«Αυτό που μας ενώνει» από τη μαθήτρια Ιωαννίδου Ουρανία

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον σταυρό του. Τον δικό του σταυρό και μόνο ο ίδιος ξέρει πόσο βαρύς και ασήκωτος είναι. Έτσι λοιπόν και ο Γιάννης. Ένα παιδί μόλις 16 ετών το οποίο πριν ένα χρόνο ενεπλάκη σε ένα τροχαίο δυστύχημα με το μηχανάκι του. Η ζωή του έχει αλλάξει πολύ από τότε, μήνες στην εντατική πάλευε με τον θάνατο. Όμως σήμερα είναι εδώ λέγοντας την ιστορία του. Ζει την καθημερινότητά του όπως όλοι εμείς. Έχει προσπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια και έχει μετατρέψει τον πόνο σε δύναμη. Στην αρχή δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Μετά το δυστύχημα ο Γιάννης δεν μπόρεσε να ξαναπερπατήσει και ξεκίνησε να κυκλοφορεί με αμαξίδιο, καθώς τα πόδια του ήταν παράλυτα. Την ημέρα που έφυγε από το νοσοκομείο στον γυρισμό για το σπίτι με το αμαξίδιο ένιωθε διαφορετικός από πριν, διαφορετικός από εμάς. Σε κάθε βήμα συναντούσε και από ένα εμπόδιο κάνοντας τη μεταφορά του δύσκολη. Απογοήτευση εμφανίστηκε στο βλέμμα και στις σκέψεις του Γιάννη, σκεφτόταν τη μετακίνηση του αύριο , μεθαύριο και για το υπόλοιπο της ζωής του. Όντας σε μια μικρή κοινωνία, όπου όλοι γνωρίζουν ο ένας το άλλον οι κάτοικοι του χωριού, οι οποίοι γνώριζαν την ιστορία του Γιάννη και παρατήρησαν αυτή την δυσκολία του στην μετακίνηση αποφάσισαν να κάνουν αλλαγές στο χωριό, ώστε να τον κάνουν να νιώσει ξανά ένας από αυτούς. Οι κάτοικοι συμφώνησαν να ξεκινήσουν μικρά, αλλά ουσιαστικά έργα. Ξεκίνησαν από τη γειτονιά του Γιάννη και την πλατεία του χωριού, στη συνέχεια όμως οι αλλαγές συνεχίστηκαν σε όλο το χωριό. Ράμπες στα στενά σοκάκια. Τα πέτρινα σκαλοπάτια αντικαταστάθηκαν με διακριτές ράμπες, η πλατεία του χωριού απέκτησε επίπεδες διαδρομές και καθίσματα σε άνετο ύψος. Ειδικές ασφαλείς διαβάσεις κοντά στα σχολεία.  Το κεντρικό πάρκο ανακατασκευάστηκε με ασφαλείς διαδρόμους για αμαξίδια και παιδικές χαρές προσβάσιμες σε παιδιά με κινητικές ανάγκες. Ο Γιάννης παρατηρώντας όλες τις αλλαγές στον δρόμο για το σχολείο κατάφερε να χαμογελάσει και πάλι. Ένιωσε πάλι ένας από αυτούς. Το χωριό αυτό αποτέλεσε πρότυπο για τις υπόλοιπες κοινότητες, παράλληλα προσέλκυσε μεγάλο ποσοστό επισκεπτών και ιδίως ατόμων με αναπηρία. Όταν μια κοινότητα δουλεύει μαζί βάζοντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο, μπορεί να δημιουργήσει έναν χώρο που δεν είναι απλά προσβάσιμος, αλλά γεμάτος ζεστασιά και σεβασμό για όλους.

« ένας για όλους και όλοι για έναν» έγινε το σλόγκαν του χωριού για κάθε Γιάννη εκεί έξω…

1^ο ΕΠΑ.Λ. ΚΑΛΛΟΝΗΣ

Β Τάξη ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ & ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Ιωαννίδου Ουρανία.