Όλοι χρησιμοποιούμε στον καθημερινό μας λόγο πολλές φράσεις, για τις οποίες όμως είτε δεν γνωρίζουμε είτε αγνοούμε την ιστορία τους και την προέλευσή τους. Ορισμένες από αυτές κρατάνε ρίζες από την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο.
Ας δούμε λοιπόν μερικές από αυτές:
«Φτου κι απ’ την αρχή»: στην εποχή του Βυζαντίου, οι μαθητές έγγραφαν με κοντύλι, πάνω σε μια μικρή πλάκα η οποία ήταν στο μέγεθος ενός τετραδίου. Όταν οι μαθητές έγραφαν την καλλιγραφία τους πάνω σε αυτήν, την έδιναν στο δάσκαλο για διόρθωση . Μετά τη διόρθωση, ο δάσκαλος ζητούσε από τους μαθητές να την ξαναγράψουν για να εξασκηθούν. Επειδή πολλές φορές, όμως, οι μαθητές δεν είχαν σφουγγάρι, έσβηναν την πλάκα με τα δάχτυλα, αφού προηγουμένως τα έφτυναν.
«Χτύπα Ξύλο»: οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να λένε την φράση «άπτεσθαι ξύλου». Η φράση αυτή χρησιμοποιούνταν ως προτροπή από τους αρχαίους Έλληνες, λόγω της πεποίθησής τους ότι στα δένδρα κατοικούσαν νύμφες. Χτύπαγαν δηλαδή το ξύλο του κορμού για να τις επικαλεστούν καθώς οι νύμφες μπορούσαν να πραγματοποιήσουν τις ευχές των ανθρώπων.
«Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»: για την αποτροπή συναγωγής εύκολων ή πρόωρων συμπερασμάτων και ως προειδοποίηση ότι στο τέλος θα φανούν τα άσχημα αποτελέσματα. Έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο. Την εποχή που οι Τούρκοι προσπαθούσαν να κυριεύσουν την Πόλη, χρησιμοποιούσαν εμπορικά πλοία στα οποία έδεναν ένα μικρό καραβάκι από πίσω για να μεταφέρουν τα πυρομαχικά .Το καραβάκι αυτό είχε σχήμα αχλαδιού. Έτσι λοιπόν, όταν οι φρουροί των τειχών το έβλεπαν, καταλάβαιναν από το καραβάκι ότι ήταν πολεμικό. Φώναζαν λοιπόν για να προειδοποιήσουν τους υπολοίπους “Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά”.
«Μυρίζω τα νύχια μου»: όταν κάποιος δεν ξέρει την απάντηση σε κάτι. Οι ιερείς των μαντείων είχαν ως μέρος της τελετουργίας να βουτούν τα δάχτυλά τους σε ένα υγρό με έντονη οσμή. Στη συνέχεια το μύριζαν και μπορούσαν να μαντεύουν τα μελλοντικά γεγονότα.
