδωλα…
Πώς το κρασί και οι μυρωδιές κάνουν τους αγαπημένους ανθρώπους να ρέουν γλυκά…
Μία κίνηση διαρκής τους ένωνε.
Μια ευτυχία!…»
Από αυτές τις ευτυχίες που κρατάνε να!…τόσο δα λίγο, όσο ένα μεσημεριανό τραπέζι.
Ευθύς ένιωσε ανήσυχη…
Άρεσαν οι γεύσεις;…
Είναι κοντά τους η σαλάτα;…
Τα ποτήρια είναι γεμάτα;…
Υπάρχουν αρκετές γευστικές εκπλήξεις στο τραπέζι;…
Και ύστερα, άλλα συναισθήματα άγγιξαν το μέσα της… γιατί, γέλασαν πάλι όλοι μαζί. Σοβαρεύτηκαν, ίσως διδάχθηκαν από τις κουβέντες του πατέρα και ένιωσαν αμήχανα από τα βλέμματα της νεολαίας. Νωρίς το απόγευμα οι καλεσμένοι φεύγουν. Πάντα, χρόνια τώρα, μια αγκαλιά εισπράττει από τον αγαπημένο της σαν επιβράβευση! Αυτή είναι η ανακούφιση της και αν ήθελε να σκεφτεί για κούραση… πάει έφυγε και αυτή μαζί με τις γιορτές!
Μαζεύοντας το λευκό τραπεζομάντηλο σκέφτηκε…
«Αχ! βρε πατέρα, κανένα συναίσθημα δεν αφήνεις αμάσητο στην καρδιά μου!» Η μιζέρια, η κατήφεια, η αποξένωση δεν χωράνε στη ζωή μας.
Ας δώσουμε δεύτερες και τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες στον εαυτό μας και στους ανθρώπους μας.
Ας δώσουμε φιλιά στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Πολλά φιλιά.
Πολλά.
Και γέλια… Και αγκαλιές δυνατές και διάφανες. Εκεί που υπάρχουν και εκεί που δεν υπάρχουν. Ας τα ψάξουμε. Ας τα δημιουργήσουμε. Γιατί, όταν αγαπάμε… δινόμαστε!
Αφροδίτη Γιαννέλλη
