Γράφουν οι μαθήτριες της Β Γυμνασίου,  Χαντζοπούλου Δέσποινα και Ματοπούλου Βασιλική

 Η εφηβεία είναι περίοδος-σταθμός στη ζωή όλων. Πολλοί την αποκαλούν «ηλικία της επανάστασης». Κατά τη συγκεκριμένη φάση, προετοιμάζεται το έδαφος για την ενηλικίωση, μιας και οι νέοι αρχίζουν να διαμορφώνουν τη δική τους ταυτότητα, να αναπτύσσουν την ικανότητα σκέψης, να αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερα για τη ζωή και τον κόσμο που τους περιβάλλει και, βέβαια, όλα αυτά ξεκινώντας την «επανάστασή» τους.

Αυτή η αντίδραση είναι δύο ειδών. Η πρώτη, ενάντια στην κοινωνική συμμόρφωση και η δεύτερη, στη γονεϊκή εξουσία. Και στις δύο περιπτώσεις ο έφηβος αντιδράει έντονα και υπερβολικά. Βιώνοντας ταχύτατες και συνταρακτικές αλλαγές στο σώμα, το μυαλό και την ψυχή του, αφήνοντας στο παρελθόν την παιδική ηλικία και προχωρώντας στην ενηλικίωση (για την οποία δεν γνωρίζει οτιδήποτε), νιώθει χείμαρρο έντονων αισθημάτων, κυρίως ανασφάλειας, θλίψης, άγχους, μοναξιάς, ντροπής, πλήξης, αναστάτωσης και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Επίσης, εκφράζει εναντιωματική συμπεριφορά προς τους γονείς, αποστασιοποιείται από το οικογενειακό περιβάλλον και προσκολλάται περισσότερο σε παρέες συνομηλίκων. Αξιοσημείωτο ότι συχνά νιώθει παραμελημένος, γι” αυτό και αποζητά συνεχώς την προσοχή των άλλων. Με όλο αυτό το «πακέτο» συμπεριφοράς οι νέοι εκδηλώνουν την επανάστασή τους.

Ειδικότερα, η ανάγκη για αντίδραση φουντώνει στον έφηβο, όταν το οικογενειακό περιβάλλον απορρίπτει τις απόψεις και τα «θέλω» του. Οι νέοι διαμορφώνοντας την προσωπικότητά τους, συνήθως κρίνουν τις απόψεις των γονέων τους και εναντιώνονται σε αυτές και τις απαιτήσεις τους. Αν οι γονείς επιμένουν στις δικές θέσεις τους προσπαθώντας να τις επιβάλλουν στους εφήβους και, ταυτόχρονα, αγνοώντας τις απόψεις των τελευταίων, τότε η σύγκρουση μεταξύ τους γίνεται εντονότερη. Συχνά, οι έφηβοι επαναστατούν, επειδή νιώθουν πίεση λόγω των σχολικών και εξωσχολικών δραστηριοτήτων τους. Ιδίως, όταν οι επιδόσεις τους στο σχολείο δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των γονέων, νιώθουν ισοπεδωμένη την αυτοπεποίθησή τους. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, αισθάνονται τόσο ασήμαντοι και ανάξιοι, ώστε είτε παύουν να ασχολούνται με το σχολείο είτε διακόπτουν τη φοίτηση.

Τελικά, η τάση για επανάσταση και η αντιδραστική συμπεριφορά των εφήβων είναι απολύτως δικαιολογημένη, εξαιτίας και της φύσης της ίδιας εφηβείας και των αυξανόμενων υποχρεώσεων στις οποίες καλούνται να ανταποκριθούν οι σημερινοί νέοι. Η στάση των γονέων είναι καθοριστική, ώστε αυτή η φάση της ζωής των παιδιών τους να κυλήσει όσο γίνεται πιο αρμονικά και ωφέλιμα για τα ίδια. Κυρίως, να στέκονται δίπλα στους εφήβους, να τους ακούν, να τους συμβουλεύουν δίχως να «κάνουν κήρυγμα», να τους αποφορτίζουν από το άγχος και, ιδιαίτερα, να εκφράζουν σε αυτά την αγάπη τους, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους.